=====================================
500
یک جرعه انتظار: قِیدار
http://vares.persianblog.ir/post/203
وارث-شهریور91

خوش‌نامی قدمِ اوّل است... از خوش نامی به بدنامی رسیدن، قدمِ بعدی بود... قدمِ آخر، گم‌نامی است... طوبا للغرباء! (پیغام آقاسید گلپا به قیدارخان)

«قِیدار» آرمان‌مردی است در ذهن رضا امیرخانی. آرمان‌مردی که هر جا و هر زمان که بی‌پناه و ناامید می‌شوی خدا او را برای کمک به تو خواهد فرستاد.

قیدار معجزه نیست. موعود خداوند هم نیست. قیدار آنچنان تواضع دارد که خود را خاک پایِ عزادارانِ نوکران اباعبدالله می‌داند. با آنکه خداوند روزی بسیار به او بخشیده و چشم حسودان فاسد همه به دنبالش است ولی همچون قارون که شاید اینجا همان «شاه‌رخ قرتی» باشد طغیان نمی‌کند و با عَمله‌ی ظلم نمی‌سازد.

قیدار مردی است که همراه و همقدم آقا تختی - که قوزش نه از سنگینی مدال‌‌ها که از شدت تواضع بود - بوده. عاشق طیب (شهید) - که متاعی را ندیده خرید - و دست به سینه در خدمت آقاسید گلپا - که پاهایش در زندان پهلوی کبودِ رفاقت شد- است.

قیدار مردی است بی‌ادعا ولی در صحنه صحنه‌ی داستان او را یک مرد خدا می‌بینی که انگار خدا او را برای مردمان اطرافش به ودیعه گذاشته است تا در دوره ظلمِ پدر و پسری که از حکومت‌داری جز تصاحب اموال مردمان چیزی نمی‌دانند به یاری مظلومان بشتابد. آقا سید گلپا را هم به عنوان قبله نمای قیدار ودیعه گذاشته تا دیگر قدمی در در این راه منحرف نشود.

قصدم شناساندن قیدار نبود چون در کتاب به راحتی میتوان او را شناخت. ولی احساسم این است که رضا امیرخانی قصدش شناساندن انسانی است که در عین اینکه در هزاره سوم زندگی می‌کند ولی خصلت های یک مسلمان مخلص را می‌تواند در خود بپروراند.

درست است که شاید بتوان بر امیرخانی خرده گرفت که چرا این همه بزرگان را که هیچ خطایی در زندگی نداشته اند رها کرده است و آدمی را به تصویر کشیده است که به قول خودش از خطایی درس گرفته و جنسش مشخص شده است، به عنوان الگو معرفی می‌کند؟ به نظرم امیرخانی نمیخواسته الگویش را دست نیافتنی جلوه دهد بلکه می‌خواسته برای عوام الگویی نشان دهد از جنس خودشان که می‌شود با توکل به خدا و نوکری در درگاه اهل بیت به مقاماتی رسید.

و البته باید دانست که مقامات بالاتر امتحانات سخت تر هم دارد و باید بتوان باز هم با توکل و توسل از آن امتحانات سربلند شد.

در پایان جمله قیدار را بازگو میکنم که داستان بر محور آن می‌چرخد: «گُنده‌نامی قدمِ اول است... از گُنده‌نامی به گَنده‌نامی رسیدن، قدمِ بعدی بود... قدمِ آخر، گم‌نامی است!»

«خوشا گم‌‌نامان! خوشا گم‌نامان!»

=====================================
499
شب‌های روشن: وقتی به چادر فحش دادند!

این متن شاید کمی تند و تیز باشد اما حقیقت هم تند و تیز است.

چند روز پیش در یکی از این پاساژهای معروف تهران بودم. دو خانم چادری را دیدم که برای خرید آمده بودند. من تقریبا پشت سر آنها راه می رفتم که عده ای که از نظر ظاهر خیلی با آنها تفاوت داشتند، شروع به پچ پچ هایی کردند و کم کم صدایشان بلند شد و هم من شنیدم، هم آن خانم های جوانِ چادری، هم هر کس که در آن پاساژ بود ...

