ساکنان تهران برای تهیه این آثار کافی است با شماره 20- 88557016 سامانه اشتراک محصولات فرهنگی؛ «سام» تماس بگیرند و آن را در محل کار یا منزل _ بدون هزینه ارسال _ دریافت کنند. سایر هموطنان نیز با پرداخت هزینه پستی می توانند این آثار را تلفنی سفارش بدهند.

«...جناب امیرخانی عزیز! از آنجا که شما به مختصات و مناسبات این روزگار واقفید و قواعد بازی را به خوبی می شناسید، قطعا منتظر تقدیر و تحسین و اعطای جایزه از سوی مجامع رسمی و جشنواره های موجود نیستید. توصیه من این است که برای پذیرش و تحمل تیرهای تهاجم و تخریب، آماده و مهیا باشید. شما با خلق رمان قیدار، عمارتی عظیم و شکوهمند، استوار بنا کرده اید. این عمارت، ‌به همان میزان که در دل عابران فرهیخته و سلامت،‌ ایجاد وجد و سرور و شعف خواهد کرد، بغض و عداوت رهگذران نادان و ناتوان را برخواهد انگیخت و وجود ورشکسته گان به تقصیر در حوزه ادب و هنر را از حقد و حسد و کینه سرشار خواهد کرد. تهاجم ها و تخریب ها و تکفیرهای پس از خلق رمان «من او» را از یاد نبرده اید و نبرده ایم. آنچه اکنون شما باید باور کنید این است که هم رمان قیدار به مراتب از رمان «من او» فاخرتر و قوی تر وتاثیرگذارتر است - و طبعا مستعد تهاجمات جدی تر و گسترده تر - و هم آن مهاجمان ، امروز از آن زمان قدرتمند و با نفوذترند و به ابزار و ادوات و امکانات رسمی و غیر رسمی مجهزتر...»

بند بالا بخشی از نامه سید مهدی شجاعی به رضا امیرخانی ست به خاطر انتشار قیدار؛من بعد از خواندن این نامه یاد آن جمله معروف مندیل بافان خیالی افتادم  بی این که هیچ ربطی به امیرخانی و کتابش داشته باشد؛به گمانم این جور موضع گیری و دسته بندی که خوانندگان یا فرهیخته اند که دچار وجد و سرور می شوند یا نادان و ناتوان و ورشکسته اند که به دلیل کینه ورزی و حقد و حسد دچار وجد و سرور نمی شوند جز این که راه نقد و نظر را بر کتاب خوان ها ببندد خاصیت دیگری ندارد که حرامزادگانند که مندیل را بر سر و تن پادشاه نمی بینند!بگذریم و بی هیچ حقد و حسدی و با تمام مهری که به امیرخانی داریم به سر قصه باز شویم... 

قیدار که به شرح امیرخانی،فرزند اسماعیل نبی،فرزندزاده ابراهیم خلیل است و صفتش مدارای با مردم بوده است؛نام آخرین کتاب امیرخانی ست که شاید به دلیل انتخاب این اسم و انتسابش به سلسله انبیا،بتوان این شخصیت را انسان آرمانی و لنگر پاسیدش را آرمانشهر امیرخانی دانست.

هر چند قیدار،انگ و رنگ سایر آثار امیرخانی را دارد با همان ادبیات غنی،نثر شیرین،دیالوگ های شسته رفته،طنازی ها و شوخ طبعی های دلنشین،فضاسازی ها خوب و توصیف های عالی اما کتاب مزیتی بر آثار پیشین نویسنده اش ندارد و حتی گامی عقب است.

به زعم بسیاری امتیاز قیدار بر سایر آثار امیرخانی شخصیت پردازی عالی آن است در حالی که به گمانم سایر آدم های این داستان به خصوص شهلا سایه ای از یک شخصیت حقیقی اند  و خود قیدار شخصیتی اغراق شده و باورناپذیر!

