====================================

880
ساعت 25: شخصیت ویژه
http://baraniha.net/25clock/25a_527980fdcb77f/pdf/25o_527eaa57a3f91.pdf
...-آبان92

قیدار آخرین اثر چاپ شــده از رضا امیرخانی رمانی درباره ی جوان مردی و 

ِ نکوداشت این رفتار. محوریت این رمان درباره ی شخصیتی است به نام قیدار که دست گیر 

 مردمان و پاپتیها و درماندگان است و درگیر قصه هایشان میشود.

ِ قیدار مانند من او پیچیده نیست! حتی از بیوتن هم ساده تر است شاید به این خاطر 

که قیدار سرگردانی ِ های علی ِ من او و ارمیای بیوتن را ندارد. قیدار، قیدار است 

بی هیچ پیچیدگی! قیدار، قیدار است که مردمدار باشد که سر خم نکند جلوی کسی 

که در لنگرش باز باشد برای همه رقم سیاه و سفیدی بدون گزینش )این جا که حوزه 

ِ علمیه نیست اصول دین بپرسم ازشان( یک داش مشتی تمام عیار اسوهی مردانگی و 

غیرت و... یک شخصیت غلو شده!

====================================

879
آگه نیوز: معرفی راه‌یافتگان به دور نهایی جایزه هفت اقلیم

به گزارش آگه نیوز و به نقل از مهر، از مجموع بیش از 127 عنوان کتاب داستانی منتشر شده در سال 91، هیئت داوران سومین دوره جایزه کتاب سال هفت اقلیم، 14 رمان و 9 مجموعه داستان را به عنوان آثار برگزیده، شایسته راهیابی به دور نهایی این جایزه اعلام کردند.

دبیرعلمی این دوره جایزه هفت اقلیم آیت دولتشاه و دبیر اجرایی آن نیز به عهده رضا فکری است. ابوتراب خسروی، عباس عبدی، مجید قیصری و احمد آرام، داوران بخش رمان این دوره جایزه هفت اقلیم هستند. اسامی رمان‌های راه‌یافته به بخش نهایی هم عبارت‌اند از:

«این‌جا؛ نرسیده به پل...» از آنیتا یارمحمدی، «تمام بندها را بریده‌ام» از سیاوش گلشیری، «ثانیه‌ها» از محمدرضا فیاض، «جمجمه‌ات را به من قرض بده برادر‬» از مرتضی کربلایی‌لو، «حالا کی بنفشه می‌کاری؟» از فرشته مولوی، «دکتر داتیس» از حامد اسماعیلیون، «زیر سایه‌ اکالیپتوس‌ها» از مهدیه مطهر، «سیب ترش» از فرشته نوبخت، «قیدار» از رضا امیرخانی، «گراف گربه» از هادی تقی‌زاده، «گرمازده» از مهام میقانی، «مردگان جزیره‌ موریس» از فرهاد کشوری، «من منچستر یونایتد را دوست دارم» از مهدی یزدانی خرم و «هوایی این تنور‌خانه را خریدارم» از طاهره اسکندری.

====================================

878

پرستاری 90 کرمان:پنج انگشتونه حرف ...
http://kmu-nurse90.blogfa.com/post-410.aspx
محمدرضا کارگر-آبان92

خوش نامی قدم اول است...

از خوش نامی به بد نامی رسیدن قدم بعدی بود...

قدم آخر گم نامیست...

(صفحه ی 279 رمانٍ قیدارٍ رضای امیر خانی)

====================================

877
ریزنوشت: بیمه جون

http://riznevis.ir/1392/08/01/%D8%A8%DB%8C%D9%85%D9%87-%D8%AC%D9%88%D9%86/
مصصفا-آبان92

گاهی باید

زندگی‌مان را

“بیمه جون” کنیم ….