دوست ندارم بنویسم که چه می گفتند، چون لازم نیست. اما لازم است بدانیم که فحش می دادند، که به آن دو و پوششان فحش می دادند،  این چیز ها را باید بگویم حتی به قیمت شکستنِ دلِ بعضی ها و ناراحت شدن بعضی های دیگر و برچسب خوردنِ من و ...

یک لحظه فکر کردم اگر قیدارِ امیرخانی آنجا بود چه می کرد؟

عصبانی بودم، چشمانم دو کاسه ی خون بود...خواستم گلاویز شوم، یا می زدم یا می خوردم اما از چاقو ترسیدم. روح الله داداشی یادم آمد...

قیدار اگر بود می زد، قیدار اگر بود نمی ترسید، چه از چاقو و چه از تعدادشان...

تنها کاری که کردم این بود که از آن دو دختر عذر خواهی کردم...

قیدار نبود...قیدار نیامد

من مذهبی نیستم اما انسانم. به انسان ها توهین می شود آن هم به جرم تفاوت سلیقه مذهبی یا سیاسی یا هرچه؟! باور کنید که اگر این داستان برعکس اتفاق می افتاد و یک مذهبی فحاشی می کرد من همین چیز ها را می نوشتم و همین گلایه ها را می کردم...جدا از همه تعلقاتمان، ایرانی هستیم، باور کنید.
=====================================
498
زمانه جالب و دیدنی ما: اولین خطا ... آخرین خطا

=====================================
495
http://juick.com/?tag=R.AmirKhani
fench-شهریور91
@fench: *R.AmirKhaniمن هميشه به تصميم اول احترام مي گذارم. تصميم اولي كه به ذهنت مي زند، با همه ي جان گرفته مي شود. تصميم دوم با عقل، و تصميم سوم با ترس...
=====================================
494
روزی جاهل: قیدارها رو به نقصانند
roozy.blogfa.com/post-76.aspx
حمید نجف‌آبادی-شهریور91
قیدار را تازه تمام کرده ام؛ هنوز فضای ان بر دلم سنگینی می کند؛ پشت رل نشسته ام و در حالی که قیدار بر ذهنم سنگینی می کند به راننده پیکانی فکر می کنم که به هیچ کس راه نمی دهد. به کنار دستی ام می گویم چرا مردم به هم راه نمی دهند؟ قریب دو برابر من سن دارد... می گوید قدیم ها این جوری نبود... تازگی ها مردم این گونه شده اند... قیدار به ذهنم باز می گردد... اوه راست می گوید حکایت قدیار حکایت دهه های قبل است.... گویی زمانه میل به ادبار دارد...

مگر نه این است که قیدار پیامبر بود... پسر اسماعیل... نوه ابراهیم... نیای سی ام محمد... و مگر نه این است که عصر پیامبران خاتمه یافت... آیا قیدارسان ها هم خاتمه یافتند؟

سوره واقعه در ذهنم ترنم می یابد...

 وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿١٠﴾ أُولَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ ﴿١١﴾ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿١٢﴾ ثُلَّةٌ مِنَ الأوَّلِینَ ﴿١٣﴾ وَقَلِیلٌ مِنَ الآخِرِینَ ﴿١٤﴾

لأصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿٣٨﴾ ثُلَّةٌ مِنَ الأوَّلِینَ ﴿٣٩﴾ وَثُلَّةٌ مِنَ الآخِرِینَ ﴿٤٠﴾

=====================================
493
تخدیر خاطره: کتابخواری تابستانه

http://clan.blogfa.com/post-16.aspx
غریبه-مرداد91
. قیدار (رمان) - نوشته ی رضا امیر خانی - نشر افق
=====================================
492
عاشقانه ای برای او: قیدار
http://asheghaneh73.blogfa.com/post/38
علی شعیبی-شهریور91

=====================================
491
پیام رسان پارسی بلاگ:
http://delneveshtehayman.parsiblog.com/Feeds/6602529/
+ فيد معرفي کتاب
قيدار اثر ديگري از رضا امير خاني
در شروع کتاب آمده: نسبِ نسل اول به ايمان بر مي گردد، به ابراهيم حنيف که پدر ايمان بود ..
پاي نسل دوم، در خون است، خوني که مي رسد به سرخي ردِ تيغ بر گلوي اسماعيلِ ذبيح، فرزندِ ابراهيم ..
اما سر سلسله ي نسل سوم، قيدار نبي، فرزندِ اسماعيل نبي،فرزندزاده ي ابوالاانبياء، ابراهيم نبي است. که خود، صفت ش مداراي با مردمان بود ...

