دلم برای ارمیا می سوزد. هم خودش مظلوم است هم کتابش ( کتاب هایش ). ارمیا جان نمی دونم زنده ای مرده ای اصلا کجایی! تورم بهونه س. قیمت تو همون سه تومنه که پشت جلد خورده. اون بیوتن هم به خاطر عزت و احترام به معشوقه و رفقات ( رفقاش ) چند تومنی رفت روش وگرنه کی برای ارمیا این همه پول می ده. می گم که تورم بهونه س. ارمیای دو اگر چاپ بشه قیمت پشت جلدش خیلی توفیر کنه می شه ... مگه ارمیای دویی هم وجود داره.

پ. ن : قیدار را هنوز نخواندم. حوصله خواندمش هم ندارم تا بعد ببینیم چه می شود.

آدمی که یکبار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد، مطمئن‌تر است از آدمی که تابه‌حال پاش نلغزیده... این حرف سنگین است... خودم هم می‌دانم. خطا نکرده، تازه وقتی خطا کرد و از کارتن آک‌بند درآمد، فلزش معلوم می‌شود، اما فلز خطاکرده رو است، روشن است... مثل این کف دست، کج و معوج خط‌ش پیداست. از آدم بی‌خطا می‌ترسم، اما پای آدم تک‌خطا می‌ایستم...

:: قیدار ـ رضا امیر خانی

قیدار می‌گوید: - ناصر! این خاورِ صفر ترگل ورگلی را که زیرِ پات انداختم، کجا بردی آچارکشی؟ ناصر خنده‌اش را می‌خورد. - همان درویش مکانیک که امر کرده بودید... - پس نیش‌ت را ببند... همان درویش مکانیک که امر فرموده بودیم، آچارکشی کرد... درست؟ آچارکشی یعنی چه؟ - چوب‌کاری می‌کنید قیدارخان... شوفر بیابان‌یم ناسلامتی. پیچ‌های خاور را باز کرد و دوباره بست دیگر... آچارکشی یعنی همین دیگر... درشت‌ش یعنی همین، ریزش را هم اگر بلد بودم که ناصرشوفر نمی‌شدم و توی بیابان‌ها آواره نمی‌شدم، می‌شدم درویش مکانیک و پای سجاده‌ی روغنی ذکرِ علی علی می‌گفتم...

ساکنان تهران برای تهیه این کتاب ها (در صورت موجود بودن در بازار) کافیست با شماره 20- 88557016 سامانه اشتراک محصولات فرهنگی؛ سام تماس بگیرند و آن را در محل کار یا منزل _ بدون هزینه ارسال _ دریافت کنند. سایر هموطنان نیز با پرداخت هزینه پستی می توانند این آثار را تلفنی سفارش بدهند.

این هم از کتاب " قیدار " رضا امیر خانی :

بی بی های ما پای دار قالی حرف هایی می زدند ... می گفتند تار و پودی که زن آبستن و زائو زده باشد، شل و و ارفته است . فرشی که پیر زن بافته باشد، گرم است و به درد خواب زمستان می خورد ... فرش دختر مجرد ،تیز رنگ است و تند و چشم را می زند ... اما همان ها می گفتند که امان از قالی نو عروس و دختر عاشق ... نقش ش هزار راه می برد آدم را ... نقش ش غلط است ،مرغ ش سر می کند توی گل و گل ش می رود زیر بال و پر مرغ ،اما عوض ش تا بخواهی جان دارد ...

تو کار قیدار پشیمانی راه ندارد . قیدار هیچ وقت پشیمان نمی شود ... من همیشه به تصمیم اول ،احترام میگذارم . تصمیم اولی که به ذهن ت می زند ،با همه ی جان گرفته می شود . تصمیم دوم ، با عقل ، و تصمیم سوم با ترس ... از تصمیم اول که رد شدی ،باقی ش مزه ای ندارد ...

http://kavireraz.blogfa.com/post-240.aspx
فرزان فلاحت-اردیبهشت91

زیاد تو زنده گی خطا کرده ام ، خیلی بیش تر از تو ؛برای همین با آدم خطاکار راحت ترم.آدمی که یک بار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد،مطمئن تر است از آدمی که تا به حال پاش نلغزیده....این حرف سنگین است....خودم هم می دانم، خطا نکرده ، تازه وقتی خطا کرد و از کارتن آک بند در آمد ، فلزش معلوم می شود ، اما فلز خطا کرده رو است، روشن است ...مثل این کف دست،کج و معوج خط ش پیداست . از آدم بی خطا می ترسم ، از آدم دو خطا دوری می کنم ، اما پای آدم تک خطا می ایستم......

