غذا فقط پلو‌مرغ می‌دهیم!
http://www.fardanews.com/fa/news/225666/%D8%A2%D9%82%D8%A7%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%85%D9%86%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D9%86-%D8%B9%D8%B1%D8%B6%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA%D9%85
http://www.fardanews.com/fa/news/225263/%D8%BA%D8%B0%D8%A7-%D9%81%D9%82%D8%B7-%D9%BE%D9%84%D9%88%E2%80%8C%D9%85%D8%B1%D8%BA-%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%D8%AF%D9%87%DB%8C%D9%85
...-مهر91
بخش‌هایی از کتاب داستان سیستان

سفرهای رهبر حکیم انقلاب متفاوت از وجه غالب سفرهای رسمی مسئولان به نقاط مختلف کشور است. این امر را می توان با مطالعه سفرنامه هایی که حال و هوای این سفرها را روایت می کنند،دریافت. در همین رابطه بخش دیگری از کتاب «داستان سیستان» به قلم رضا امیرخانی که درباره سفر رهبری به سیستان و بلوچستان نوشته شده است از نظرتان می گذرد:
...

رویش نیوز- سرویس کتابستان: داستان سیستان اثر رضا امیرخانی، شرح سفر ره بر معظم انقلاب به استان سیستان و بلوچستان در سال 1381 است. این سفرنامه که نگاهش به موضوع بادیگر آثار از این دست به کلی متفاوت است به خوبی توناسته است با مخاطب ارتباط برقرار کند و تا حد قابل قبولی فضای حاکم ب سفر را به منتقل کند. نویسنده اثر همانند سایر آثارش، این دستنوشته را نیز خالی از طنز نگذاشته است و جای جای آن را به زیور طنز آراسته است.

رضا امیرخانی کوشیده است در داستان سیستان چهره ره بر را همانگونه که هست نشان داده و از تکلفات و تعارفات مرسوم کناره گرفته است. وی با انتخاب آگاهانه سبک نوشته کلمه "ره بر" سعی کرده است نقش حقیقی ولی فقیه را به صورت تلنگری به خواننده یادآوری می کند.

امیرخانی در لابلای شرح سفر فرصت را مغتنم شمرده و به سیستان و مردمش نیز پرداخته است. وی با ذکر وقایع اتفاق افتاده در دیدارهای رهبر با اقشار مختلف مردم، درواقع به مردم شناسی منطقه پرداخته است.

امیرخانی داستان را نه تنها از نگاه خودش بلکه از چند زاویه نگاشته است، به طوری که با خواندن آن می توان به نگاه سایر افراد ذکرشده در اثر نیز پی برد؛ همین ویژگی است که به خواننده این فرصت را می دهد که حتی نگاه چتربازان سیستانی که به کار قاچاق مشغولند را نیز درباره رهبر بداند و انصاف را که این ویژگی منحصر به فرد داستان سیستان است.

امیرخانی در این سفر دوستی که علی می نامدش و عکاس است را نیز با خود همراه کرده است که عکسهایی از آثار گرفته شده توسط وی را در کتاب به چاپ رسانیده است.

در پایان می توان به جمله کلیدی این اثر "مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد" اشاره کرد. عبارتی که بارها در کتاب به کار برده شده و مضامین نقضی را دربر گرفته است. نویسنده به اقتضای مطلب مورد بحث منظور خاصی را با به کار بردن این جمله به خواننده می رساند که به نوبه خود شیوه جالبی به شمار می آید.
...

_{کتاب داستان سیستان یکی از بهترین سفرنامه هایی است که در عهد معاصر نوشته شده است.از شما چه پنهان به تازگی برای بار سوم آن را خواندم وخلاصه حیفم امد که این کتاب خواندنی را به دوستانم معرفی نکنم.}

_{رضا امیر خانی خاطرات ۱۰ روز حضورش را در کنار ره بر انقلاب با بیان خاص خودش روایت کرده است  و...! بخشی از کتاب را بخوانید:}

_{«مولوی قمرالدین! یادتان هست که من آمدم به مسجد شما؟ به شما گفتم که بین دوازده ربیع که شما جشن می گیرید و هفده ربیع که ما، این پنج روز - یک هفته را عید اعلان کنیم. شما هم قبول کردید. یادتان هست؟»}