*زهرا بانو*، طرح واژه، سراي محبت، ♥ حنا خانوم ، غزل صداقت، منتظرالمهدي، رندان تشنه لب، *قاصدک و شاپرک*، عباس ذوالقدري، مجنون ديوونه، ‏«سيدمرتضي»، احساس شيشه اي من، 2-شبستان، «فاطمه کوچولو »، نجفي از قيدار

بود و پدر پدرانِ سلسله س خاتمِ انبياست .. و اين نقشي است از قيدار، عملِ بنده کمترين، رضاي اميرخاني - پروانگي

زيبايي کتاب سربند کلمات بچه هاي گاراژ قيدار نيست! سربند خود قيداره و مرامش ! قيدار داستان گاراژ دار با مرام و با اسم و رسمي است که در جريان اتفاقات ريز و درشت، هويت خود را نشان خواننده مي دهد. قيدار تقريبا شخصيت سفيدي است و آنچه در اين کتاب مهم است بيشتر خود قبدار است نه اتفاقات. کتاب رو که خوندي خودت قضاوت مي کني قيدار يکي بود! حق؟! - پروانگي

=====================================
490
چهارستاره مانده به صبح:غزل شیرین عشق

http://fourstar.ws/1391/05/30/ghazal-e-shirin-e-eshgh/
...-شهریور91

کنار برجِ کتاب‌های هنوز نخوانده‌ام، برج دیگری ساخته‌ام از کتاب‌های ناتمام و قدرتیِ خدا، پیش‌رفتِ خوبی دارم و روز به روز برجِ کذایی‌ام بلند و بلندتر می‌شود. سووشون، قیدار، جزیره‌ی اسب‌ها، ج مثل جادو، دروازه‌ی کلاغ، ساعت‌ها، پسر، باغ جادویی، لولو شب‌ها گریه می‌کند، همسر ببر، اسماعیل اسماعیل و اوووه.

بحث اینجاست که اگر این قبیل رمان‌های عاشقانه حرفی برای گفتن ندارن پس چرا این‌قدر زیادن و هر روز به تعدادشون اضافه می‌شه و اگر بد هستن، به واقع دالان بهشت جز بهترین‌هاشونه. احیاناً شما این کتاب رو که با رمان‌های، برای مثال رضا امیرخانی یا مثلاً کتاب‌های نادر ابراهیمی که مقایسه نکردین؟»
=====================================
489
آبی بی انتها:.: قیدار :.
http://msrt.blogfa.com/post-715.aspx
مریم-شهریور91

قیدار

قیدار رو امسال تو نمایشگاه داغ داغ خریدیم. و به تجربۀ بیوتن که مورد سرچ قرار گرفتم، فکر کردم تا آخر اردیبهشت تمومش کنم و در موردش بنویسم. اما خستگی و درگیری های کاری و روزانه مانعم می شد و بلاخره امروز عصر که اول خرداده، از خواب عصرگاهی زدم، تونستم تمومش کنم.

بی اراده جملۀ پایانی رو بوسیدم. فقط جملۀ آخر که شاید بوسۀ من به منظور نویسنده هیچ ربطی هم نداشته باشه.

طبق معمول هم یه سری تکیه کلوم برامون موند مثل یا علی مدد که از یا علی مددیِ درویش مصطفی رسیده(والبته روش برخورد سنی های قشم و حساسیتشون به این عبارت). مثلاً "حق" برای من جای لایک رو توی فیسبوک گرفت. دوستان دیگه هم احتمالاً توی نظرات وبلاگ اینو از من خواهند خوند. توضیح اینکه :

حق=لایک=پسندیدم شدید( یا قبوله شَدید)

کلیت داستان بسیار ملموس بود. فضا رو دوست داشتنی تصویر کرده، هرچند بسیار رویایی هست و زمینی نیست.