قیدار حتی به رغم آن چه می گویند شخصیت سفید یا کاملا مثبتی هم نیست؛منش ها و کنش هایش،گاه از اخلاق پهلوانی و حتی جوانمردی به دور است؛گاه آدم ها را قضاوت و به تبع آن خودسرانه مجازات می کند(ماجرای پاپیون و سیب ها...) و برخلاف آن چه داستان می خواهد از خلوص نیت و عمل،القا کند رفتار و گفتاری سرشار از خودبزرگ بینی و انانیت دارد(فلان کار و بهمان کار در شأن قیدار نیست و قیدار فلان می کند و قیدار بهمان می کند و برخورد طلبکارانه اش با دکتر شیر و خورشید...)!تحلیل هایش از قضایا و کارکردهای نمادینش نیز آن قدر زیاد است که توی ذوق خواننده می زند(اظهاراتش درباره آشغال جمع کن ها و بازکردن پیچ و مهره ماشین ها و ریختن کتاب در شالوده خانه و...)

مورد دیگری که جای حرف دارد لحن یکسان آدم ها و حاکمیت فرهنگ گاراژی بر همه ی گوشه،کناره های زندگی آدم های داستان است و موردی که بسیار قابل اعتنا و تحسین است پایان بندی و بندهای پایانی داستان است!

حسین فتاحی گفته است:«نویسنده با طرح این موضوع،فکر می کند،مسلک عیاری و پهلوانی با تکیه بر باورهای مردمی می تواند به ساختن جامعه کمک کند.»البته این ممکن است عملی و شدنی باشد اما تا جایی که مشکلات،ساده و ابتدایی باشد همچنان که جوامع از سادگی درآمده و تا حدودی پیشرفته شده است روابط انسان ها نیز پیچیده تر شده و به تبع مشکلات پیچیده تری را ایجاد کرده است که بعید به نظر می رسد با مرام پهلوانی و کدخدامنشی حل و فصل شود.

و حرف آخر این که برای من در بین آثار امیرخانی و حتی بسیاری از آثار داستانی ما همچنان من او و پس از آن بیوتن آن بالا بالا های درخشد...!

و با همه این حرف ها حیف است که از ذکر چند عبارت از بسیار لحظات ناب قیدار دریغ کنیم:

بی بی های ما پای دار قالی حرف هایی می زدند...می گفتند تار و پودی که زن آبستن و زائو ابزار زده باشد،شل و وارفته است.فرشی که پیرزن بافته باشد،گرم است و به درد خواب زمستان می خورد...فرش دختر مجرد،تیزرنگ است و تند و چشم را می زند...اما همان ها می گفتند که امان از قالی نوعروس و دختر عاشق...نقش ش هزار راه می برد آدم را...نقش ش غلط است؛مرغ ش سر می کند توی گل و گل ش می رود زیر بال و پر مرغ،اما عوض ش تا بخواهی جان دارد...

- کاری می خواهند بکنند که فتاح و قیدار بروند تو کتاب ها!

فتاح می خندد:

- برویم توی کتاب...حالا گیرم  بنویس ش پیدا شد،بخوان ش را از کجا پیدا کنند؟

 - این کتاب نوشته نشد تا نامی از قیدار بماند...که خوشا گم نامان!

نوشته شد تا اگر روزی در خیابان بودید و راه می رفتید و گرفتار پنطی و نامرد شدید،امیدتان ناامید شد،بعد یک هو پیش پای تان پیکانی یا بنزی ترمز زد و مردی چارشانه با موهای جوگندمی پیاده شد...

نوشته شد تا اگر روزی در بیابان،بنزین تمام کرده بودید و امیدتان ناامید شده بود،بعد جیپ شه بازی یا هامر اچ دویی ایستاد و از سمت شاگرد،زنی شلنگ و چارلیتری داد دست تان تا از باک ش بنزین بکشید...

