این را نوشتم کوتاه به احترام دوستی‌ نوجوانی و این که می‌‌شد "من" و یا حتی "شما"یی که این نوشته را می خوانی‌ "او" باشیم‌! و البته افسوس که این قصه نبود؛ گوشه‌ای بود از واقعیت زندگی‌ آدم‌هایی‌ گم شده که نه وبلاگ دارند، نه ایمیل، نه اینترنت و نه هیچ تریبون دیگر!

و حالا شمایی که این پست غصه دارت کرد، یک بار دیگر بخوان این سیاهه ی واقعیت تلخ زندگی‌ را و حق بده که سیاه نمی‌‌نویسم قصه‌ی مردمان را. قصه می‌‌گویم راست. قصه بی‌ شک راست می‌‌گوید، راست...

*عنوان پست نام‌ رمانی است از رضا امیرخانی

دو کتاب ِ فوق العاده ی این سالهای ایران، فکر میکنم اکثرا این دو کتابو خونده باشین، و اگر نخوندین توصیه میکنم اولین تور ِ کتابخری ای که برگزار میکنین رو به خریدن ِ این دو کتاب اختصاص بدین، در یک کلام هر دو فوق العاده اند و متاسفانه من ِ او با آن بزرگی اش زیر ِ هیجان های مطبوعاتی ِ بیوطن گم شده، فوق العاده است من ِ او... بخوانیدش!

"من او " یک کتابه از رضا امیر خانی !( چیه ؟ اسمش آشناست؟)

خوب همونی که" بیوتن " و نوشته و یه عالمه سر و صدا کرد .اصلاً مثل توپ ترکید . چرا شو من نفهمیدم.خوش به حالش...

وقتی بیوتن و می خوندم حس می کردم کتاب خوبیه . ولی نه اون قدر که سر و صدا کرده . راستش بعضی کتابا هست که کتاب خوبی ان . یعنی وقتی داری می خونی نمی تونی بذاریش زمین ...

بعضی کتابا هم کتاب خوبی ان ؛ ولی نه اون قدر که نتونی زمین بذاری .

بیوتن برای من از دسته دوم بود .همین موجب شد که دستم نمی رفت برم یه کتاب دیگه ازش بخرم . 

اما " من او" ...خوب ... بخش اولش قشنگ بود .

بخش دومش دیوونه ام کرد . گذاشتمش زمین تا بهش فکر کنم . یهو دیدم که دارم یه قصه ی جدید می نویسم . بعد هوس کردم برم برای سومین بار یکی از نوشته های بلندم و بازنویسی کنم .

خلاصه ...حس خوبی داشتم . دلم نمی خواست تموم بشه .

 دلم می خواست مثل ژله توی دهنم به آرومی آب بشه . ( حالا چرا مث ژله!!!!) خوب ...من ژله دوست دارم ، مگه چیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟بابا ! یکی من و از دست "او" نجات بده!!!!

-         حرفاش و جدی نگیرید، تو توّهمه!!!!

بخش اول آن با عنوان" یک ِ من" این گونه آغاز می شه:

" سال هزار و سیصد و دوازده شمسی . یک خیابان که با سه خیز می شد از یک طرف به طرف دیگرش جست؛ خانی آباد، اما نه مثل بقیه ی خیابان ها. چون "هفت کور " به آن جا آمده بودند . هفت نابینایی که مردم " هف کور" صداشان می کردند .
-         خانی آبادیا!ذلیل نشین . هف کور به یه پول!"

هنوز هم خیلی ها عقیده دارند بهترین کتابش همین “من او” است نقل از ویکی پدیا

این کتاب نثری فوقالعاده دارد و از نظر سبک نویسندگی در نوع خود نظیر ندارد و باید بخوانید تا بدانید.

ولی این پایان کتاب که حال آدم را به هم میزند و….

در این جاست می خواهی به امیرخانی هرچه دلت خواست بگی

نکته1: دیگه الان حال ندارم بنویسم اگر حالش بود بعدا بیشتر می نویسم

نکته: از وقتی خوندم که مهرداد بذرپاش کتاب”من او” کتاب مورد علاقه اش است و اسفندیار رحیم مشایی هم خیلی دوست داره این کتاب رو بخونه حالم یه وقتایی از خودم بهم می خوره که این کتاب رو خوندم

ولی جدای این‌ها امیرخانی یه آدم باهوش و فوق‌العاده از بعضی جهات زیرک است میتونید دربارش بیشتر در اینجا بخونید.
به حتم یکی از استعداد های خوب  نویسندگی در دوران معاصر است(البته خیلی‌ها قبول ندارند) و بنده در اینجا توصیه میکنم حتماً یکی از کتاب‌های ایشون (به خصوص من او را بخونید تا دستتون بیاد چی میگم :d)