انگار امیر خانی متوجه شده که استفاده از آدمهای نام آشنا تو متن (حتی با توضیح اینکه ماجراهای شخصیت اول داستان با فرد معروف واقعی نیست) اقبال رو بالا می بره. حداقل برای من که اینطور بوده. از اون لحاظ که وقتی یه فرد نام آشنا مثل تختی برای همه مون تصویر خاصی داره، به جای وارد کردن یه آدم دیگه با خصوصیات برابر و اضافه شدن صفحه ها و توضیحات در موردش، از برندی به اسم "تختی" استفاده می کنه و خلاص. یه جورایی شبیه کار گرافیک.

دیگه اینکه، شخصیت قیدار هر از گاهی به یکی گوشه می زنه، گاهی به داستان سیستان و شخصیت اصلیش. مخصوصاً سر غذا پخش کردن. گاهی به منِ او و درویش مصطفی و حکمتاش، و گویا گاهی به جانستان کابلستان که هنوز نخوندمش. و گوشه ای هم به یه عالمه آدم دیگه که توی پاراگراف آخر کتاب می خونیم، و خط آخر از دیدگاه من...

در کل، در این لحظه، یه حس فهم دارم و فکر. نه فکری مثل بیوتن که تازه برم بیندیشم که چی خوندم، یه فکری که تو زندگیم یکی از پاراگراف آخری ها باشم.

از اونجایی که همش الآن تو فکر جهادم، حس می کنم امیرخانی هم تو این زمونه ای که گرگ و شغال به هم رحم می کنن و ما آدما نه، جهاد فرهنگی بزرگی کرده.

قیدار زیباست و دلنشین و بسیار ساده

«لنگر پاسید»؛ مدینه‌ی فاضله‌ی امیرخانی

امیرخانی نویسنده‌ای پرکار و پرفروش است و تقریبا همه‌ی کتاب‌هایش پر سر و صدا هستند. شاید بتوان گفت نگاه نو و جسارت این نویسند‌‌ی حالا میان‌سال، باعث جلب توجه مخاطبان و منتقدان او و کتاب‌هایش شده است. تقریبا خوانندگان همیشگی آثار او و منتقدان آثارش منتظرند تا کتابی تازه از او منتشر شود و یا خبری از او در رسانه‌ها انتشار یابد. این‌ها همه بیان‌گر موفقیت نویسنده‌ای است که با رمان جسورانه و به‌شدت نوآور «من او» شناخته شد

در زمان برپایی نمایشگاه کتاب، انتشارات «افق» برای چاپ کتاب «قیدار»، آخرین اثر «رضا امیرخانی» تبلیغات زیادی کرده بود؛ عنوان پرفروش ترین کتاب نمایشگاه امسال در کنار هر خبری که در خصوص این کتاب درج می‌شد، عکسهای خبری استقبال مخاطبان از امیرخانی و اثرش در نمایشگاه ، نشستهای نقد و بررسی که نهادهای مختلف برای نقد این اثر و شنیدن حرفهای نویسنده اش گذاشته بودند تبلیغاتی بودند، که برای این کتاب می‌شد و مطمئناً در ذهن بعضی این سؤال را ایجاد می‌کند که چرا برای آثار بعضی از نویسندگان این همه تبلیغ می‌شود؟
اما این تبلیغات هم مرا وادار به خواندن آخرین اثر امیرخانی نکرد تا اینکه دیدم این نویسنده در یکی از نشستهای نقد اثرش که همه در مورد آن صحبت کرده اند و نکات مثبت و منفی آخرین رمانش را برشمرده اند، گفته است که «قیدار» اصلاً رمان نیست!

رسم الخط مثل همیشه
عادت کرده ام که وقتی کتابهای امیرخانی را باز می‌کنم، همین جمله را ابتدای اثرش ببینم: « رسم الخط این کتاب منطبق با دیدگاه مولف است.» و برای رسم الخطش هم دلیل همیشگی خودش را دارد، اینکه می‌خواهد به زبان فارسی خدمت کند!
خطوط ابتدایی کتاب را اینجا می‌آورم تا با رسم الخط نویسنده در این اثرش آشنا شوید:
- به ارواح خاک آقام می‌خوام ت...نقل لوطی گری نیست. نه تاریخ ت برای م مهم است، نه جغرافی ت؛ نه به پشت و روی سجل ت کاری دارم، نه به زیر و روی حرف مردم؛ نه... من همین قد و بالت را می‌خواهم... قیدار هم که خودت به ز من می‌دانی، سنگ را بخواهد، سنگ، آب می‌شود...