نوشته شد تا اگر روزی در هر گوشه ای از این عالم،مردی دیدید که دوان دوان یا لنگان لنگان،از دور دست می آمد...

تمام قد از جا بلند شوید و دست به سینه بگذارید...تا در افق دور شود...با گام هایی که هر کدام به قاعده ی یک آسمان است...

بالاخره خواندن فتوت نامه "قیدار" را تمام کردم. ظاهرا از نظر امیرخانی جوانمردی حلقه گم شده ی این روزهای جامعه ما است که به آن پرداخته است.

راستش کتاب به من نچسبید. مثل این میموند که بازیگران  فیلم نوشته های قبلی امیرخانی در فیلم جدیدی بازی کرده باشند. با قالبی تکراری و داستانی نسبتا متفاوت.

آخرین مکتوب رضا امیرخانی اثری است قابل تامل! از یک سو در حوزه ی ادبیات داستانی به جرات می توان گفت نظیر نوشته ای اینچنین جامع و چند وجهی که حرف به حرفش سنجیده و حساب شده باشد، نداشتیم و از سوی دیگر اغراق که یکی از عناصر متداول تولید اثر ادبی است، این روزها دیگر در نوشته ی کمتر نویسنده ای یافت می شود. قیدار با تمام تازگی در لحنی که دارد ( که البته اگر برای ما تازه است برای پدرانمان خاطره به حساب می آید) و تلاشی که نویسنده اش برای احیای سیرتی به نام "جوانمردی" کرده است، جذابیت کارهای گذشته ی امیرخانی را ندارد. یادم هست که " من او" را دو سه روزه خواندم و حتی "ناصر ارمنی" را زودتر از "قیدار" تمام کردم. این عدم جذابیت جای بحثی مفصل دارد و باید واکاوی کرد که چرا رمان های ایرانی مخاطب محدودی دارند و نیز چرا کمتر نویسنده ای در میان کتاب خوان ها آثارش با اقبال مواجه می شود و سوالاتی از این دست؛ و البته این امیرخانی است که توقعات ما را از کتاب هایش بالا برده است.

نکته ای که کمتر کسی به آن توجه می کند، انتشار کتاب های امیرخانی در " افق" است. افق ناشری است حرفه ای و البته خصوصی. این دو خصیصه یعنی حرفه ای و خصوصی بودن در این زمانه ی ناخوش احوال که اوضاع نشر کج دار و مریض است، چیزی است که به راحتی به دست نمی آید. کتاب های نشر افق چه به لحاظ فنی و ظاهری و چه به لحاظ محتوایی آثاری شسته و رفته هستند با کمترین ضریب اشتباه. امیرخانی حواسش بوده که کتابش اولاً دست ناشر دولتی نباشد( چنان که "من او" و "ارمیا" را همین اواخر از سوره ی مهر کشید بیرون) و ثانیاً کتاب هایی که برایشان زحمت کشیده از چنان آراستگی برخوردار باشند که شان کتاب هایشان می طلبد. این توجه را کاش باقی نویسندگان هم داشته باشند.

http://ghaffarzadegan.blogfa.com/post/166

قصد جسارت نیست دوستان دو دسته هستند:

۱- این کتاب رو نخوندن که آشنا شدن باهاش براشون ضرر نداره.

۲- این کتاب رو خوندن که لطفا مطالب رو تکمیل کنن.

- قیدار نام نسل سوم ابراهیم نبی است که برای شخصیت اول داستان انتخاب شده است. قیدار گاراژداریست با اصل و نسب در تهران که در دهه ۵۰ زندگی می کند و این رمان تا دفاع مقدس رو نقل می کنه. منش قیدار زنده نگه دارنده اصول جوانمردیست و با همین اصول درجات کمال را طی می کند...

- این کتاب سید مهدی شجاعی را تحسین واداشته.

نقاط قوت:

- از نظر نویسندگی واقعا زیباست. قلم رضا امیرخانی در این رمان هرچند به نظرم به "من او" نمیرسه اما همچنان در اوجه.