* قیدار …

====================================

876
روزنامه بهار:یکجور گاراژداری
http://baharnewspaper.com/News/92/07/29/21621.html
http://abdi.blogsky.com/1392/07/30/post-206/%DA%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%DA%98%D8%B0%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D9%88-%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86
عباس عبدی-مهر92
... و اگر می‌خواهی بدانی این قیدار با چه آدم‌هایی نشست و برخاست دارد برایت می‌گویم: «قدیم هفت‌هشت تا اتوبوس لیلاندِ زیرابرو برداشته داشته، از این‌هایی که چراغشان نازک است. نه از آن دو طبقه‌های توشهری، یک طبقه بزک‌کرده‌اش. الان فقط یکی مانده. دیگر دوره این بنزهای پخ دماغ جدیدی است. همه را رد کرد. از کار اتوبوس خوشش نمی‌آمد. راننده چشم‌پاک می‌خواهد و دست به ساعت! که دم‌به‌دم به قیافه زن و بچه مردم خیره شود و ببیند کدامشان دست‌به‌آب دارد و کدامشان دل‌ضعفه دارد و کدامشان دل‌پیچه... هفته‌ای یک‌بار، بچه‌های گاراژ پنجشنبه‌ای، جمعه‌ای، وقتی، بی‌وقتی، برمی‌داشتند یکی از لیلاندها را و ده،‌‌بیست‌نفری می‌رفتند بیرون شهر هواخوری. پاری وقت‌ها سیدمحمد‌کبابی را هم می‌بردند با دم و دستگاه و منقل و بادبزنش. سیدمحمد‌کبابی اگر می‌آمد، آقا‌تختی هم را حتمی می‌بردند. خدابیامرز را از توی اردوی المپیک می‌دزدیدن... او هم تک بود، تو کار آن‌ها نه نمی‌آورد. بعضی وقت‌ها خودشان چرخ‌کرده می‌گرفتند و سیخ می‌کردند... چرا؟ برای این‌که این‌ها هم دل داشتند... کسری دارد آدم بخواهد برای بطن فقط دو تا آدم کباب درست کند!» (ص 17)
و اگر از میزان علاقه‌مندی‌اش به چرخه زندگی در طبیعت و محیط‌زیست از یک طرف و کودکان و نوجوانان از طرف دیگر بخواهی بدانی:
«نیم‌فرسخ بعد از دلیجان، مرسدس کنار غذاخوری خلیل پارک می‌کند و پیاده می‌شوند. شاگرد غذاخوری شلنگ آب را گرفته‌است روی رادیاتور مارک سگ‌پوزی که گرم کرده است. همان‌جوری از داخل مرسدس، سر شاگرد داد می‌کشد که مراقب زنبورهایی باشد که حشرات له شده روی رادیاتور را می‌خورند!
-روی سفره زنبورها آب نریزی بابا!
نوجوانی کم سن (! ) با دیدن مرسدس جلو می‌پرد و خوش‌آمد می‌گوید. شاگرد یکی از شوفرهای گاراژ است. لنگ می‌کشد روی کاپوت مرسدس و با ته‌صدایی می‌خواند:
الهی هرکی بخیله/ چشاش باقوری بشه!
کچل بشه، قوزی بشه/ خمار و وافوری بشه!
صدا می‌زند و می‌پرسد: این نوجوان پارکابی کدام‌تان است؟ اسفند دود کنید براش. قاسم‌بن‌الحسنی است برای خودش! ماشاءالله و ماشاء‌الله!
بعد هم یک اسکناس بیست تومنی می‌تپاند تو جیب نوجوان.» (ص 32)
اما گفتن ندارد این آدمی که از طایفه بنی‌هندل هم هست راه و روش مخصوص خودش را دارد در کار نیک و عمل صالح! از یک طرف عاشق ماشین‌های آن‌چنانی آمریکایی و اروپایی است و از طرفی به حلال و حرام‌کردن پاک و نجس بودن اشیا و دورو بر اعتقاد بی‌خدشه دارد. و چون خارجی‌ها و محصولاتشان کلا نجس‌اند بنابراین برای آن‌که بتواند با خیال راحت به مرسدس بنز کروک آلبالویی‌اش دست بزند و لازم نباشد هردم برود دستش را آب بکشد راه چاره ویژه‌ای پیداکرده:
«... همان‌طور که آدم با آدم توفیر دارد... فرش هم با فرش توفیر دارد. موتور و اتول هم با موتور و اتول توفیر می‌کند. همان‌جور که فرشی که با عشق بافته شود تومن تومن قیمت دارد، حساب کردم دخترِ آلمانی مرسدس (گویا منظور مرسده یا همان مرسدس دختر مهندس بنز صاحب کارخانه مشهور بنز است!!) چه می‌داند که عشق یعنی چه؟ مهندس و کارگر آلمانی چه می‌داند هیات امام حسین و بیمه ابوالفضل و بیمه جون! و دست با وضو یعنی چه. ماشین‌هام را صفر می‌فرستم پیش درویش مکانیک، تا پیچشان را باز کند و دوباره با وضو ببندد، با نفس حق‌اش سفت کند پیچ‌ها را از سر... از کارخانه آلمانی‌اش بپرسی، هیچ خاصیتی ندارد این‌کار، اما وسط جاده و بیابان، بچه‌های گاراژ خاصیتش را بخواهند یا نخواهند، می‌فهمند. اتول هم باید موتورش صدای هو یاعلی مدد بدهد و چرخش به عشق بچرخد... گرفتی؟ حالا شنیده‌ام پاری گاراژدارهای دیگر هم به تقلید ما، اتول‌هاشان را می‌دهند به یک‌سری آدم دهن‌نشُسته که آچارکشی کنند و خیال کرده‌اند خاصیت علی‌حده دارد!!» (ص 42) خب حالا دوماهی از تصادف سنگین مرسدس بنز یا کامیونی در جاده می‌گذرد و آقا دلش گرفته‌است و حالش هنوز سر جا نیامده. از توجه و دقت این بی‌حوصله بیمار و تولاک خودش رفته به پیچکی در آن اطراف غافل نشوید: آقا از بالاخانه پایین نیامده‌است. نه این‌که نیامده باشد، آمده‌است، اما چه آمدنی؟ بی‌حوصله و دمغ. نگاهی کرده‌است و برگشته است بالا. چندساعتی یک‌بار فریادی کشیده‌است که قلیان و چای ببرند. بعدتر بچه‌های دفتر ساعت به ساعت سر می‌زده‌اند و قلیان و چای می‌برده‌اند و با همین‌کار، صدای نعره او را هم خاموش کرده بودند. نگاهش به پیچکی است‌که روی پلکان پیچیده‌است و خود را رسانده‌است به پنجره. پیچک، جلو چشم او آرام آرام بالا می‌آید و قد می‌کشد... دوماه است... ده نفری، دور تا دور حوض گاراژ نشسته‌اند. صفدر آرام سر کچلش را می‌خاراند و به پلکان نگاه می‌کند.
-این پیچک رفت بالا و خودش را رساند به آقای ما، ما نرفتیم!
ناصر اگزوز، رودربایستی را کنار گذاشته بود و به همه گفته بود که گرفتاری آقا برمی‌گردد به این زن چهل و پنج کیلویی سیاه قدم که به سن، جای دختر آقاست. نیامده زندگی همه را سیاه کرده. پنج نفر را با تریلی زیر می‌گرفتیم، آقا آخ نمی‌گفت و صبح مثل کوه می‌آمد سر کار.
صفدر می‌گفت آقا چند سال پیش هم، سر رفتن ناغافل آقا تختی همین‌جور شد و چندین و چند روز افتاده بود در بالاخانه.» (صص 64و65)
همچنان در همه حال حواسش به آن نوجوان خوش‌خوان هست؛ مبادا از راه راست منحرف بشود!
«صفدر را صدا می‌کند که انعامی به قاسم بدهد اما بعد انگار پشیمان می‌شود. صفدر را رد می‌کند. به نوجوان چیزی نمی‌دهد. کف دست یله می‌کند سمت قاسم و آرام می‌گوید:
-انعام، صدا را مطربی می‌کند، این صدای قاسم خوانت مرشدی بشود به امید حق! حق؟
نوجوان می‌گوید حق و آرام دست کوچکش را می‌زند قد دست بزرگ قیدار!» (ص 78)
این صحنه سراسر خشونت را، با نتیجه‌گیری آقا از آن، داشته باشید لطفا تا بعدتر درباره موضوعی مهم‌تر حرف بزنیم:
«گوسفند را سریع زمین می‌زنند. چار دست‌وپاش را پی می‌کنند و زرد پی پا را بیرون می‌کشند. همان‌جا به آینه اسب اینترنشنال، قناره می‌آویزند و گوسفند را از زرد پی دست آویزان می‌کنند. بعد صفدر با تک استارت اینترنشنال را روشن می‌کند و زیر لب می‌گوید: ناز نفس‌ات اینترناش!
شلنگ باد را از کمپرسور اینترناش بیرون می‌کشد. با چاقوی جیبی خطی می‌اندازد پشت پاچه گوسفند و شلنگ باد را فرو می‌کند بین پوست و گوشت پای گوسفند. بعد با زرد پی، دور شلنگ و پوست را گره می‌زند تا باد در نرود. شیر کمپرسور اینترناش را باز می‌کند و گوسفند، آنی باد می‌شود.
-همین جوری آدم را باد می‌کنند. هروقت دیدی برده‌اندت بالا و دارند بادت می‌کنند، بدان که روزگار از دست آویزانت کرده به قناره که پوستت را بکند!» ص 79 چه باید می‌کردیم با آن خدا بیامرز، علی حاتمی، که قاطی بعضی هنرهای رشک‌برانگیزش، یک رسم بد هم آورد. رسم حرف‌زدنی‌هزاردستانی و سلطان صاحب‌قرانی و کمال‌الملکی در جا و ‌بی‌جاهایی که معلوم نبود در پستوی کدام دکان کدام تاریخ و ادبیاتی پیدا کرده بود (خود مرحومش می‌گفت: تاریخ خودم! ) و آدم‌هایی، دست‌به قلم‌هایی، به جای نشان دادن عمل داستانی شخصیت‌های اثرشان، به تقلید و تکرار، این نوع جمله‌پرانی و شیرین‌زبانی را، لق‌لقه دهان کارآکترهاشان کردند. نمونه‌ای که مورد توجه و علاقه این نویسنده قرار گرفته همان شعبان استخوانی و مفتش و... است که فت و فراوان در گاراژ و بین‌راه و پشت فرمان و پای رکاب و گوشه کنارهای دیگر داستان ریخته. نمونه‌های به اصطلاح مطهرش هم هست: «آقا سیدگلپا نگاهی می‌کند و دستی به ریش سپیدش می‌کشد:
-پای لنگ، شیر را زمین نمی‌زند، جگر سیاه است که شیر را زمین می‌زند. کجا شد شیری که حرف می‌زد، که شهر، همه موشش شدند، نعره حیدری می‌کشید، موش‌ها هم گم می‌شدند؟ نبینم شیر بیشه مرتضی علی حیدر کرار را که زمین بخورد و بیفتد...
-پیش موش، شیر بودن که هنر نیست. ما هم گهگاه باید خاک خور زمین شما باشیم. شیر هم قِرانی دارد در روزگارش که روز صاحب‌قرانی باید بیفتد پیش پای اژدها مثل موش. امروز روز خاک‌ساری شیر است پیش پای اژدها.
-شیر و اژدها و هیولا، جمع الجمعشان گربه مرتضی علی هم نیست.
