شاید این موضوع که اولین کتابی که قصد معرفی اش را دارم از رضا امیرخانی است در ذهن شمای مخاطب این جمله را نقش بندی کند:

این جهانتاب عجب شیفته رضا امیر خانیه.

بله من شیفته قلم رضا امیر خانی و رسالتش هستم.

رسالت رضا امیر خانی پرداختن به یک حقیقت مکتوم است.و حیات بخشیدن به این حقیقت.

کتاب جانستان کابلستان(بخوانید جان ستان کابلستان) یک رمان نیست ، یک سفر نامه است.یک سفر نامه به کشور همسایه یعنی افغانستان .

رضا امیر خانی در این کتاب از فرارش می گوید . فرار از دست سوالهای مردم و فرار از دست سوال های دیگران او را به کشوری می برد در همسایگی وطن.

و حس عجیبی که به رضا دست می دهد در این سفر، او را بر آن می کند تا یک حقیقت مکتوم دیگر را احیا کند.

رضا امیر خانی در سال 88 سفر می کند به لبنان ،عراق، افغانستان .ولی فقط افغانستان حس عجیب دارد برای امیر خانی.

اجازه دهید تقدیم کنم جملات پشت جلد کتاب جانستان کابلستان را.

(هر بار وقتی از سفری به ایران بر می گردم، دوست دارم سر فروبافکنم و بر خاک سرزمین م بوسه ای بیافشانم. این اولین بار بود که چنین حسی نداشتم. بر عکس ،پاره ای از تن م را جا گذاشته بودم پشت خطوط مرزی، خطوط بی راه و روح مرزی،خطوط ((مید این بریطانیای کبیر!)) پاره ای از نگاه من، مانده بود در نگاه دختر هشت ماهه....بلاکش هندوکش...)

رضا امیرخانی در این سفر فرصتی می یابد برای نگاه کردن به ایران ،اتفاقات تازه و آینده پیش رو.

و اما نکته ای که من از این کتاب دریافتم .

فرهنگ ،تمدن و تاریخ ایران و افغانستان بسیار شبیه به هم است، ولی ایران صد سال از افغانستان جلو است. فقط و فقط به خاطر وحدت ما ایرانی ها

((واعتصموا بحبل الله جمیعا ولا تفرقوا واذکروا نعمة الله علیکم.))

کتاب، به دلیل قلم زیبای نویسنده در بیان وضعیت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بسیار جذاب دنبال می شود؛ به ویژه لغاتی که شنیدنشان جالب است به این جذابیت کمک می کند. مثلا:

چَکَر = گردش   /   قوماندان = فرمانده   /   عسکر = سرباز   /   نام خدا = احسنت، آفرین   /   سیاه سر = زن
میدان هوایی = فرودگاه   /   اوتَل = هتل   /   اختطاف = آدم ربایی   /   غلط کردی = اشتباه کردی

و ده ها کلمه ی دیگر که در طول کتاب به آن بر می خورید...

کتاب در ۹ فصل و ۳۴۸ صفحه به رشته ی تحریر درآمده و تلخی ها و شیرینی های فراوان دارد..اختلاف کشور هم سایه مان در تمام عرصه ها با ما که گاه لبخند بر لبان می آورند و گاه اخم به ابروان...

اما این کتاب علاوه بر ابعاد فرهنگی، تحلیل های سیاسی بسیار جالبی از حال و آینده جهان دارد که در فصل "انتخاباتیات" به این مهم دقت شده..مسائلی که شاید در هیچ کتاب دیگری به این زیبایی بیان نشده است...

همچنین این کتاب از ابعاد مذهبی هم خالی نیست...به ویژه در فصل "زائرِ زار و نزارِ مزار" که می فهمیم عده ای قائل بر این هستند که مولا امیرالمومنین علی (ص) در مزار افغانستان دفن شده اند و عاشقان آل الله آنجا نیز حرمی زده اند برای حضرت!!!

فکر می کنم کافی ست...

هر کس با قلم رضا امیرخانی آشناست که نیازی ندارد به توصیه و سفارش؛ ولی به هر کس تا حالا قلم ایشان را نخوانده پیشنهاد می کنم حتما بخواند...به ویژه کسانی که به ادبیات ناب فارسی و نویسندگی علاقه دارند..