_{مولوی چشمهایش را ریز می کند و به رهبر نگاه می کند. انگار تازه آقا را به جا آورده است. سرش را تکان می دهد و بلند بلند می گوید :}

_{-هاوالله...هاوالله...یادمه!}

_{آقا لبخند می زند و ادامه می دهد :}

_{-بعد مشکلی پیش آمد. قرار گذاشتیم اما متأسفانه خورد به سیل... یادتان هست؟ بعد رو می کند به جمعیت که بله! من و مولوی قمرالدین از فردایش افتادیم به کمک به سیل زدگان. من از دوستانم در تهران و مشهد و سایر شهرها کمک می گرفتم و با کمک همین مولوی قمرالدین در ایرانشهر و نیک شهر توزیع می کردیم کمک ها را...}

_{مولوی سر تکان می دهد و اشک توی چشم های این پیر تکیده جمع می شود. انگار او هم دوباره آقا را دیده است. جوان لاغر اندام تبعیدی را...}

_{حالا می فهمم که مردم چرا محبت کسی را در دل جای می دهند. مردم نه فریفته ی قدرت می شوند و نه گرفتار هیبت. محبت از دروازه های بزرگ قدرت، دل را فتح نمی کند، بل از پنجره های کوچک ضریح خدمت متواضعانه گذر می کند... در حافظه ی تاریخی مردم، کمک یک جوان لاغراندام تبعیدی به سیل زده ها بیشتر ماندنی است تا آمدن حتی یک ره بر مملکت...}

_{امیرالمؤمنین در اوصاف مؤمن در خطبه ی همام می فرماید :}

_{- یمزج الحلم بالعلم، و القول بالعمل [صبر و علم را تؤامان داراست و سخن را با عمل همراه کرده است] (ص69 و 70)}

مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد....!!!!

آقا انصافاً کم آووردیم! داشتیم با رفقا در مورد اینکه آقا میره مناطق زلزله زده صحبت می کردیم،من گفتم بعیده که برن.

امروز صبح 91/05/26 با خبر شدیم رفتند.!

با خودم داشتم فکر می کردم هنوز رهبرمونو نشناختیم،یاد جمله آقا رضا امیرخانی

تو کتاب معروف داستان سیستانش افتادم!

مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد....!!!!

شما بیشمار نیستید...اگر هم وطن من قیمت نان را زیاد می داند و نگران گرانی هاست، معاند نیست...فقط رفاه بیشتر می طلبد و این به معنای برانداز بودن نیست...رفاه بیشتر را در چارچوب همین نظام می خواهد...

شما بیشمار نیستید چون ملت ایران در هیچ چارچوبی نمی گنجد...

"داستان" یه عالم کتاب اومد ردشون کردم که به کتاب داستان سیستان برسم یه دفعه چشمم به داستان عشق شهریار افتاد.

بی اختیار شماره اش را نوشتم و همراه شماره داستان سیستان به مسئول کتابخانه دادم. هر دو کتاب رو گرفتم ولی بی اختیار داستان شهریار رو باز کردم و شروع به خوندن کردم .

"داستان ِ سیستان" بودمـ ..

+ خودش بود ٬ با همان ریش ِ بلند و همان اوصاف ..

تو این دوره زمونه ، همه به آدم پیشنهاد میدن از بقالی سر محل گرفته تا آخوند سر منبر؛ تازه همه جورشو هم به آدم می گن از پیشنهاد چیز گرفته تا ناچیز!                                                                                                                                                                                                                                               خب بعضی از پیشنهادات شاید به فراخور شخصیت پیشنهاد دهنده باشد و گاهاً متناسب با پیشنهاد شونده.

و اما بعد ! ما هم تصمیم گرفتیم ( بهتر بگم گرفتم ) که پیشنهاد بدیم اون هم از نوع فرهنگیش ! ( برای با کلاس تر شدن بخوانید فرنگیش )اما این پیشنهادمون راجع به چیه ؟ اولا لامپ اضافه خاموش ( چیه! بی مزه بود؟ ) دوماً تابلو دیگه در مورد کتابه.  اینکه چرا کتاب بخوانیم که من حوصله ندارم بگم ولی اگه از تلویزیون و اینترنت موقتاً خسته شدی و می خوای یه رزومه فرنگی برای خودت درست کنی کتاب چیز خوبیه مخصوصاً اگه در مورد شخص اول مملکت باشه.