-حق... حق...» (ص 85)
خب من هم مثل شما مادرزاد شاخ نداشتم اما باور کنید یک جفت سیخش را درآوردم بعد از این صحنه‌پردازی و بعد... خواهم گفت یادم به چی افتاد:
«... دست آقا را گرفته است و پیاده می‌روند به سمت مسجد. آقا در راه ذکر می‌گوید. از روبه‌رو دختری مینی‌ژوپ پوش نزدیک می‌شود، کانه (که آن هو لابد! ) مه‌پاره اینترکنتینانتال. پیاده‌رو مثل کمر دختر باریک است. دست آقا را رها می‌کند و می‌آید پشت سر، که دختر رد شود. (حالا همه حتما اصراردارند از پیاده‌رو رد شوند... هرچه هم که باریک باشد! خب خیابان را که ازتان نگرفته اند! ) پیرمردی رهگذر که انگار برای نماز به مسجد می‌رود، از آن سوی خیابان، جوری که آقا بشنود، استغفرالله بلندی می‌گوید. آقا اما به دختر سلام می‌کند. دختر گل از گلش می‌شکفد. دست‌پاچه دست می‌کند در کیف سوسماری سرخش که با رنگ دامن کوتاه هم‌آهنگ شده است و لچک کوچکی پیدا می‌کند و روی سر می‌کشد. گوشواره‌هاش بیرون افتاده‌اند. به آقا می‌گوید:
-حاج آقا امروز قرار استخدام دارم... التماس دعا.
آقا ایستاده ‌است و دو دستش را گذاشته روی عصا. سر تکان می‌دهد. دختر یک هو لچک را از سر بر می‌گیرد و می‌اندازد روی دست آقا. دولا می‌شود و از روی لچک دست سیدرا می‌بوسد. می‌گوید:
-مادرم گفت قبل از رفتن، بروم مسجد که شما دعام کنید. روسری را برای همین آورده بودم... از ترس مسجدی‌ها نرفتم تو...
-مسجدی‌ها که ترس ندارند، آن‌ها هم آدمند دیگر! بین دو نماز دعاتان می‌کنم!» (ص 88)
یادم افتاد به آن آقایی که یک روز نقل کرد چند روز پیشش دعوت شده به جلسه انجمن اولیاء یک مدرسه دخترانه. آنجا دختر شانزده‌ساله‌ای را به او معرفی کرده‌اند که برادرش را فرستاده بازار قدری وسایل الکترونیکی تهیه کند. سیم و خازن و این حرف‌ها... بعد هم نشسته در آشپزخانه منزل‌شان انرژی هسته‌ای درست کرده. حالا هم با محافظ به سازمان انرژی اتمی رفت‌وآمد می‌کند.
خب به کجای قضیه شک دارید؟ دختر نبوده؟ این آقا دعوت نشده؟ انجمن اولیاء مدرسه تشکیل نشده؟ مدرسه پسرانه بوده؟ دخترک شانزده سالش نبوده؟ برادرش را نفرستاده بازار و از پدرش خواسته برایش لوازم تهیه کند؟ آشپزخانه ندارند؟ توی هال نشسته و انرژی هسته‌ای درست کرده؟ سازمان انرژی اتمی نداریم؟... آخر آدم حسابی به چه چیز این موضوع شک دارید؟ چه فایده؟ به هریک شک کنید باز چندین تا چیز دیگر به شما دهن‌کجی می‌کنند!
فکر می‌کنید دخترها در قبل از انقلاب مینی‌ژوپ نمی‌پوشیدند؟ از پیاده‌روهای باریک رد نمی‌شدند؟ لچک تو کیف‌شان نداشتند؟ کیف‌شان سوسماری قرمز نبوده؟ دامن‌شان (همان مینی‌ژوپ دیگر...) کوتاه نبوده؟ استخدام نمی‌شدند؟ مادر نداشتند؟ حاج آقاها در راه رفتن به مسجد جایی نمی‌ایستادند و دو دست‌شان را روی عصایشان نمی‌گذاشتند؟
عجب آدم‌هایی هستیم ما هم. نمی‌گذاریم بنده خدا تخیل کند و رمانش را بنویسد و به چاپ چندم برساند! واقعا که.
قبول که این‌جور کتاب‌ها باید حداقل چیزی داشته باشند که به آن بنازند. یک چیزی... حالا هرچیز. مثلا یک نثر خوب. هرچند نثر خوب جزو اولیه‌های آثار داستانی است. بالاخره نویسنده هم که نداشته باشند به زور و ضرب ویراستار تا اندازه‌ای دست‌یافتنی است. البته این یکی که ویراستار و مسخره‌بازی‌های این جوری را قبول ندارد! خودش خاص خودش رسم‌الخط دارد و... نتیجه‌اش: «صبح است. صبحانه نخورده، دو میل (منظور میل باستانی کاری است) چوبی (!) را برداشته و با لنگ، تمیزشان کرده است. (ویرگول برای چی؟) گردِ دوماه رخوت روی تن میل‌ها نشسته است. با حوصله خاک‌شان را گرفته ‌است. بعد هم رفته است روی بام بالاخانه، پشت خرپشته، به نرمش‌کردن و ورزش کردن. قبل از این‌که ناصر اگزوز بالا بیاید، خودش در قفس کبوترها را باز کرده ‌است و پرشان داده.» (ص 95)
پهلوان جلو می‌رود تا می‌رسد به خود فیلمفارسی:
«... صفدر بر‌می‌گردد. اما نه به سمت او و پیرزن. می‌رود به سمت وسپا (موتور وسپا). از دورِ میله آینه شکسته زنجیر پلاک برنجی را برمی‌گیرد.
-یارب نظر تو بر نگردد...» (ص 115)
پیش‌تر بخواهید، وقتی برای صفدر توضیح می‌دهد:
-گاوصندوق قدی بالا را که دیده‌ای؟ همان «ایران کاوه»‌ای که توی بالاخانه گاراژ است. کمِ‌کم به قاعده دو تا گاوصندوق دفتر است. دفتر و دستک‌ها و سند و بنچاق‌ها، همه توی گاوصندوق دفتر است؛ پول‌ها هم (حالا ببینید چه چیزی مهم‌تر از این‌هاست که گاوصندوق بزرگ‌تر لازم است!) گاوصندوق بالاخانه، اما شش تا رمز می‌خورد و یک‌دسته کلید قارونی دارد (محکم‌کاری زیاد!) اگر قلی‌شاه‌دزد تهران باشی و بازش کنی، طبقه بالاش خالی خالی‌ است؛ نه چکی، نه سفته‌ای، نه نقدی، نه سندی... توش فقط یک دفترچه سفید هست؛ همین و بس... یک بیاضِ خالی... تو صفحه‌هاش، دهمی است، نمی‌دانم، بیستمی ‌است، نمی‌دانم... اما توی یکی از صفحه‌هاش نوشته‌ام، داشت صفدر، بساطِ قمار... جلوش هم (لطفا خوب دقت کنید!) تار سبیل تو را چسبانده‌ام... امروز روزی باید بهت پس می‌دادم آن گرویی را. حالا که نه تو بالاخانه با احترامات فائقه، که پایین پای جور کن سردرسنگی، پشت کردی به من، شک کردی به من، این تار، به آن تار در...» (ص 116)
کیف کردید! نه؟ لابد دارید مقایسه می‌کنید با روایت آن دختر شانزده ساله توی آشپزخانه؟ حق دارید‍!
اگرچه از این نمونه فرمایش‌ها و شیرین‌بیانی‌های لمپنی درجای‌جای کتاب موج می‌زند اما می‌خواهم از تفصیل بیشتر و بیشتر صرف‌نظر کنم و با اشاره به صحنه‌ای شما را در مقابل سوال جدی‌تری قرار بدهم. البته ناگزیر از تفصیل هستم. ایشان توی گاراژ درندشت‌شان تعدادی هم گوسفند ول کرده برای مقاصد خیر. بخشی مال خودش‌است و بخشی هم مال هیات. همه مراقب هستند حلال و حرام نشود. مواظبند یک‌وقتی اشتباهی به‌جای گوسفند خودی از گوسفندهای هیاتی سر بریده نشود. این گوسفندها کلی ارج و قرب هم دارند. بالاخره... یک‌روزی یکی از افرادی که مال گاراژ رقیب است و در آن گاراژ همه آدم‌های خلافکار فکل‌کراواتی و نوکر دولت و چشم بد به زن مردم‌دار جمع شده‌اند (برعکس این گاراژ که همه فقط معتادند و لمپن و بس! گاهی هم ورقی می‌زنند و دور از چشم رییس‌شان قمار بازی می‌کنند یا دمی به خمره و البته... بلدند زنان کاباره‌ای مثل مه‌پاره کنتینانتال را برای ارباب جان‌شان راضی کنند به گاراژ بیاید و شبی هم او را از خماری و افسردگی و احساس تنهایی بیرون بیاورد!)... بله یک‌روزی جوانی با ماشین کورسی‌اش به گاراژ می‌آید و با ویراژی که می‌دهد یکی از آن گوسفندهای نانازی را زیر می‌گیرد. قرار می‌شود اگر گوسفند مورد نظر از زمره گوسفندهای هیات باشد راننده ادب شود و... (یک مثقال گوشت حیوان آب شده باشد، گوش این راننده قرتی را می‌برم!) الحمدلله از گوسفندهای صاحب گاراژ یا همان قهرمان دوران است، بنابراین به کمک افراد تحت امر خود در گاراژ و با یک درجه تخفیف راننده را مجبور می‌کنند یک پارچ پراز چای داغ را سر بکشد. چه پارچی؟
-این پارچ هم دختری‌اش کمر باریک بوده، الان سه دست استکان- نعلبکی زاییده، از هیکل افتاده!
بیشتر دردسرتان ندهم، یک خاور پراز سیب پیدا می‌کنند و راننده و ماشین کورسی‌اش را می‌آورند پای سیب‌ها. اول البته پول سیب‌ها را با سودش به صاحبش می‌دهند (چه آدم‌های درستکاری! حلال و حرامی گفتن!) بعد طبق خواسته جناب قیدار که می‌فرماید می‌خواهد همه سیب پشت کامیون را بدهد به پاپیون (همان راننده ماشین کورسی! در سراسر کتاب همه یک اسم مستعار لات ساز هم دارند مثل نعمت هیجده‌چرخ، صفدر کچل، فری ینگه، شُلتون به جای سلطان که معتاد‌ها و قیدار و راوی این طور صدایش می‌زنند).
«- بریزید، داخلش را پرکنید. باید ظرفش این اتول کورسی را پرکنیم. تو عالم همسایگی، گیرم کسی برای شما تو کاسه چینی، نصفانصف، آش آورد، شما که نباید حلیم‌اش را سرخالی پس بدهید!
هاشم سر تکان می‌دهد و سیب‌ها را می‌ریزد روی صندلی عقب. ناصر به کله‌اش می‌زند در جعبه داشبورد را باز می‌کند و نصف جعبه سیب را به زور می‌ریزد داخلش. تا زیر صندلی‌ها هم پرمی‌کنند. سیب‌ها می‌چسبند به سقف. حالا دیگر جا برای نشستن پاپیون هم نیست و...
