بیابانکی در مورد داستان این رمان گفت: « على فتاح محور داستان و البته راوى، قهرمان داستان است که ماجراهاى زندگى خود را، از کودکى تا مرگ، روایت مى‏کند. او فرزند یک تاجر ثروتمند است و در جنوب شهر زندگى مى‏کنند. در کودکى، پدر خود را از دست مى‏دهد و تحت نظر پدربزرگش بزرگ مى‏شود. در نوجوانى به مهتاب، همبازى دوره کودکى خود، دل مى‏بندد. ولى این علاقه به ازدواج‏ نمى‏انجامد. سال‏ها بعد، مهتاب با خواهر على به فرانسه مى‏روند. خواهر على با یک مبارز الجزایرى ازدواج مى‏کند. این مبارز ترور مى‏شود و او و مهتاب به ایران برمى‏گردند. در زمان موشک باران‏ تهران، خواهر على و مهتاب به شهادت مى‏رسند. على فتاح نیز بعد از بخشیدن آنچه از اموال پدرى مانده است، فوت مى‏کند...»

*.تنها بنايي که اگر بلرزد ، محکمتر مي شود ، دل است...

{رمان منِ او از رضا امیرخانی}

نوروز در پیش است و فرصتی برای بازیابی و نوروز سال گذشته با "بیوتن" چقدر برایم جذاب بود!! دلم می خواست برای نوروز در پیش هم یک بیوتن داشتم ولی حیف که همان بیوتن را هم ندارم و به عاریه دادمش!! هر چه تلاش کردم کتاب سرلوحه ها  را گیر بیاورم نشد و اصلا حوصله ویژه نامه های نوروز مجله ای مثل همشهری را ندارم و منتظر رمز عبور و ویژه نامه جام جم و پنجره هم نیستم! در این کساد بازار بهترین کتابی که پیدا کردم رمان "نامیرا" صادق کرمیار بود و البته اخیرا چند رمان خوب درآمده که فعلا دسترسی بهشون نیست.

اگر اوضاع شما هم مثل من کساد بود "من او" ، نفحات نفت، و حتی "نه ده" پیشنهاد می شود!!!

            همه چیز می‌گذرد. اصلاً دنیا محل گذر است؛ گذرِ پامنار، گذرِ خان‌نائب، گذرِ قلی، گذرِ مستوفی، گذرِ لوطی‌صالح، گذرِ کریم‌رود! این یکی را از خودمان درآورده بودیم. کریم کنار بازارچه تنگش گرفته بود، به ما گفت آن طرف را نگاه کنید. تا ما سرمان را برگرداندیم، بی‌رودربایستی شلوارش را کشید پایین. لنگ و پاچه‌ی نی‌قلیانی‌اش را بیرون انداخت و کنار راسته‌ی ماست‌فروش‌های شاه‌پور (...).بعد هم گفت: «به قاعده‌ی یک رودخانه راحت شدم!» از آن به بعد به آن‌جا می‌گفتیم گذرِ کریم‌رود! نمی‌دانم، اما شنیده‌ام بعدها این قضیه زبان به زبان گشته و بقیه هم بدون این‌که بدانند، به آن‌جا می‌گویند کریم‌رود! خدا را چه دیده‌ای، شاید هم فرداروز یک هیأتِ بلندپایه از محققین ثابت کنند که قدیم‌ها از این‌جا رودخانه‌ای می‌گذشته به‌نام «کریم‌رود». خیلی‌ها هستند که سرشان درد می‌کند برای همین حرف‌ها. بگردند و از میان تاریخ، حرف در بیاورند، انگار نمی‌دانند که همه چیز در گذر است...

-منِ او/رضا امیرخانی/نشر سوره مهر

خوش حال بود که در دلش چیزی دارد که می تواند بلرزاندش.” ۱۲۰ “

نقد بسیار تند استاد کاربلد جناب محمدرضا سرشار که در سایت رجانیوز با تیتر "طعنه های جالب{!} سرشار به گلابدره ای و امیرخانی/از بایرامی مایوس شدم" کار شده بود حالم را گرفت. این نقد به بهانه بررسی کتاب "مردگان باغ سبز" محمدرضا بایرامی برگزار شده بود اما عملا به جلسه محاکمه بایرامی و جمعی دیگر تبدیل شد!

جناب سرشار و سایت فخیمه رجانیوز چنان از سر شکم سیری فرهنگی! بایرامی، امیرخانی و گلابدره ای را تحقیر کردند، گویی ما هزاران نویسنده متخصص انقلابی داریم که اگر چند تن از آنها هم رسوا شوند خیالی نباشد! واقعا سوالم از این آقایان این است که مگر چند امیرخانی و بایرامی و گلابدره ای دارد این انقلاب مظلوم؟؟! مگر این کشور چند رمان نویس متعهد دارد که رمانشان به چاپ چندم می رسد؟؟!

واقعا تلخ است! چندتا و نصفی آدم فرهنگی-ادبی داریم که هر کدام شان دیگران را نفی -و نه نقد- می کنند. شهریار زرشناس، امیرخانی را غیر انقلابی می داند. رضا امیرخانی از مجمدرضا سرشار بدش می آید. محمد رضا سرشار، بایرامی و امیرخانی را تحقیر می کند. گلابدره ای که به کل عالم بشریت بد و بیراه می گوید. لابد بایرامی هم شهریار زرشناس را قبول ندارد و همه اینها محسن مومنی را و محسن مومنی ایضا اینها را!