قیدار....رضا امیرخانی...

=======================================

خدارو شکر نقد کتاب بلد نیستم

ولی فک کن شب خسته و کوفته اومده باشی خونه یه عالمه شاکی باشی که چرا بیشعورترین ناشر و انتخاب کرده و تقریبا همه کتاباش و داده اون چاپ کنه  و همه جلدهاش هم عوض کرده باشه ،حالا شاید حرفه‌ای باشه و پول براش داشته باشه ولی خوب من که خوشم نمی‌اد از نشر مزخرف افق،کودک نوجوانش یه قولیه واسه خودش ولی وقتی مخاطب بزرگ سالشون و گاو فرض می‌کنن ادم دیگه نمی‌تونه تحمل کنه و با این حال  کتاب و ورق بزنی همون اول کار اسم  علی فتاح  ببینی وسط کتاب

علی فتاحی که هنوز که هنوزه براش غصه می‌خوری و دلت خونه براش

دیگه کتاب اعتبار پیدا می‌کنه برا خودش  ولی زود تمومش کرد یه دنیا جا داشت که ماجرا داشته باشه ولی نداشت تشنه نگه داشت خوب بود ولی دیوانه کننده نبود مثل ماجرا تخم و ترکه های فتاح

همین دیگه چون یه نقد از قیدار خوندم دلم خواست یه خورده بنویسم حالا معلوم نیست چی نوشتم ولی همین که نوشتم خوبه

تو کار ِ قیدار پشیمانی راه ندارد. قیدار هیچ وقت پشیمان نمی شود... من همیشه به تصمیم اول، احترام می گذارم. تصمیم اولی که به ذهن ت می زند، با همه ی جان گرفته می شود. تصمیمِ دوم، با عقل، و تصمیم سوم با ترس... از تصمیم ِ اول که رد شدی، باقی ش مزه ندارد...

تا می‌آیم دست به کی‌بورد ببرم ترس برم می‌دارد عبدالرضا بیاید زیر مطلب کامنت بگذارد که «اَه! به‌ت می‌گم اسپویل نکن!»

رمان زیب‌نده‌ی سی و نه سالگی رضا امیرخانی را بخوانید. رمانی که -همان طور که شایسته‌ی این قالب نوین است.- دیگر جهان‌بینی‌اش به‌ش سنجاق نشده بل‌که آن را می‌توان از جزء جزء رفت‌ار شخصیت‌ها انتزاع کرد...

گرچه ذهن نویسنده اصولا اگر هم بخواهد، نمی‌تواند سماحت، سعه‌ی وجودی و آنِ علمای «اعلام»ی از جنس «سید گلپا» را بزاید! یا رفت‌ارهای آنان را ابتدائا پیش‌بینی یا اتفاقا روایت کند! ولی به‌تر است تکذیب دروغ ابتدای کتاب را باور کنید! و اطعمه و اشربه، امکنه و ازمنه را زائیده‌ی ذهن نویس‌نده و تشابه اعلام را اتفاقی بدانید. دنبال کشف مکرر رابطه‌های واقعی نباشید و باور کنید زیاد طوری نمی‌شود. این کتاب و این داستان، مانند هر کتاب، داستان و بل‌که پدیده‌ی دیگری، تنزل یافته‌ی یک حقیقت است. حقیقتی آن‌چنان اصیل که حتی فرمود:«كِرام‌كم فی الجاهلیة، كِرام‌كم فی الإسلام...».