شما هم این کتاب را بخوانید. این یک پیشنهاد نیست یک توصیه است.

مسیح رهنما-اسفند92
امروز قرار بود کمد کتابهایم را مرتب کنم که چشمم به کتاب جانستان کابلستان افتاد

شروع به ورق زدن آن کردم.

اولین بار در برنامه راز بود با محمد حسین جعفریان شنا شدم و از آن جا بود که به زبان و فرهنگ افغانستان علاقه پیدا کردم. به جناب امیرخانی هم که ارادت خاصی داشته و داریم. کتاب جانستان کابلستان را که دست گرفتم مثل همیشه نتوانسم از آن دل بکنم. چنان فضای دوست داشتنی کتاب و همچنین زاویه دید نویسنده به مردم و فرهنگ افغانستان مرا مجذوب خود کرد که تا چند وقت بعد از واژه های افغانی در مکالمات روزانه خود استفاده میکردم. کتاب آدمی را به زیبایی به فضای افغانستان می برد، و شاید بهتر از آن می توان گذشته ایران را دید. گاهی بی اختیار خدا را شکر می کنی به خاطر امنیت و رفاهی که داری.

جانستان كابلستان روايتِ سفرِ مردي اهل قلم كه سابقا هم رئيس انجمن قلم ايران بوده است به قصد فرار از فضاي سياسي و سياسي بازي هاي كشور خود (ايران) به كشور دوست و همسايه افغانستان.

البته نويسنده فكر مي كند يا فكر كرده كه ديگران چنين فكر خواهند كرد كه او واقعا فرار كرده است از اين وادي. اما او نه اينكه فرار نكرده است بلكه دقيقا و با قوت و وسعت بيشتري در سياست وارد شده و سخن گفته است.

داستان رفتن به كشور افغانستان، آن هم با زن و بچه و بدون هماهنگي هاي قبلي و بدون شناخت و به صورت زميني و... همه و همه از نقاط جذاب و عجيبِ! اين سفرنامه است. همچنين نوع روايت گري و تشريح متفاوتِ اوضاع و احوال مردمانِ اين كشور نيز خود حكايتي است جالب و قابل تامل.

و براي من اينكه يك نفري در يك كشوري با اين شرايط خاص، زن و بچه ي خُردِ خود را چند روز رها كند، بسيار عجيب و غيرعادي بود.

از چند اصطلاح هم خيلي خوشم آمد: 1- از كف بخور نه از دستي 2-سبك دوش شدن 3- بنده خدا بايد پنهان باشد.

از اين اصطلاح لي جي هم اصلا خوشم نيامد.  

بخش بلخ؛ الخ هم بسيار حساس بود و خواندني و اَكشن. و براي من خواندنش جذاب بود.

و در پايان اينكه من اين كتاب را در ده روز و در زمان هايي كه در تاكسي و مترو بودم خواندم....

مجمع ناشران دفاع مقدس فهرست 66 عنوان کتاب با موضوع دفاع مقدس و انقلاب اسلامی که از سوی این تشکل در نمایشگاه بین‌المللی کتاب فرانکفورت حضور خواهند داشت را منتشر کرد.

این فهرست در طول سال گذشته از سوی کارگروه ویژه‌ای در مجمع، انتخاب و برای حضور در این نمایشگاه مشخص شده است.

این فهرست به شرح زیر است:

1- مهتاب خین : خاطرات سردار همدانی

2- من او: رضا امیرخانی

3- جانستان کابلستان: رضا امیرخانی

سفرهای گلابدره‌یی

روایت زندگی مرحوم «محمود گلابدره‌یی» سعدی‌وار است. سفرهای گوناگون او به کشورهای مختلف نظیر سوئد، آمریکا و آلمان موجب نوشتن کتاب‌های «ده سال هوم لسی در آمریکا» و «دال» می‌شود. مسافرت‌های متعدد و گشتن در سرزمین‌های مختلف عادت برخی از نویسندگانی است که کتاب‌های پرمخاطبی دارند. رضا امیرخانی در سفرنامه «جانستان کابلستان» با اشاره به ماجرای چک کردن پاسپورت خود توسط مامور فرودگاه به بیان سفرهای خود به کشورهای منطقه خاورمیانه در ایام انتخاباتیات می‌پردازد. سفر امیرخانی به آمریکا و گشتن در ایالت‌های آمریکا نیز می‌تواند رفتاری مشابه گلابدره‌یی باشد که با پای پیاده ایالت‌های آمریکا را گشت، خیابان‌خوابی کرد و با نویسندگان آمریکایی زندگی کرد.