" داستان سیستان" کتابیست با نثری متفاوت از رسم الخط گرفته تا رسم البیان ! مثلاً واژگان  فرمان ده ، تلفن هم راه ، ره بر و غیره.                                                                                                                                          

موضوع کتاب درباره تیمی است که به همراه  رهبر به سفر سیستان رفته اند نویسنده از دفتر نشر آثار رهبری ، به سیستان می رود که مثلاً گزارشی از سفررهبر بنویسد که فقط تو سفر این یادش می مونه که باید بنویسه حالا رهبر توش باشه یا نباشه..

حالا بنده به عنوان پزشک متخصص این کتاب را به بیماران زیرتوصیه  کنم:                                                        

افرادی که فکر می کنند سیستان همش خون و خونریزیه ، افرادی که فکر می کنند بین اهل سنت و شیعه اختلاف و دشمنی غوغا می کنه ، افرادی که فقط رهبر را از پشت تلویزیون دیده اند و دوست دارند که از نزدیک ببینند ، افرادی که فکر می کنند که کسی هستند و سفر بدون تشریفات ، فقط تو افسانه هاست  و کلیه عموم نیز به مقدار دلخواه.

قسمت هایی از متن کتاب 

" اما عبدالحسینی به روشنی لب هایش تکان می خورد و جهار وجب ریشش را بالا و پایین می برد و من ساده لوح خیال می کردم با این قیافه قطب العارفینی ، دائم الذکر است آقا ، اما بعد از مدتی فهمیدم که ذکرش لعن و نفرین است بر دودمان آدم های وقت نشناس "

" راشد کنار من نشسته است و مدام پی کسی می گردد تا به او چیزی بگوید. عاقبت طبع بذله گویش دوام نمی آورد و همان طور که بلوچ ها خود را معرفی می کنند که فلانی رئیس قبیله فلان و بهمانی بزرگ طائفه بهمان ، در گوش من با لهجه غلیظ یزدی می گوید : نوبت من که رسید بگو تا بگوییم ، من هم راشدم ، رئیس طایفه ی آخوندها ! "

" بعدتر از عبدالرحیمی می شنوم که در یکی از سفرها او در حین سخن رانی آقا ، بالای داربستی رفته بوده ، روبه روی جای گاه . به زحمت در آن مدت تصویر می گرفته است. جای نامطمئن و لقی  بوده است. عبدالرحیمی می خندید و می گفت ، شب آقا در جلسه ای خصوصی ناگهان رو کردند به من - که مشغول فیلم برداری بودم - و گفتند : صبح در تمام مدت صحبت ، حواسم به شما بود. دیگر روی هم چه جاهایی نروید. "

اول بار که یکی از کتاب‌های امیرخانی را دست گرفتم، با خودم گفتم، چه ویرایش جالبی دارد این کتاب. اما بعدترها که فهمیدم به خواست خود نویسنده است، حس کردم محض متفاوت‌بودن نیست، غرضی در کارست...

گویی تعمدی است، حکم سرعت گیر را دارد برایم، گاهی شده شبیه ماشینی دنده خلاص، توی سرازیری‌ام که می‌رسم به کلمه‌ای که نوشتارش برایم آشنا نیست، گویی امیرخانی، تعمدا خواسته من خواننده، کمی مکث کنم تا بیشتر نگاهش کنم واژه را! یادم آمد این همان بود که هر روزِ روز، صدبار در کلماتم استفاده‌اش می‌کردم!

جالب است، با یک تغییر کوچک، دیر شناختمش!

گاهی اما حس دیگری دارم، شده جمله را می‌خوانم اما ناخودآگاه زل می‌زنم به واژه و دوباره با مکث می‌خوانمش! سریع شناختمش با آن که متوجه تغییرش هم شدم اما باز دوست دارم بر رویش بمانم، انگار هوس کرده ام از زاویه ای دیگر، خوب نگاهش کنم!

به تر، لب خند، زنده گی، گم نام... همه‌شان را جدا باید خواند، آرام و با طمأنینه، نه فقط چون جدا نوشته شده‌اند.