موتور وسپای فاق گلابی!
«قیدار» ماجرای زندگی «قیدار» است. شخصیتی که مطمئنا ما بازای بیرونی ندارد و تصویری است از انسان آرزوست.امیرخانی.
«امیرخانی» در این اثرش شخصیتی خلق کرده که آرزو دارد روزی روزگاری او را در این دنیا ببیند؛ گاراژداری که منش لوطی وار، دست و دلبازی و مرامش در ظرف آدمهای این زمان نمی گنجد. او محب اهل بیت است و تحت تأثیر روحانی به نام «سید گلپا» به خودسازی می‌پردازد. کل داستان مراحل سیر و سلوک شخصیت «قیدار» است که البته این سیر و سلوک در جریان روزمره زندگی اتفاق می‌افتد.
داستان تا آنجا که حول و حوش دو شخصیت «قیدار» و «شهلا» می‌چرخد به لحاظ مضمون یکدست و روان است، اما از زمان نابینایی «شهلا» این یکدستی از بین می‌رود. اتفاق تصادف و برخورد مرسدس بنز «قیدار» با اتولش در جاده، همانطور که زندگی و روحیه او را از هم می‌پاشاند نظم و یکدستی داستان را هم از بین می‌برد و داستان را دچار افت می‌کند. اگرچه که «قیدار» با راهنمایی های «سید گلپا» دوباره روی پای خودش می‌ایستد و حتی مسیر زندگی اش عوض می‌شود، اما «امیرخانی» نتوانسته داستان خودش را از یکدستی و تخت بودن نجات دهد و مخاطب را سرگردان اتفاقاتی پیش پا افتاده و دم دستی می‌کند.

اتفاق خوب «قیدار»
امیرخانی اگرچه نتوانسته باسفید کردن شخصیت «قیدار»، او را برای مخاطبش باورپذیر کند (که این مساله لطمه بزرگی هم به اثر زده است) اما زبانی که برای روایت داستانش آفریده بسیار جذاب و دلچسب است و شاید مهم ترین مساله ای هم که برای مخاطب دلگرم کننده است و او را تا پایان داستان می‌کشاند پختگی زبان اثر است که به قول «سید مهدی شجاعی»، قیدار توانسته ، چه از لحاظ مکتوب و ماندگار کردن بخشی از ادبیات شفاهی و چه از حیث ابداع عبارات و افزودن ترکیبات تازه به گنجینه مکتوب فرهنگ و ادب این سرزمین به زبان و ادب پارسی خدمت کند.

«قیدار» نچسب!
امیرخانی همیشه خواسته است شخصیتهای تازه‌ای را در آثارش خلق کند. او در رمانهایی مانند «من او»،‌ «ارمیا»،‌ «بی‌وتن» و حتی «قیدار» به دنبال خلق شخصیتهایی بوده که هر کدام از آنها بتدریج به ادبیات او اضافه شده‌اند.
شخصیت سرگشته «ارمیا‌»، شخصیت خشی در «بی‌وتن» و یا درویش مصطفی در «من او ». در همه این شخصیت‌ها نوعی تناقض دیده می‌شود، ولی این تناقض در «قیدار» درنیامده است و دلچسب نیست.
دقیقاً از همانجا که «قیدار» دچار تحول روحی می‌شود همه چیز خراب می‌شود، امیرخانی در تصویر این تحول ناتوان نشان می‌دهد و همه چیز خلاصه می‌شود؛ در اینکه برای هر اتفاقی گوسفندی قربانی شود و کباب خوران راه بیفتد و عده ای دور سفره آدم متمولی چون «قیدار» بنشینند و دایم از او تعریف و تمجید کنند.

قِـیدار/ رضا امیرخانی

آدمی که یکبار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد، مطمئنتر است از آدمی که تا به حال پاش نلغزیده .