همسايه شرقي ايران روزهاي خوبي را از سر نمي‌گذراند. اين روزها افغانستان درگير تنش‌هاي شديد سياسي، ناشي از برگزاري انتخاباتي است که شش ماه پيش برگزار شد ولي هنوز آراي آن را نشمرده‌اند! اين روزها اين پرسش را مي‌توان در اذهان برخي تحليلگران واقع‌بين ديد: سرزميني که هنوز رشد اقتصادي و امنيت اجتماعي خويش را به دست نياورده چه نيازي به دموکراسي و آزادي سياسي دارد؟ و دولتي که از عهده مهار تروريست‌هاي طالبان برنمي‌آيد چگونه مي‌خواهد انتخاباتي سالم برگزار کند؟ ولي فارغ از اين مسئله و گذشته از نگاه ما ايرانيان به برادران و خواهران افغان‌زمين؛ نمي‌توانيم سابقه طولانيِ همزيستي و يگانگيِ خويش با آن‌ها را ناديده بگيريم. افغانستان کمتر از دويست سال است که از ايران جدا شده و تا پيش از آن جزيي از خاک پُرگهر ايران‌زمين بود. اکنون مجال حسرت خوردن نيست که در دوران قاجار نه فقط افغانستان که آذربايجان و ارمنستان و ترکمنستان نيز از کف رفت. با اين همه مردم افغانستان پيوند ديرينه خويش را با سرزمين مادريِ خود نگسسته‌اند. در سال‌هاي پس از پيروزي انقلاب اسلامي که اين سرزمين به اشغال شوروي درآمد، ايران بهترين مأواي آنان بود و چه پس از خروج از اشغال که دچار جنگ داخلي گرديد. از سوي ديگر زبان ساکنان اين سرزمين بيش‌ترين شباهت به زبان فارسيِ ايرانيان را دارد و گذشته از آن‌که عموم اين سرزمين نيز مسلمان و محب اهل بيت عصمت و طهارت هستند. به زبان ديگر، افغانستان هنوز هم تکه‌اي از خاک ايران است. به همين دليل در ادبيات نيز پيوندي ناگسستني با هم دارند. بلخ؛ زادگاه مولانا در اين سرزمين است و گذشته از اين پيوند کهن؛ بسياري از شاعران معاصر ايران و افغان نيز در سفرهاي دوجانبه به سرزمين‌هاي همسايه ناقل فرهنگ‌هاي بومي و غني اين دو کشور هستند. از همين رو براي اهالي ادبيات؛ آشنايي هرچند مقدماتي با اين همسايه جالب توجه خواهد بود. در ميان نويسندگان معاصرمان کمتر کسي را مي‌شناسيم که به خود زحمت نگارش درباره اين سرزمين را داده باشد چه برسد که از نزديک بدانجا سفر کند و نتيجه اين سفر و حضر را برايمان شرح دهد. ولي رضا اميرخاني اين کار را به انجام رسانده است. او که بيشتر به عنوان يک رمان‌نويس از نسل جديد نويسندگان ايراني شناخته شده است؛ خود را به عرصه رمان محدود نکرده و در زمينه سفرنامه‌نويسي و حتي آثار تحليلي درباره مسائل اجتماعي نيز دستي دارد. اولين سفرنامه او با عنوان «داستان سيستان» روايت هم‌سفري با مقام معظم رهبري در سفر به استان سيستان و بلوچستان در اسفندماه سال 1381 خورشيدي است. اين کتاب در سال 1382 از سوي انتشارات قدياني منتشر شد. داستان چگونگي اين سفر که در مَطلَع اين کتاب جاي گرفته نيز خواندني است. ماجرا از ديدار جمعي از نويسندگان با رهبر انقلاب در هفتم بهمن همان سال حکايت دارد. او نقل مي‌کند که پس از پخش اين ديدار از تلويزيون، دوستي با وي تماس گرفته و گفته است:«بهمن 57، ساواکي شده‌اي» و سپس ادامه داده:«چشم کورت را باز کن، آمريکا بيخ گوش‌مان ايستاده است. همه گرفتاري من اين است که در هم‌چه شرايطي چرا به جاي عراق به ايران حمله نمي‌کند، آن وقت تو بعد اين همه سال رگ ولايتت جنبيده است و رفته‌اي ديدار آقا؟» آن دوست به اميرخاني راست گفته بود. او اهل ايجاد موقعيت‌هاي مادي و دنيوي نبود وگرنه نه در ازمنه اصلاحات که در دوره مهرورزان بايد به سوي حاکميت مي‌چرخيد ولي اتفاقاً در دوره اصول‌گرايي از منتقدان سياست‌هاي فرهنگي دولت بود. پس از اين ديدار با رهبري، وي نيز در برنامه سفر استانيِ ايشان جاي مي‌گيرد.

