http://tehuni.parsiblog.com/Posts/524/%D9%82%D9%8A%D8%AF%D8%A7%D8%B1/
فاطمه سادات شریعتمداری-اردیبهشت91

من "قیدار" ِ رضا امیرخانی را از نمایشگاه گرفتم،
و قیدار حال من را گرفت!

همش توی حالت "اه" -به فتح الف!- بودم!

امیرخانی هیچ وقت اسطوره ی رمان نویسی من نبوده است،
فقط خوانده ام همه کتاب هایش را، بهت کرده ام بعضا، و حال کرده ام در نهایت...
همین!
از ادبیات اش، خلاقیت اش، حتی انشاء اش را هرچند همیشه قبول نداشته ام ولی برایم معنادار جالبی بوده (ولی مثلا وقتی توی "بیوتن"، اول را 1ول می نوشت اعصاب م داغان می شد!)

اما قیدار را به سختی خواندم! به والذاریات ای! حتی نمی فهمیدم الان  لحن این آدمها چطور است؟! اصلا حال آدم ها، لحن هایشان، انگاری توصیف نشده بود...یا من نمی گرفتم. کتاب محذوفات اصلی ای داشت.
خیلی از رفتارهای قیدار برای من قابل پیش بینی بود ...یا اگر نبود هم، تعجب نمی کردم. مرا نمی کشید به دنبالش. با بی-تفاوتی "خب که چی" می شدم! در حالی که هیچ کدام من او، بیوتن، ارمیا، از به ، اینگونه نبودند.

و دلیل اصلی ترش شاید این است که من به قیدار هایی، اگر در اطراف ام وجود داشته باشند، توجه نمی کنم... تعمدا و تعصبا نه. روی توجه م روی شخصیت های متفاوت دیگری ست...
شاید ترش اینکه بعضی ها انقدر موقع خواندن، "خب که چی؟!" می کنند که می زنند داستان را با خاک یکسان می کنند! و خب داستان نمی خواهد به همه خب که چی های تو پاسخ بده...بعضی ها اینطورند که هیچ کدام از آن جملات نمی تواند خیلی قانع شون کنه! یعنی فکر می کنند: خب باشه! اما کامل تر از اینی که می گه وجود دارد...هیچ کدام از جملات قهرمان کتاب، قیدار برای من جمله ی قصار یا هرچه نمی شود...
یعنی این قسمت ش به نحوه برخورد من با یک داستان برمی گردد.
ولی خب من هم یکی از هزاران مخاطب قیدار امیرخانی بودم و حق دارم که انتظار داشته باشم کمی هم سیستم ذهنی ما و نحوه ارتباطش توی نوشتار داستان لحاظ شود...که نشد!

بعضی وقت ها قیدار ش شبیه آن شهید سهراب "بیوتن" می شد که هی سر بزنگاه ها می گفت بنده شناس دیگری ست! و من با دلایل مختلف ای به تکرار چنین جمله ای در چنان جایگاه هایی مسئله دارم...تا امیرخانی منظورش چه بوده باشد!

قیدار فراز و فرودی برای من نداشت...سرش عین ته ش بود. حوصله م سر رفت ...

پ.ن.1 ویرایش شد. کمی.

پ.ن.2 به جاش جانستان کابلستان را هرچند بعد این همه مدت نخریده بودم، تازه گیر آوردم و تازه تر دارم شروع می کنم.

در فرهنگسرای پایداری پلاکاردی زده بودند با عنوان "آ-رمان /  قرار گفتگو با رضا امیرخانی"  (+). ما هم در راه رفتن به فوتبال سه شنبه هایمان بودیم و سر راهمان رفته بودیم به سمت خشکشویی ِزمرد -پایین فرهنگسرا- لباس هایمان را بگیریم؛ پلاکارد را دیدیم و یادمان آمد که امروز هم برقرار است و وسوسه شدیم و خشکشویی نرفته، دل از فوتبال هم برکندیم و رفتیم نشستیم.

نیم ساعتی تاخیر داشت! رفتیم خشکشویی و برگشتیم و لَختی نشستیم تا آمد.

آرام و معتمد به نفس و -در این گرما-  چیزی بین کاپشن و کت(!)،چهل حدیث امام به دست؛
 خوش برخورد، خوش فکر و خوش فک!

تعداد بیش از آن بود که  "گفت و گو" شدنی باشد و صمیمانه پیش رود و ... من و یکی دو نفر دیگر سخن گفتیم و پرسیدیم و شیخ هم پاسخ می داد.

در پاسخ هایش بخل ندیدم. پدری هم ندیدم. ادب دیدم و تواضع دیدم.

اگر احساس می کرد چیزی تعریف از اوست، به شدت پس می زد و این -برای چون منی- که در بحثم ابدا قصد تملق نداشتم و بحثم فنی بود، گزنده بود. واکنشی بود که رفتار مرا هم با خود تخریب می کرد -که گویی من قصدم تملق بوده و شیخ پرهیزکار پس اش می زند! ...-.
مع الوصف، از خودم که بگذرم؛ این رفتار، رفتار خوبی است و تعبیر به تواضع می شود و من نیز از این منظر، آن را می پسندم.

قصه نبافم.

الغرض!

یک نکته را که در ذهن خودم بود، از او پرسیدم و به شدت تایید کرد.

گفتم سرلوحه را تعطیل کردی. علتش را نمی دانم ولی آیا این نبود که آن کار -و اصولا چیزی شبیه به وبلاگ نویسی- مثل چیپس و پفک است و آدمی را مختصرا سیر می کند و جلوی اشتها را می گیرد و آدم از غذای اصلی می ماند و ...

که تایید می کرد که وبلاگ نوشتن و اصولا این قبیل روزمره نوشتن -برای رسانه ها و مطبوعات یومیه- را برای کسی که می خواهد کتاب بنویسد، سم می بینم. و این که ابتدا سعی کردم حول و حوش کتابی که می نویسم، چیزی درز ندهم و در روزمره نویسی، داستان یا بخشی از آن را لو ندهم. ولی دیدم که ماجرا فراتر از این است و اصولا نوشته های خرد -خصوصا اگر خوب از آب در بیاید (این معترضه از من است)- اشتیاق آدم را ارضا می کند و آن هیجانی که لازم است تا پشت یک کار جمع شود تا تمامش کند را از آدم می گیرد.

یک بار دیگر هم میخوانمش!