... رفتم دم‎در، دیدم یکی ایستاده است، با کت و شلوارِ براق... خوش تیپ، دو سه نفر هم تو یک بنز شش در کنارش بودند... گفت این‎جا لنگر قیدارخان است؟ سر تکان‎دادم. گفتم شما... گفت نمی‎شناسی؟! نگاه کردم... اما به جا نیاوردم، یعنی باورم نشد... گفتم نه! از دور بری‎هاشان یک اسکناسِ هزارتومانی گرفت، خیلی پول بود... دست‎ش را پس زدم. به خیال‎م می‎خواهد چیزی بدهد به‏‎م که راه‎ش بدهم. بعد دیدم که نه، می‎گوید نگاه کن! گرفتم زیرِ نورِ چراغ و نگاه کردم به اسکناس... عکسِ روی اسکناس را دوباره نگاه کردم... دوباره به آقا نگاه کردم... این پوسته دوخته‎ها باور نمی‎کنند... خودم هم دیگر باور نمی‎کنم... خود اعلا‎حضرت بود... از کاخ نیاوران آمده بود... گفت: این همه صاحب منصبِ پدر سوخته توی تهران داریم که انگشت کردم تو عسل گذاشتم دهانشان، اما همه گاز گرفتند... الان تنها جایی که شاید به من پناه بدهند، همین‎جاست... دیدم قیدار دل خوشی از این پدر و پسر نداشت... ردش کردم... از همین جاده قدیم شمران رفتند بالا سمتِ کاخ.... فرداش خبر "شاه رفت"، تو روزنامه‎ها آمد! ...

قسمتی از رمان قیدار بود، راست‎ش را بخواهید خیلی سخت گیر هستم در انتخاب اسم، فرزند دار نشده‎ام اما می‎دانم اگر خداوند فرزندی به ما داد، در انتخاب اسم عین درازگوش در گل می‎مانم، مدت‎ها بود که به دنبال اسمی که به دلم بنشیند می‎گشتم تا روی وبلاگم بگذارم، هیچ اسمی به دلم نمی‎نشست، اسمی که هم کوتاه باشد، هم با مسمی، هم با پسوند آی آر جور در بیاید و بومی باشد و مال خودمان، اسم این وبلاگ در اصل «انجام وظیفه» است، اما طولانی است و نوشتن‎ش سخت و ...

یک هفته قبل از شروع نمایشگاه کتاب تهران، شنیدم که امیرخانی کتاب جدیدش را با عنوان قیدار به اتمام رسانده است و زیر چاپ است، تا اسم قیدار را شنیدم به دلم نشست، سریع به چند سایت خدمات دهنده وبلاگ مثل بلاگفا و میهن بلاگ رفتم که وبلاگی با این اسم ثبت کنم، اما دل غافل، ثبت شده بود، هیچ مطلبی هم نداشت‎ند در  وبلاگشان، هنوز هم خالی است، چند فحشی نثارشان کردم که خیلی نامردند، و بعد پشیمان شدم و گفتم آنها هم مثل من، به ذهنم رسید با پسوند آی آر ثبت‎ش کنم وصل‎ش کنم به همین انجام وظیفه چرا، چون «قیدار» همان «انجام وظیفه» است و «انجام وظیفه» همان «قیدار»...

از شانس ما برای ثبت آزاد بود، ثبت‎ش کردم و وصل‎ش کردم و...

رمان را هم خواندم، مجالی بود درباره‎اش برای دل خودم می‎نویسم...

راستی رسم ادب بود که از آقای امیرخانی رخصت می‎گرفتم برای این اسم، از آنجا که تکیه بر جای بزرگان ننگ است، دسترسی به آقای امیرخانی هم برای من سخت است

و نکته آخر این‎که آقای امیرخانی اگر این وبلاگ برازنده قیدار نیست، خوب ... چی بگم... یاحق.

1391/02/28

دوستان وبلاگی ام توجه کنند، زین پس با آدرس www.gheydar.ir می توانید به این وبلاگ بیایید.

و این بار قیدار امیرخانی به وضوح عاری از راز بود و در خوش نیامدنش به حال حقیر همین بس و بیش از این را پیرامون رمان با کسی در میان گذاشته ام و دیگربار نمی توانم گفته های بی اهمیتم را این جا هم بیاورم که برای خود من به ابتذال تکرار خواهد افتاد اما این را باید بگویم کانجا که به علی فتاح دوباره جان دادی و از پشت تلفن مجبورش ساختی که حتی شده چند جمله ای کوتاه با قیدار گفت و گو کند ناخودآگاه صلواتی فرستادم برای شادی روح پرفتوح علی و خاندان فتاح و هم چنین برای سلامتی خالقش که همین جایش به خودی خود دست مریزادی داشت به وسعت فروریختن قیدار مقابل صفدر،در پیاده روی امیریه،بالای چهارراه سپه،روبروی سردرسنگی،چند صفحه بعد از این جمله ی دوست داشتنی ات که گفتی:صفدر دوباره مثل هر مردی از زن می ترسد که چوب خط حساب را علامتی بزند و شه ناز دوباره مثل هر زنی می رود که با مردش بسازد....