- ظلم و فساد حکومت پهلوی رو مطرح می کند.

- به حلال و حرام بودن اموال توجه می کند.

- فضای داستان پر از عشق و مهر و محبت به اهل بیت و احترام به سادات است.

- احیاگر و مروج مردانگی و فتوت است.

- اهل مرام و معرفت را هم فراموش نمی کند تا جایی که اسم جهان پهلوان تختی بارها مطرح می شود.

- نگاه سیاه و سفید به افراد را خیلی خوب مطرح می کند.

- پول داشتن و دل نبستن به دنیا را به خوبی به تصویر می کشد.

نقاط ضعف:

- مروت و فتوت و جوانمردی را مهمتر از دین داری نشان می دهد.

- این آدم با مرام هرچند اهل تواضعه اما در خیلی موارد کاملا تکبر رو به نمایش می گذاره.

- خواننده را به سمتی می برد که برای افراد با معرفتی که اهل گناه و حرام هستند دلسوزی کند.

- فرد متدین قابل احترام را طوری تصویر کرده که عارفی است واصل و در داستان هیچ فرد متدین معمولی وجود ندارد.

- امیرخانی در رمان "من او" (شاهکار این نویسنده) گیر کرده، هم در سبک و هم در شخصیت ها.

- فضایی ترسیم شده است که قابل الگوبرداری نیست.

چند روزیه دارم رمان « قیدار » رضاامیر خانی رو می خونم واقعاً شاهکاره. اوائل داستان رو که میخونی حسابی گیج میشی و به قول خود رضا امیرخانی پنداری هیچی نمی فهمی و حتی می خوای از خوندنش منصرف شی البته این برای افرادیه که مثل من با قلم امیرخانی آشنا نیستن و الّا حرفه ای ها مشکلی ندارن ولی  اگه لَختی تحمل کنی تمام ابهامات داستان برات برطرف میشه و شیرینیش رو تا اعماق وجودت حس میکنی. یکیش که من خیلی باهاش حال کردم این بود که از اول داستان تصویرِ تمومِ کامیون های گاراژ قیدارخان اینجوریه که روشون نوشته « بیمه جون ». همش فکر می کنی که این یعنی چی؟ جون یعنی چی؟ تا اینکه بعد از 60 صفحه وقتی یکی از کامیون ها تصادف کرده می خونی که:

« حالا همه می فهمند که حضرت ارباب و قمر که هیچ، در بین هفتادوتاش، غلام سیاهشان هم قیدار رو رو سیاه نمی کند جلوِ خلق ... »

حالا می فهمی که بیمه جون منظورش جُون نام غلام امام حسین علیه السلام که در کربلا شهید شد، است .

یه جای دیگه داستان اومده که یه روز که قیدار خان حالش گرفته بود هر کدوم از شوفرها می خواستن قیدارخان رو سر حال بیارن یه کاری می کردند تا نوبت به یه شوفری که ترانزیت اروپا می رفته میوفته و میره میگه زیر بیمه جون نوشتن god speed یعنی خدای سرعت تا اروپایی ها حال کنند آخه لاتی با لاتین جور در نمیاد قیدار هم بیرونش می کنه و می گه:« جون خودش غلام رومی بود و اسمش لاتین (john) است  شعور داشت همون رو به لاتین می نوشت و می فهمید که لاتی با لاتین هم جور در می آید » .

هر جای داستان رو که می خونی این شعار همیشگی امیر خانی تو گوشته که « مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد ... » .

برای رسیدن به حقیقت باید از ظاهر گذشت امیرخانی و امثالهم دردی از این جامعه دوا نمی کنند می شود با کمی نسامح او را هم جزو کسانی دانست که درد جامعه امروز نمی فهمند و نخواهند فهمید کسایی که تمام عمر خود را تلف می کند تا یک سوژه خوب بیابند متفاوت بنویسند و چاپشان را ...و درآمدشان را ...