مهمترين ويژگي اين سفرنامه، روايت‌هاي صريح و بي‌پرده از برنامه‌هاي ديدار و سخنراني آيت‌الله خامنه‌اي است. از يادآوري خاطرات و نوستالوژي‌هاي دوران تبعيد ايشان در سال‌هاي پيش از انقلاب تا مواضع قاطع رهبري در باب حفظ وحدت مسلمانان و رفع اختلافات تشيع و تسنن. نکته مهمتري که نويسنده سعي وافري در انجام آن دارد، روايت‌هايي به دور از هر گونه حب و تعصب است. همان‌گونه که خود در آغاز روايت اولين روز سفر، اين سخن از ابوالفضل بيهقي را مي‌نگارد:«در تاريخي که مي‌کنم[مي‌نويسم] سخني نرانم که آن به تعصبي و تزيدي کشد و خوانندگان اين تصنيف گويند شرم باد اين پير را» اهميت ديگر اين سفرنامه در ذکر دقيق و بي‌پيرايه از نکات جالب و خواندني سفر رهبري است. او هيچ نکته جالب توجه و لازمي را از قلم نينداخته و تمامي سعي خود را به کار مي‌بندد تا حکايتي از اين سفر به دست بدهد که فارغ از نگاه‌هاي ايدئولوژيک و کاملاً متفاوت از روايت رسانه‌هاي رسمي باشد. از جواني که به قصد تظلم‌خواهي از ميان جمعيت به سوي رهبري مي‌رود ولي محافظ‌ها جلوي او را مي‌گيرند و وي داد و بي‌داد راه مي‌اندازد تا مخالفت رهبري با چندهمسري در يک جلسه نيمه‌خصوصي! او نکاتي را دراين داستان آورده که در هيچ روايت رسمي و حکومتي ديده نمي‌شود. اما به نظر مي‌رسد آن‌چه که اين اثر را بيش از همه خواندني‌تر کرده، طنازي‌ها و شوخ‌طبعي‌هاي اميرخاني با دوستان و هم سفرانش مي‌باشد که در جاي‌جاي کتاب از آن‌ها ياد شده و خودش نيز در نگارش نهايي به غناي آن افزوده است. مثلا آن‌جا که مي‌نويسد:«عاقبت بعد از خوردن کيک و سانديس، با يک فرود خوب رسيديم زاهدان». او در پايان اين سفرنامه، نگاه خود به مسئله ولايت و نوعي جمع‌بندي از اين سفر را اين‌گونه توضيح مي‌دهد:«رهبر، همان‌قدر که رهبر تيم حفاظت است؛ رهبر مردم نيز هست. رهبر نيروي انتظامي، رهبر چتر بازان[قاچاق‌چي‌ها] مرز نشين، رهبر جوانان برومند، رهبر پيرمردان بي‌دندان، رهبر فرزندان شهدا، رهبر راننده‌هاي فرمانداري، رهبر پسران نماز جمعه، رهبر دختران خيابان، رهبر هَپي‌بِرادِرز، رهبر خواهران زينب، رهبر چپ، رهبر راست، رهبر استان‌دار، رهبر فرمان‌دار، رهبر بلوچ، رهبر زابل، رهبر سيستان، رهبر شيعه، رهبر سني، رهبر ياروها، رهبر بچه‌هاي نشر آثار، رهبر بچه‌هاي مخالف نظام. او بايستي رهبر همه باشد.»