اما همین حوالی بود که خواندم:((قیدار....اما خب بهتر از بی وتن بود قطعآ)) و چون در نزدیکان خود هم کم ندیده ام کسانی که از به سرپرستی پذیرفتن داستان این شخصیت بدون وطن سر باز زده اند،خوش دارم کمی از بیوتن بگویم.البته من دقیقآ نمی دانم که کجا ایستاده ام و آیا تنهای تنها هستم یا متعلق به شصت و هفتی هایم و یا اصولآ دهه ی شصتی ها.اما این را خوب می دانم که موسم انقلاب اثری از من نبود.بعدترها که جنگ شد آن را هم ندیدم و تنها تصاویر اندک به جا مانده از ظواهر آن برایم ماند.وقتی هم که آمدیم امام رفت و همه ی این ها سرآغازی شد برای شکل گیری نسلی بی عرضه و سرگشته و پوک که گویی به ذات دچار سرطان مغز استخوانی شده بود که حال تا به سمت و سویی خیز بر می دارد از فرط عدم اعتماد به نفس نایش تمام می شود و استخوان در گلویش می شکند.یک بار در جایی نوشتم تنها تفاوتمان این است که گویا شما نماز خواندن ارمیای بیوتن را در میان کازینوهای لاس وگاس برنمی تابید و فرصت نمی دهید که پس و پیش آن را ببینید،البته این شمایی که مخاطب حقیر بود آن هایی بودند که در نزدیک و دور خود می دیدم،همان هایی که دست به تکفیرشان ملس بود و البته کسانی هم بودند که به دلایل دیگر از روی سلیقه بیوتن را دوست نداشتند و البته که این یکی دیدگاه قابل احترام تری بود.غرض این که فضای حاکم بر این نسلی که شرحش برفت فضای کیمیایی مآب مستولی بر گاراژ قیدار نیست که دوستش بدارم،مسئله ی ما این ورژن از تعریف جوانمردی و مردانگی نیست که قیدار نشانمان می دهد،حقیر به عنوان نماینده ی کسانی که با وجود غرق شدن در متناقض نماهای بیشمار زندگی امروز ایران،علاقه ای به پنهان نمودن آن ندارند و به نمایندگی از همه ی آن هایی که تلاش دارند دستانشان را محض یافتن راه چاره ای برای بیماری جمع اضداد به سوی هر ناکجاآبادی دراز کنند معذورم که حیرانی و انفعال شخصیت و داستان ارمیای بیوتن خیلی به ما نزدیک تر است تا اشخاص حق به جانبی چون قیدار...

و می ترسم از جماعتی که اگر بگویم از شهلاجان تا شهناز و مهپاره و دیگرانش درنیامده است،خواهند گفت که این تب گیردادن های درنیامدنی همه از خاک مسعودخان فراستی برمی خیزد و دیگر حوصله ای نیست که برایشان توضیح دهم که همیشه مسئله ی اصلی همین است و بس که اگر از خان یکم که سلیقه است بگذریم می رسیم به خان درآمدن ها و درنیامدن ها که دیگر سلیقه ای نیست و حسی است و به قول جنابش شخصیت ها باید با آدم کار کند حال این که سرورشان و آقاشان و مولاشان قیدارخان هم با آدم کار نمی کند و البته تنها یک حس زیبای مطلق داریم و باقی درجاتی از آن نازیباتر خواهند بود اما مثلآ در آن تکرارناشدنی چه کسی می تواند بگوید که رابطه ی بی نظیر علی و کریم درنیامده بود؟کدام بی انصافی می تواند بگوید بلعیدن قلب ابوراصفش در اوج آمیختگی واقعیت و جادو درنیامده بود؟چه کسانی جرئت دارند درآمدن ارتباط شرم و حیا با آبشار قهوه ای مهتاب را انکار کنند؟

با این که چندان پیرامون قیدار نبود اما برحسب عادت پست های امیرخانی ام این جا هم باید بنویسم این ها صرفآ نوشتاری بود از قلمی خام و گستاخ برای پدیده ی رمان نویسی معاصر ایران،برای رضای امیرخانی