همیشه جدانویسی بد نیست. گاهی از قضا، خوب یادمان می‌اندازد مزه سرهم بودن را، سر هم نه! با هم؛ کنار هم؛ بدون فاصله. همین است دیگر، وقتی خوب کلمات را درک نکنیم، این می‌شود که  گاهی برای یادآوری چیزهایی که از تکرار و عادت، فراموششان کرده ایم، باید دست به دامن فاصله شویم. مانده‌ام چرا برخی خوب یاد نگرفته اند جدانویسی را؟! گاهی فرصت می‌دهد تا بهتر درک کنی مزه و حقیقت بودنش را... 

بودن چه؟

بودن همه آنچه داریم و فراموشش کرده‌ایم!

بعضی واژه‌ها، جان می‌دهند برای جدا نویسی. گویی بشر خلقشان کرد که فقط جدا نوشته‌شوند؛ تک. آنقدر عظیم هست و با مفهوم هر بخشش، که با سرهم نوشتنش، جفا می‌کنی بر واژه و ندید می‌گیری همه ابعاد جلوه‌گری‌اش را.

کم نیستند از این قسم اما من، دو واژه را سخت دوست دارم که همیشه جدا بنویسم؛ "ره‌بر" و "جان‌باز".

انصافا وقتی جدا و تک می نویسی‌شان، تازه می‌فهمی که چقدر بزرگ‌اند این دو واژه. چقدر دل می‌برند این دو واژه.

جانباز؛ وقتی سرهم است، خوب درک نمی کنی معنا و ژرفای عمیق کلمه را. نه "جان"اش خوب پیداست و نه "بازی"اش.

با تمام جانشان عاشق بودند. اول، دل را در بازی روزگار باختند به عشق بازی با خدا و بعد ذره ذره،‌ جان را. شرط عشق بازی این بود،‌ دانسته شروعش کردند. ساده نگاه نکن به "بازی" واژه. طعنه می‌زند به بازی‌گرفتن مرگ. روزگاری این رسم مردمانش بود نه مثل امروزی که دنیا به بازی می‌گیرد مردمان روزگارش را.

مانده‌ام در حیرت این دو واژه؛ ره‌بر و جان‌باز. چقدر به هم می‌آیند. یکی بدون دیگری چیزی کم دارد. هر "ره‌بر"ی، "جان‌باز" می‌خواهد و هر "جان‌باز"ی، یک "ره‌بر". هیچ کدام بدون هم معنا ندارند. اما خب!‌ "ره‌بر" مقدم است بر "جان‌باز". بی‌دلیل نیست که سالروز تولد سالار کربلا مقدم است بر ولادت ساقی کربلا. اگر نبود سالار، ساقی که جان‌بازی نمی‌کرد. اول دلش را داد، بعد همه وجودش را ذره ذره.

وقتی سرهم می‌نویسم‌شان،‌ خوب درک نمی‌کنیم بزرگی‌شان را. ساده از کنارشان عبور می‌کنیم. چقدر تفاوت است بین "جانباز" و "جان‌باز". وقتی جدا می‌نویسی،‌ بهتر درک می‌کنی جدا بودن دست از بدن، جدا بودن پا از بدن، جدا بودن حس از بدن... سخت است این جدایی، اما برای او شیرین است.

ای کاش همان دبستان به ما یاد می‌دادند جدا نوشتن برخی واژه‌ها را...

هفته نامه زن روز 3تیر 1391

آقا همین جور که از میانِ قبرها عبور می کنند، یک هو چشم شان می افتد به محمد نوری زاد که با دوربینِ کوچکش مشغولِ فیلم برداری است. صدایش می کنند.

- آقای نوری زاد! شما چه کار می کنید این جا؟

نوری زاد جلو می رود و دستِ ره بر را می بوسد. آقا هم دستی به سرش می کشد. تیمِ حفاظت از این جا به بعد در میانِ ما با نوری زاد رفیق می شوند!

[داستان سیستان، رضا امیرخانی، انتشارات قدیانی، چاپ هشتم: 1384- ص 91]
...

خبرگزاری فارس: «قدمگاه رهبر معظم انقلاب» در دزلی نقطه ی یادمانی شد.