اما همان‌گونه که ذکر کرديم، تجربه‌هاي مسافرتي اميرخاني تنها به سفرهاي داخلي محدود نشد. او در مهرماه سال 1388 و در بحبوحه بحراني‌ترين روزهاي سياست ايران؛ دل از سياست اهل ريا کَند و راهي سفر شد. به خصوص که اصلاً نمي‌خواست در اين‌باره با کسي وارد مباحثه و مجادله شود:«انتخابات بدجور حوصله‌ام را سر برده بود. هر روز بايد جواب سَربالا مي‌دادم به چند خبرنگار که از دست‌شان دَربروم. از آن طرف هر چقدر از دست خبرنگارها مي‌شد دَررفت، از دست مخاطب نمي‌شد دَررفت. روزي دست‌کم سه چهار تماس داشتم از چپ و راست و هر دو هم گله‌مند که چرا چيزي نمي‌نويسي... من البته حال بچه‌هايي را که از من موضع مي‌خواستند مي‌فهميدم. چپ و راست دنبال رفع ابهام بودند. ايرادشان اين بود که همه تأييد عقلاني مي‌خواستند، نه حرف‌هاي تکراري اهل سياست... گپ مي‌زدم باهاشان که کارم سياست نيست... وظيفه من بيان حقيقت مکتوم بود؛ نه حتي بيان حقيقت. و اين البته يک شرط داشت، رسيدن به حقيقت. جنس آدم سياسي و خبرنگار، دنبال موضع بودند و يارگيري. من نمي‌خواستم مثل بسياري از متظاهران در تنور داغ بچسبانم نان خود را. از آن طرف هم هيچگاه از ترس تکفير شهادتين نمي‌گويم! تکفير شيرين‌تر است از تلخي شهادتيني که از سر ترس گفته شود». چگونگي انجام اين سفر بدين قرار است که وقتي همراه همسر و فرزند يک‌سال‌ونيمه‌اش براي يك سخنراني و شركت در مراسمي به مشهد مقدس مشرف مي‌شود و مي‌‌بينند كه گذرنامه خود را هم آورده‌اند، تصميم مي‌گيرند كه سفري به افغانستان داشته باشند. اين سفرنامه با عنوان «جانستان کابلستان» در سال 1390 از سوي نشر افق به طبع رسيد. اميرخاني در اين کتاب از هرات؛ مزارشريف؛ بلخ و کابل سخن مي‌گويد که از آن‌ها گذر کرده است.

بيش‌ترين بخش کتاب به ديدار از هرات اختصاص دارد و به همين دليل در سه بخش با عناوين مشهورات؛ متواترات و تحريراتِ هرات گردآوردي شده‌اند. مشهورات ذکر ورودش به سرزمين افغان است. بخشي از زيباترين جملات کتاب، کلام شيرين مردمان افغان است که بي‌کم و کاست آورده شده است. مانند سخن مأمور گمرک مرزي که گفت:«هنوز تلاشي[بررسي] نکردم، بُکس[چمدان] کلان[بزرگ] را بسته نکن». نکته ديگر اين‌که به هر شهر و دياري که مي‌رسد پيشينه تاريخي و فرهنگي آن را که مرتبط و بلکه جزيي از تاريخ کهن سرزمين مادري است، به يادمان مي‌آورد. به همين دليل در متواترات هرات، ذکر خيري مي‌شود از گوهرشاد خاتون که يادگار جاودانه‌اش در مشهد در کنار گنبد زرين ثامن‌الحُجَج(ع) به زيبايي مي‌درخشد. زيرا که آن بانوي پرهيزکار در هرات مدفون است. و سپس به يادمان بياورد که بهانه اين جداييِ صدوهفتاد ساله که اين‌چنين سرزمين و مردماني را از ما ايرانيان دريغ کرد، همين هرات بود و حيله بريتانياي کبير در روزگاري که اميرِ کبير در کاشان به خوناب خويش غلتيد و آقاخان نوري بر کُرسي صدارت نشست. آن‌گاه در تحريرات هرات به گشت‌زني در شهر مي‌پردازد. از گشت و گذار در کتاب‌فروشي‌هاي هرات که براي نويسنده‌اي مشهور جالب توجه است تا زيارت مقبره خواجه عبدالله انصاري. و بالاخره شرح جلسه‌هاي گفت‌وگوي‌اش با نويسندگان و دانشجويان افغان در دانشگاه هرات. آن‌جا که به او گفته شد:«جنگ شما فقط لب مرزها بود، جنگ ما در خانه‌هامان آتش مي‌زد. خانه‌جنگي[جنگ داخلي] بود».