امیر خانی دردی از دنیای امروز را نه می فهمد نه می تواند خود را فدای آن کند ...او در گرداب زندگی فرو رفت ...

چرا باید از رمانی بد گفت یا به احترامش بلند شد. چرا باید دایم با واکنشِ پیش از نقدمان سراغِ رمان‌ها برویم. این بازی را قبلن یک بار سرِ داستانی دیگر انجام داده‌ایم (برای آن‌هایی که یادشان نیست، کافه پیانو و اظهاراتِ آدم‌ها رویش را مرور کنند) وقتش است که جای خم و راست شدن، سرِ صبر بنشینیم و منتظر واکنش‌های بعد از نقدمان بمانیم.

رمان‌ها بچه‌های نویسنده‌ها نیستند، حتا حاصل تفکراتِ انتزاعی آن‌ها نیستند، یعنی فقط به آن‌ها ربط ندارند. نتیجه‌ی تجربه‌ی زیست‌شان هستند در زمان و مکان، در همین امروز که می‌خوانیم‌شان یا همین دیروز که می‌نوشتندشان. رمان‌ها سیر تدریجی اندیشه‌ی نویسنده‌هاشان حتا نیستند که بشود با یک رمان تکفیر شان کرد یا با رمانی دیگر پیغمبر. رمان‌ها فقط رمان‌اند، نوشته‌هایی برای سرگرم کردن‌مان و گاهی فراموش کردنِ روزمرگی‌هامان. رمان‌ها قرار است فرهیخته‌تر از سینما و تلوزیون باشند، به فلسفیدنِ ما کمک کنند، جهانی تازه را روبری‌مان بگذارند، زندگی‌های دیگری را نشان‌مان بدهد اما این‌ها آرمانِ رمان است. همه‌ی رمان‌ها نمی‌توانند همه‌ی این‌ها را با هم داشته باشند و قیدار امیرخانی یکی از همین رمان‌ها است.

نویسنده‌ای حرفه‌ای کتابی نوشته، همه‌ی حرف‌های جهان را نزده، همه‌ی حرف‌های خودش را هم نزده، در صفحاتِ کتابش داستانی را بد یا خوب تعریف کرده. چیزی از عرش نیاورده که بی‌غلط باشد و این همه قیاد و قیود از بن بی‌ربط است. چه آن‌ها که به احترام کتاب می‌ایستند چه آن‌هایی که بد می‌گویند فقط و فقط به نیازِ واکنشِ آنی‌شان پاسخ می‌دهند. به نیازِ واکنشی‌شان در جامعه‌ی قطبی شده.  ‌

قیدارِ امیرخانی می‌تواند کتابِ متوسطی باشد، هم در کارهای امیرخانی هم در جریان ادبی امروز این هیچ‌چیزی از احساسِ تیز و هوشِ اجتماعیِ نویسنده‌اش کم نمی‌کند. قرار نیست همه‌ی کتاب‌های یک نویسنده شاهکار باشد (لااقل به نظر دوست‌داران نویسنده) و قرار نیست نویسنده تنها با یک کتابش تعریف شود، این نگاهِ‌ متفرعنِ شاهکارپسندِ منتقد مآبِ خواننده‌های ما و از آن‍‌‌طرف روحیه‌‌ی طبع‌آزمای تجربه‌گرای نویسندگان‌مان فقط نشانِ مسیرِ‌غیرِطبیعیِ کتاب و کتاب‌خوانی در مملکت‌مان است.