نعمت هیجده‌چرخ، که می‌بیند کار سیب‌ها تمام شده ‌است، مچ دست پاپیون را رها می‌کند. هنوز ته پارچ چای باقی‌مانده است... هاشم شامورتی، قبل از این‌که در را پاپیون ببندد... سیب‌های روی زمین افتاده را دوباره می‌ریزد توی پلیموت. روی کت و شلوار کرم پر از سیب می‌شود. پاپیون خودش را جابه‌جا می‌کند که استارت بزند. به زحمت سوییچ را می‌چرخاند. موتور برقی استارت ناله می‌کند. اما انگار میل‌لنگ نمی‌چرخد. موتور روشن نمی‌شود. همه حیران‌اند که چرا پلیموت خوش‌رکاب صفر روشن نمی‌شود. هاشم شامورتی باز یک هو می‌زند زیر خنده. می‌رود پشت اتول و از ته اگزوز دولول اتول، دو تا سیب گاز‌خورده را که حدیده قلاویزی، جفت لوله شده‌اند بیرون می‌کشد. بعد به پاپیون اشاره می‌کند استارت بزند. اتول تک استارت روشن می‌شود. هاشم یکی از سیب‌ها را دوباره به زور فشار می‌دهد داخل اگزوز. موتور صداش عوض می‌شود و ناله می‌کند. با یک نیش‌گاز، سیب داخل لوله مثل گلوله توپ حاجت رواکن سر در میدان سپه به بیرون پرتاب می‌شود و می‌خورد پشت خاور ده‌چرخ و پخش می‌شود روی تصویر آهوی نقاشی! ناصر می‌خندد و می‌گوید:
-این کار اگزوز است... دخلی به تو ندارد!
این‌بار ناصر جلو می‌رود و با همان فن هاشم، دو، سه سیب را به زحمت فرو می‌کند داخل یک لوله اگزوز دولول. هفت‌هشت سیب دیگر را هم به ضرب لگد تو همان یک لول اگزوز جا می‌دهد، جوری که توپ شلپنر هم نتواند شلیکشان کند! لوله دیگر را باز می‌گذارد. موتور یک بند ناله می‌کند و پنداری تک کار می‌کند. پاپیون با گردن کج می‌خواهد راه بیفتد که یک هو فریاد می‌کشد...» (صص 191 و 192)
این هنگام است که قیدار‌خان می‌رود و یک سیب ‌پوست‌کن پلاستیکی از توی گاو صندوقش در می‌آورد و می‌دهد دست راننده و می‌گوید دور همی بنشینند و پوست بکنند، دست و بدنشان، محضری، ورز می‌آید!
می‌خواستم این ‌را بپرسم پرداخت این صحنه خشن و لمپنیسم لبریز در آن شما را یاد چه واقعه شومی می‌اندازد؟ به خاطرتان هست؟ نیست؟ یادتان نمی‌آید استعمال شیاف پتاسیم را توسط... به...
می‌خواهم با این اشاره مطلب را تمام کنم که این آدم، قهرمان، شخصیت آرمانی و کارآکتر مورد علاقه نویسنده بعدها سرنوشت عبرت‌انگیزی! پیدا می‌کند. عبرت‌انگیز نه از آن جهت که خود او متنبه می‌شود، نه... بلکه از آن جهت که من خواننده عبرت می‌گیرم. این من هستم که چشم بصیرتم باز می‌شود. می‌فهمم آن‌که برای مراسم استقبال ماشین به قول خودش گاومیش آمریکایی یا همان بوفالویش را در اختیار گذاشت همین قیدارخان بود. همان‌طور که می‌فهمم آن گذشته و ادا و اصول آخرالامر سر از کجا در می‌آورد. شما هم بخوانید. شاید مثل من انگشت عبرت به دندان بگزید!
«... یکی از شوفرهای گاراژ می‌گوید که او را دیده بوده در پنج کیلومتری بندر جاسک. با شهلا خانم، پشت گاومیش، روی صندلی تاشو نشسته بوده‌اند و لباس چرک‌های جذامی‌های جذام‌خانه! را در تشت می‌شسته‌اند!
اهالی قلهک می‌گویند: زمستان انقلاب که رسید، قحطی نفت و گازوییل (حالا چرا گازوییل الله اعلم! چون اگر می‌فرمود نفت چاخان نویسنده جفت و جور در نمی‌آمد و چرخ تحمیق خواننده بیشتر لنگ می‌زد!!!) بود. تو دسته پیت‌ها طناب رد می‌کردند که کسی تو صف نزند... وسط قحطی سه تا تریلی تانکردار نمره ترانزیت آمدند تو محل و به همه، مجانی گازوییل دادند. فارسی هم نمی‌فهمیدند... (لابد از روی آدرس تو بارنامه محل را پیدا کرده بودند!!) پشت یکیشان نوشته بود، بیر آنا... بیر بلغار، بیر صوفی حکمت... بیر ایران، بیر قیدار! یکی از اهالی محل که ترکی می‌دانست از قیدار سراغ گرفت. راننده ترک، گریه کرد و نشست روی پله در. گفت ما نه، اما صوفی حکمت تو این مدت دو بار قیدار را دیده است. در اسناد نیامده است، اما چند نفری که از دفاع 34روز اول جنگ از خرمشهر باقی‌مانده‌اند می‌گویند ظهر به ظهر، پشت گمرک، ماشین بلندی زوزه‌کشان می‌آمد. روی در پشت صندوقش پارچه‌ای می‌انداختند که سایه‌بان باشد. مرد و زنی پیاده می‌شدند. مرد هیکل‌دار بود و زن قلمی (نشانه‌های قیدارخان و شهلا خانم! ) شاید هم نابینا. چون دستش را می‌گرفت به بدنه اتول و راه می‌رفت (چراغ‌ها را خاموش کنید یک دل سیر گریه کنیم! ). برای بچه‌ها دو سه بار حتی میان آن توپ و تانک و گلوله و تیر و ترکش، کباب کوبیده درست کرده بودند. پخش شربت کار هر روزه‌شان بود. کباب درست می‌کردند و لقمه می‌گرفتند می‌دادند دست بچه‌ها...» (صص289 تا 292) حالا شاید شما هم مثل من بتوانید حدس بزنید چرا و چطور مجموعه‌ای از عوامل، چنین کتابی را در یک سال به چاپ ششم می‌رسانند! و بسیار جای تاسف است اگر نشر افق نیز در این گاراژداری جزو شرکای اصلی است.