اميرخاني در «زائر زار و نزارِ مزار» ديدارش از مزارشريف در نزديکي بلخ را شرح مي‌دهد. به زيارت مزار شريف مي‌رود: «گويند که مرتضي‌علي در نجف است/در بلخ بيا ببين چه بيت‌الشرف است». او درباره اين باور نامعمول که اين‌جا مزار مولاي پرهيزکاران است، عنوان مي‌کند که «در ميان شيعيان و هزاره‌ها[شيعيان افغانستان] مزارشريف منتسب نيست به حضرت اميرالمؤمنين و اين اعتقاد بيش‌تر برمي‌گردد به برادران اهل سنت. اهل سنت بسيار از اين روضه شريف(و در حقيقت از حضرت امير) حاجت مي‌گيرند». وي توضيح مي‌دهد که اين اشتباه از اين‌جا سرچشمه مي‌گيرد که مزارشريف، آرامگاه امام‌زاده‌اي است به نام «ابوالحسن علي‌بن‌ابي‌طالب بن عبيدالله» و بعد با خودش مي‌گويد:«اگر دو اميرالمؤمنين هم داشته باشيم به جايي برنمي‌خورد. يکي براي بين‌النهرين و ديگري براي ماوراءالنهر». حکايت او در «بلخ؛ الخ» حکايت سرگرداني مسافري است که از زن و فرزند دور افتاده و پرواز مزار- هرات تأخيري چندروزه دارد. پس، از راه بلخ به کابل مي‌رود. در «نقابل با کابل» وارد پايتخت افغانستان مي‌شود و شرح مي‌دهد که «هيچ اجباري براي حجاب وجود ندارد اما جامعه عميقاً مذهبي است» اينجا هم کتاب‌فروشي‌ها بهترين محل براي تفريح نويسنده است و جالب‌تر اين‌که کتاب خودش را در آن‌ها مي‌بابد.

او هرچقدر که از بيان مسائل سياسي درباره دهمين انتخابات رياست‌جمهوري ايران پرهيز دارد ولي به بهانه انتخابات رياست‌جمهوري افغانستان در همان سال که آن هم محل بحث و مجادله نامزدهاي پيروز و شکت‌خورده(حامد کرزي و عبدالله‌عبدالله) واقع شد، نظري مقايسه‌اي به اين دو مي‌اندازد. وي که پيش‌تر گفته بود «در افغانستان هم مثل ايران بحث انتخابات داغ داغ است» اين بار نيز ذکر مي‌کند که عبدالله‌عبدالله بلافاصله پس از برگزاري انتخابات از تخلفات گسترده خبر داد و کرزي در مقابل خود را پيروز انتخابات مي‌دانست. در اين ميان يک مقام بالاتر يعني ژنرال پترائوس(فرمانده نيروهاي آمريکايي مستقر در افغانستان) با سخناني مبني بر صيانت دولت ايالات متحده از آراي مردم و و به خصوص دکتر عبدالله، به آساني نه‌تنها مانع از بروز آشوب شد بلکه توانست منافع استعماري آمريکا را بر هر دو نامزد تحميل کند. اما امروز افغانستان هنوز نتوانسته از معضلي که يک بار از آن رهايي يافت؛ بيرون آيد. شرح اين مسئله در فصلي از کتاب با عنوان «انتخابيات» آمده است.

فصل آخر با عنوان «بلاکس هندوکش» داستان وداع است. وداعي که اين بار هم‌چون ديگر بازگشت‌هايش به ميهن، شيرين نيست. کلام نويسنده از هر توضيحي گوياتر است:«هر بار وقتي از سفري به ايران برمي‌گردم، دوست دارم سر فروبيفکنم و بر خاک سرزمينم بوسه‌اي بيافشانم. اين اولين بار بود که چنين حسي نداشتم. برعکس، پاره‌اي از تنم را جا گذاشته بودم پشت خطوط مرزي». آري، افغانستان نه سرزميني غريب که پاره‌اي از خاک ميهن است و افغانيان نه بيگانگان که هموطن‌ترين انسان‌ها نسبت به ما در مقايسه با ديگر افراد بشريت‌هستند.