رابطه‌ی نویسنده/خواننده یک رابطه‌ی واسازانه است. نویسنده سلیقه‌ی مخاطب را می‌سنجد و چیزهای که او می‌خواهد را می‌نویسد (یا به قول بیضایی چیزهایی که خواننده می‌خواهد و خودش نمی‌داند را می‌نویسد) و خواننده مسیرِ نوشته‌های نویسنده را اصلاح می‌کند. اگر مسیری طبیعی وجود داشته باشد اگر خواننده‌ای طبیعی وجود داشته باشد، نویسنده می‌داند باید جوری بنویسد که خواننده‌اش را راضی نگه‌دارد و این راضی‌نگه‌داشتنِ خواننده فروش کتابش را تضمین می‌کند (و علی‌الاصول زنده ماندنِ نویسنده را چون حیات و مماتش بسته به دوست داشتنِ‌مخاطبش است که کتاب بعدی نویسنده را بخرد یا نه) همین است که مثلن در فرنگ آدم‌ها به این راحتی عناصر نوشته‌هاشان، نظرگاه‌ نوشته‌هاشان، مضامینِ نوشته‌هاشان را عوض نمی‌کنند، چون از نخوانده ماندن و به طبعِ آن بی‌پولی می‌ترسند. تنها در جامعه‌ای که خواننده‌ی غیرطبیعی دارد نویسنده‌های غیرطبیعی زندگی می‌کنند. (خواننده‌ها‌ی غیرطبیعی آن‌هایی هستند که کتاب به آدرس‌شان پست می‌شود، کتاب را پشت ویترین نمی‌بینند، نویسنده را تعقیب نمی‌کنند که چی نوشته) حالا که امیرخانی آمده تا کتابِ طبیعی با خواننده‌ی طبیعی تولید کند باید آمادگی ناخوش‌آمدگی آدم‌ها را داشته باشد، نمی‌شود از خواننده‌ی طبیعی خواست که سلیقه‌اش را با نوشته‌های یک نویسنده هم‌سان کند. امیرخانی باید به خواننده‌ی طبیعی‌اش عادت کند و نیازهای او را بسنجد یا بسازد، و ماها باید یاد بگیریم اگر جامعه‌ای قطبی شد، اگر سیاه و سفید این‌قدر مطلق شد، خاکستری بمانیم و سعی کنیم طیف‌های بینایی یک نوشته، یک نویسنده را ببینیم و قیدار را فقط یک رمان ببینیم که قرار است در مسیری طبیعی خوانده شود یا نخوانده بماند.

حسین فتاحی در خصوص قصه قیدار گفت :ما ابتدا باید بدانیم که طرح داستان چگونه شکل گرفته است که با مطالعه کتاب می توان فهمید که  قصه" قیدار"  برگرفته از یک فرهنگ ایده آل است که ما بسیاری از این ایده هایمان را در داستان نویسی با این فرهنگ بیان می کنیم.

وی در ادامه گفت: بسیاری ازتغییرات در سرسلسله ی پادشاهان بر اساس ایده های پهلوانی شکل گرفته است . کتاب شاهنامه فردوسی  تمام شخصیت های آن برگرفته از فرهنگ پهلوانی است.

رضاامیرخانی در ابتدای جلسه نقد و بررسی داستان " قیدار"گفت: به نظرمن قصه" قیدار" اصلا رمان نیست بلکه دینی است به شخصیت داستانی که در ذهن داشته ام و لذا نمی توانم بگویم  که کدام بخش های قیدار قصه است  و کدام قسمت قصه نیست .

رضا امیر خانی در ادامه جلسه به طرح اولیه این قصه و درون مایه ی ذهنی اش اشاره کرد و گفت: طرح اولیه قصه"قیدار" از اینجاشکل گرفت که جهان پهلوان تختی ارتباط نزدیکی با یکی از اقوام ما داشت و به خاطرهمین بن مایه های ذهنی و تصویر های درجه یکی که از تختی  داشته ام این قصه رابه نگارش در آوردم.

امیرخانی  شخصیت قصه" قیدار" را در دهه 50 نگارش کردودر ادامه این مطلب افزود : شخصیت" قیدار" می توانست در دهه 50ویا دهه 80 شکل بگیرد وشک داشتم  که این شخصیت را در دهه 50به نگارش در بیاورم یا در دهه 80 که بنا به دلایلی قصه داستان را در دهه 50 به جلوبردم .