====================================

875
حرف صواب: "قیدار"هیئتی نیست!

====================================

874

ذهن کوچک من: قیدار

====================================

873

انارپرس: انتقادات صریح حسین حلاج‌زاده، هنرمند اناری از وضعیت هنر در انار

http://anarpress.ir/arts-and-culture/6741/1392/07/16
مصاحبه با آقای حسین حلاج‌زاده-مهر92

مجموعه ی کارهایی که در عرصه ی ادبیات و تئاتر در این یک دهه انجام داده اید به اختصار چه بوده اند ؟

زمانی که انار بودم مشخصا کسب مقام دوم بازیگری از جشنواره ی چهارم تئاتر انار برای کار «بشرحافی»  نوشته و کارگردانی آقای داود صابری و نیز نوشتن و کارگردانی نمایش « فرصتی … » بوده است . اما در تهران تاکنون نقد مکتوب تئاتر های « خواب در فنجان خای»، « سمفونی زندگی شهری»، « بی سرزمین تر از باد »، « هتل عروس» و چند تا تئاتر دیگر بوده است . در زمینه ی نمایشنامه خوانی نیز از سال ۹۰ تاکنون نمایشنامه هایی که توسط هنرجوهای « مکتب تهران» نگارش شده اند را به صورت پراکنده نقد و نظر کرده ام . در عرصه ی نقد داستان ، رمان « قیدار » رضا امیرخانی را در جلسه ی نقد و نظر رمان در فرهنگسرای نیاوران انجام دادم .

====================================

872

خبرگزاری مهر:  احمد خاتمی 6 دوره ادبیات فارسی را در یک کتاب مرور کرد
http://www.mehrnews.com/detail/News/2150135
...-مهر92
نویسنده اما در فصلی مفصل از این کتاب به سراغ اتفاقات ادبیات در عصر معاصر رفته است و خواننده آن  می‌تواند در یک توالی منطقی با مطالعه جریان حاکم بر شعر و داستان‌نویسی پرداخته و بن‌مایه‌های تأثیرگذار آن را به خوبی کشف کند. خاتمی در این فصل و در داستان‌نویسی و شعر معاصر  را  با معرفی میرزا حبیب اصفهانی و میرزاده عشق آغاز و در نهایت به نویسندگان و شعرایی نظیرِ بهرام صادقی، محمود دولت‌آبادی، مصطفی مستور و رضا امیرخانی، نادر نادرپور، یدالله رویایی، احمد شاملو، محمدرضا شفیعی کدکنی و قیصر امین‌پور می‌رسد.

====================================

871
خبرگزاری مهر: چهره‌شناسی خریداران کتاب در نمایشگاه‌های استانی/ شهری که مردانش رمان‌خوان‌تر از زنان هستند
http://www.mehrnews.com/detail/News/2149397
مصاحبه با آقای یوسف علیخانی-مهر92

 این نمایشگاه‌ها مکان مناسبی برای تیپ‌شناسی مخاطبان کتاب در ایران است. مثلاً طرفداران رمان‌های رضا امیرخانی که معمولاً خیلی کم در نمایشگاه‌های استانی پیدا می‌شود، جوانان 17 تا 25 ساله با ظاهری مذهبی هستند. در مقابل کسانی که دائما به دنبال آثار نویسنده‌ای مثل م. مودب‌پور هستند در همان رده سنی اما ظاهری معمولی دارند و یا کسانی که دنبال اشعار شاعری مثل علیرضا روشن می‌آیند، اقشار بین 20 تا 30 هستند که از ظاهر آنها مشخص است که روشنفکر هستند یا سعی می‌کنند باشند.
====================================

870

کشتی نجات:  روایتی مستند از یک نمایشگاه بین‌المللی کتاب
http://kashtynejat.blogfa.com/post/26
شقایق پرپر-مهر92

 برای خریدن آن یکی به طرف غرفه حاصل از جستجو به راه افتادم که ناگهان با پوستری مواجه شدم که عکس رضا امیرخانی را داشت و می‌گفت قرار است همان روز به عنوان یکی از مهمانان نمایشگاه سخنرانی کند. اولش باور نکردم و رفتم از مسئول سالن که گویا آقای دکتری هم بود، پرسیدم که با لحن مطمئن و مفتخری گفت بله می‌آیند... گفتم واقعاً؟ مفتخرتر گفت بله... دیگر خوشحال و مشعوف و شادمان که نه همچین هم ضرر نکردم و رفتم روی یکی از صندلی‌ها نشستم در انتظار رضا امیرخانی. با خودم می‌گفتم فکر کن همیشه می‌رفتی نمایشگاه کتاب به این امید که شاید امیرخانی اتفاقاً اومده باشه نمایشگاه، حالا اون میاد اینجا! بعد شروع کردم با خودم صحبت و بررسی که اگه می‌دونستم حتماً دوربین می‌آوردم یا یکی از کتاب‌هاشو می‌آوردم که بدم صفحه اولش رو امضا کنه! با خودم درگیر بودم که اول بگویم دستت درد نکنه بابت منِ‌او، بیوتن، نفحات نفت و... بعد انتقاد کنم بخاطر قیدار یا اینکه اول انتقاد کنم بابت قیدار و بعد تشکر کنم بخاطر منِ‌او، بیوتن، نفحات نفت... خلاصه از شدت ذوق‌مرگی! یک ساعت جلسه‌ی یک سخنران دیگر را تحمل کردم و دائم به موبایل (ساعت ندارم!) نگاه می‌کردم که کی؟! تا اینکه دیدم همان آقای دکتر مسئول کاغذی را به آن سخنران داد به این معنی که وقتت تموم شد اَخَوی! حتماً متوجه شدید که چقدر خوشحال شدم! آقای سخنران که رفت بار دیگر از آن آقای دکتر مسئول پرسیدم پس کی میان؟ و ایشان با خونسردی گفت: نمیان.......................................................!!!

-         چرا؟

-         از تهران اجازه ندادند!!!!!!!!!!! من هم تازه خبردار شدم...

یعنی تا کی قرار است مخاطب را دست کم بگیریم؟! این وسط مقصّر کیست؟ مسئولان برگزاری سخنرانی؟ رضا امیرخانی؟ یا آنهایی که در تهران اجازه ندادن؟!! یا اصلاً خود من؟!

فقط این را فهمیدم که تا من باشم دیگر فریب عبارات مخاطب‌فریبی همچون نمایشگاه بین‌المللی و نشست با نویسندگان و پوسترهای جذّاب چهره‌ها را نخورم و 3ساعت از وقتم را که می‌توانستم بخوانم و بنویسم به 3000تومان تخفیف 20درصدی نفروشم!

توضیح سایت ارمیا: به هیچ عنوان با رضاامیرخانی تماسی جهت حضور در نمایش‌گاه تبریز گرفته نشده است. به محض پیدا شدن خبر در سایت‌های متعلق به یک جریان سیاسی از طرف سایت ارمیا با ایشان مکاتبه شد تا متن خبر را تصحیح کنند. متاسفانه عذرخواهی از خبر نادرست به کنار، هیچ جوابی هم داده نشد! از شما مخاطب محترم از طرف سایت ارمیا عذرخواهیم. اخبار مربوط به رضاامیرخانی فقط از طریق سایت‌ش صحت‌سنجی شود.

====================================

869

====================================

868

یادداشت‌های تنهایی: شبهای داستان
http://fzt104.persianblog.ir/post/560/
من-مهر92

دلم می خواست حتما یک شب از شبهای داستان را تجربه کنم . بیشتر نمی توانستم ، به خاطر مسیر دور و ساعتش . برنامه را نگاه کردم و پنج شنبه شب را انتخاب کردم و رفتم .

رضا امیرخانی : با کفش کتانی و کوله پشتی آمد . نشانی از چهل سالگی نداشت . دانشجوی سال دوم رشته مهندسی بود انگار . حرف خودش را زد ، اعتقاداتش را گفت . آخر هم گفت من اعتقاد دارم داستان مقوله ای شفاهی نیست کتبی است فلذا داستان نخواند و شعر خواند . البته شعری که خط داستانی پررنگی داشت . آنچه در امیرخانی جلب توجه می کندو البته تحسین برانگیز است اینکه خودش است و انگار قضاوت دیگران برایش اهمیت ندارد . اولین بار که در اول کتاب من او دیدم نوشته شده که رسم الخط کتاب مربوط به نویسنده است خیلی چیزها دستگیرم شد ... خلاصه که سه تا کتابی که نداشتم را خریدم سرلوحه ها ، ناصر ارمنی و ازبه ... چیزی هم برایم در صفحه اول سرلوحه ها نوشت که هر چه تلاش کردم نتوانستم بخوانم .

آقای گودرزی را بار اول بود می دیدم و چیزی هم از ایشان نخوانده بودم ، داستانی خواند به اسم " عکس " .

با بچه های مطبوعات زیاد دمخور بودم به خصوص دهه 80 ، یکی از کسانیکه همه دوستش داشتند عموزاده خلیلی بود اما تا دیشت ندیده بودمش و باید اذعان کنم که تمام تعریفهایی که از ایشان شنیده بودم درست بود . داستان "لطیف " را خواند که داستان لطیفی بود درباره جنگ ...

====================================

867

ترنج: کوچه نقاش ها

http://www.toranj-ir.blogfa.com/post-230.aspx
آرزو آقاباباییان-مهر92

====================================

866

گردآفرید: قیدار
http://goordafarid.persianblog.ir/post/114/
گردآفرید-مهر92
عجب ورقی بود این آخوند برای خودش...
====================================

865
هر کس وبلاگی دارد: گم نام
http://20sal.blogfa.com/post/186
سیده فاطمه پورحقگوی-مهر92

====================================

864

پسرک تنها: بد نامی کی چه کتاب هایی خونده؟؟؟
http://tanhayetanha1387.blogfa.com/post-17.aspx
http://tanhayetanha1387.blogfa.com/post-20.aspx
مسیح-مهر92

از رضا امیرخانی:

====================================

863
خبرگزاری دانشجو:  دولت یازدهم به ادبیات اهمیتی نمی‌دهد/ ادبیات را در خدمت الهیات می‌پسندم

نویسنده «وقایع نگاری یک زندیق» با اشاره به اینکه رئالیزم نباید در داستان قربانی شود، عنوان کرد:‌ متاسفانه در حال حاضر فقط تعدادی فعال ادبی داریم و قصه نویس‌های ادبی ما فقط افرادی چون رضا امیرخانی، جلال آل احمد و حسن بایرامی هستند. در حوزه نقد و داوری عجول هستیم و در حوزه تدریس هم افراط و تفریط وجود دارد، دانشگاه‌ها وظیفه دارند چاپ کتاب‌ها و رمان‌های خوب را برعهده بگیرند و بودجه‌ای را به کتاب اختصاص دهند.
====================================

862

====================================

861

مچول خان: قِِیدار
http://machul-khan.blogfa.com/post/208
nafi3-شهریور92