رضا امیرخانی در ادامه صحبت هایش گفت: تلاش من بر این بوده  که هیچ متن نوستالژی را در این قصه  به کار نگیرم  واز کلمات آخ و آه پرهیز کردم و تنها هدف من دراین قصه ادای دین به شخصیت  قیداراست که من شیفته آن بودم .

حسین فتاحی کارشناس  و مسئول جلسه نقد و بررسی داستان "قیدار" در خصوص فرم داستان گفت: ما باید ببینیم که قصه قیدار در چه فرمی به نگارش در آمده  است؛ آیا اسطوره است. آیا افسانه و رمان است .

 فتاحی در ادامه افزود: قیدار یک قصه رئال امروزی است و این قصه از ویژگی های خاص خود ش برخوردار است .

فتاحی تفاوت داستان و قصه را در رابطه علت و معلولی بین عناصر داستان  ذکرکرد و گفت: در قصه اغراق بسیار وجود دارد  همچنین در قصه  آن رابطه علت و معلولی که در داستان امروز وجود دارد مشاهده نمی شود .

وی شخصیت های قیدار را تیپ نامید و گفت:در قصه قیدار تمام شخصیت ها به نوعی مثبت بودند و فقط نعمت بود که یک شخصیت به حساب می آمد .

 فتاحی در ادامه گفت:قصیه" قیدار" را  نباید با قصه امیرارسلان رومی مقایسه کنیم بلکه آن را باید با قصه بی خانمان ویا باخانمان مقایسه کرد  و در این قصه ها از یک طرف خوبی محض وجود دارد  از طرف دیگر بدی محض که می توان این نوع قصه ها  را قصه های مدرن نام برد .

 وی در ادامه گفت: داستان "بی خانمان" و یا سمک عیار  یک  داستان رئال امروزی نیست بلکه قصه امروزی است و شخصیت های قصه، یک جور صحبت می کنند و همه یک مرام و یک تیپ دارند وهمه افراد از یک طرف خوب مطلق و از طرف دیگر بد مطلق هستند .

محمدرضا بایرامی در خصوص فرم نوشتاری  قیدار گفت: داستان هایی که امیرخانی در اکثر کتاب هایش آورده در واقع یک شخصیت به ادبیات افزوده است ودر قصه قیدار شخصیت پیچیده و خشی وجود ندارد و یک شخصیت مثبت است .

وی  نوشتن و مشق کردن را یکی از آرزوهای نویسنده ذکر کرد در ادامه گفت:یکی از آرزوهای نویسنده اینست که مشق کنند که بعضی وقت ها این مشق ها  خوب از آب در می آید و برخی موارد خوب از آب در نمی آید . امیر خانی در کتاب" قیدار" سعی کرده شخصیت پیچیده و شخصیت منفی نداشته باشد و این جسارت را آقای امیرخانی کرد که چنین شخصیتی را بوجود آورد .

وی در ادامه گفت: قیدار یک شخصیت مثبت است و نوشتن شخصیت مثبت کار بسیار سختی است و  آقای امیرخانی خواسته شکل خاصی از فرم نوشتن  را امتحان کند.

رضا امیرخانی  در ادامه جلسه در خصوص نوشتن شخصیت مثبت و سفید در داستانش  گفت:به کارگیری شخصیت های مثبت و سفید در داستان بسیار سخت بود که من سعی کردم در طراحی داستان قیدار این کار بسیار سخت را به جان و دل بخرم .

وی در ادامه گفت: من می توانستم در وسط کار" قیدار" که یک شخصیت مثبتی است آن  را  تغییر دهم و آن را به سوی شخصیت منفی بکشانم ولی علاقه مند بودم تا پایان قصه شخصیت مثبت داشته باشد.

رضا امیرخانی  قصه قیداررا نخستین قصه های یکی بود یکی نبود خود ذکر کرد و گفت:ایده ای که در قیدار داشته ام بسیار نزدیک به قصه گویی  بوده است وقصه قیدار نخستین قصه های یکی بود یکی نبود من به شمار می آید.من هیچ قصه ای ندارم که زمان  در آن شکسته  نشده باشد و قیدار نه فلاش بک و نه فلاش فورد وارد دارد .

 امیر خانی در ادامه گفت: در قیدار تمام تلاشم بر این بوده که هیچ تکنیکی را به کارنبرم  واگر تکنیکی در آن دیده می شود از دستم خارج شده است .

 این نویسنده قصه قیدار را برگرفته از ایده ای خلاق ذکر کرد وگفت: قیدار یکی از ایده های من بود می خواستم یک کار خلاقانه ارایه دهم وایده دیگری که در ذهنم بودو نتوانستم در قیدار آن را به کار گیرم این بود که  درهرفصل شخصیت هایی بیایند و به سنگ محک فردی به نام قیداربخورند و سپس خارج شوند.

 وی در خصوص شخصیت قیدار و سایر شخصیت ها  ی داستان گفت:در داستان قیدار به طورعمد می خواستم تمام شخصیت ها مثل یکدیگر باشند زیرا می خوهم  بگویم سایه شخصیت یک فرد آن قدر می تواند گسترده باشد که سایر شخصیت هارا فراگیرد و در واقع  یک کانوی بوجود بیاید که بتواند بر تمام افراد جامعه تاثیر گذار باشد .

امیر خانی در پایان گفت: قیداریک  شخصیت گاراژ دار نیست .بلکه  قیدار قیدار است . نمی خواستم گاراژ داری را توصیف کنم بلکه در داستان قیدار می خواستم  اگر سنتی در  کاروان سالاری و کاروان داری بوده این سنت می تواند  به زمان  امروزنیز برسد.

توضیح رضا امیرخانی: نویسنده‌ی گرامی، جنابِ حسینِ فتاحی از بنده خواست تا در جلسه‌ی هنرجویانِ قصه‌نویسی‌ش در حوزه‌‌ی هنری شرکت کنم. ارادت‌م به جنابِ فتاحی بیش‌تر است از مخالفت‌م با کلاس‌های آموزشِ قصه. ارادت‌م یک ارادتِ انسانی است و قطعا غیرقابل مقایسه است با مخالفت‌م با کلاس‌های قصه‌نویسی که یک مخالفتِ استدلالی است! قبول کردم.

فرداروز دیدم در رسانه‌های مختلف، خبر این جلسه را کار کرده‌اند که این البته در مدیریتِ فرهنگیِ پوستریِ این روزگار ما غریب نیست. با جنابِ فتاحی، هم‌آهنگ کردیم و هر دو مخالفِ حضورِ عزیزانِ خبرنگار بودیم در جلسه‌ای که در حریمِ نیمه‌خصوصی برگزار می‌شد. به هر رو، روزِ موعود، اولِ جلسه، از از دوستانِ خبرنگار خواستم که گزارشِ جلسه را از شخصِ جنابِ فتاحی بگیرند، تا در پرسش و پاسخِ صمیمی با هنرجویان دست‌م باز باشد.

حالا می‌بینم در رسانه‌های مختلف، اخباری از جلسه‌ای نیمه‌خصوصی و متعلق به هنرجویانِ قصه‌نویسی منتشر می‌شود که به هیچ رو با روحِ جلسه هم‌خوانی ندارد. مخلوط شدنِ جد و هزل و بین‌الاثنین‌هایی نظیر این که این که من گفته‌ام قیدار رمان نیست و نویسنده‌ی حرفه‌ای نیستم و تختی زد یا نزد... ربطی به روحِ جلسه‌ی جنابِ فتاحی ندارد!