[همین خبر در پارسینه]

این خبر را که خواندم، از این کار احمقانه (ساخت قدمگاه رهبری!) که آگاه شدم یاد تکه ای از "داستان سیستان" افتادم که در مورد "یارو"یی نوشته بود که گزارش سفر رهبری به گیلان را این گونه نقل کرده بود که

"[مردم] همان گونه که به انتظارِ منجیِ عالم و امام زمانِ خود نشسته اند، دورِ خیابان به انتظارِ قدومِ مقامِ معظمِ ره بری سرآسیمه ایستاده اند و اشک شوق می ریزند...". امیرخانی می نویسد:
"سید علیِ خامنه ای، ره برِ انقلاب، تمامِ هیبت و قدرت و عظمتش در این است که بعد از شنیدنِ نامِ حضرتِ صاحب بگوید روحی لتراب مقدمه فداء... روحم به فدای خاکِ قدومِ مهدیِ فاطمه باد... جز این اگر باشد که همه ی ما ول معظلیم. این همان حکمتی است که سال ها پیش علی معلم دامغانی این گونه اش سروده بود:
ای پیر با توام، تو امام زمان نه ای
اما که گفت با تو که کهفِ امان نه ای
چرا ما از ره بر با یک ادبیاتِ فرمایشی، چیزی دست نیافتنی می سازیم؟ حقیقت بالادستِ هر مصلحتی می نشیند، بگذریم که در این نوشته جات مصلحتی هم نیست، و خیانت به ضربِ هیچ مصلحتی پذیرفتنی نیست." [داستان سیستان، صص 158 و 159]

وقتی رهبری خود می گوید:

آقا علی‌محمد دوازده سال است که محافظِ ره‌بر است.

اما خانه‌اش ته یک کوچه است به طول سیزده متر و عرض یک متر! یک خانه‌ی شصت متری اجاره ای در قره‌چک، و حالا برای مُحرم از جعفریان شعر می‌خواست.
توی همان خانه‌ی شصت متری هیات می‌اندازد و کلی عزادار را پذیرایی می‌کند. می‌گفت هر وقت خانه‌مان هیأت می‌اندازیم، خانه از زور گرما و فشار جمعیت، شبیه می‌شود به حمام‌های عمومی! نماینده‌های مجلس هرکدام یک محافظ دارند. محافظِ یکی از نماینده‌ها که من و محمد‌حسین می‌شناختیمش، همین چند ماهِ پیش اتومبیلی خریده بود که از قیمت خانه‌ی اجاره‌ای علی‌محمد گران‌تر بود! چه گونه دنیایی است این؟

سر ساعت هشت صبح رفتیم طرف استادیوم شهید ریگی.جایگاه ایستاده بودیم منتظر رهبر.چند تا از بچه های خبرنگاری هم مشغول تنظیم دوربینها بودند.

در این میان زنی جوان وسه دختر قدو نیم قدکناری ایستاده بودند. دختر بچه ها مدام دور مادر میچرخیدند وخود را به او میچسباندند و در گوشی چیزهایی به او میگفتند.اضطراب داشتند ناجور.مادر دختر کوچک را نوازش میکرد. زانو میزد. دسته گلش را مرتب میکرد ودقیق که نگاه میکردی میدیدی که آرام آرام گریه میکند...

http://24tir.ir/?p=19235
امیرعلی صفا-خرداد91
"به بیرونی خانه‌ی ره‌بر رفتیم. محل دیدار‌های خصوصی.‌  سال‌ها بود که واردِ اتاقی نشده بودم که فقط کفِ آن با موکت مفروش باشد. حتا در نمازخانه‌ی مدرسه‌ی علامه حلی که زمانی در آن درس می‌دادم، به برکتِ زورگیری‌های انجمن اولیا‌ و مربیان یکی دو تا قالیِ خرسک و فرشِ ماشینی انداخته بودند… احساس بامزه‌ای بود. همین که کفِ  پای آدم لختی کفِ اتاق را حس می‌کرد، اتفاق عجیبی بود. حالا می‌فهمم که وسطِ سنگ و خاکِ آن "طُور"، آن "فاخلع نعلیک" هم بی‌راه نیست.
بعضی وقت‌ها کفِ پا با آن چهار تا عصبِ زپرتی که فقط به درد قلقک دادن می‌خورند، چیزهایی را می‌بیند که کلِ شبکیه‌ی چشم با آن همه نوروساینسِ پیش رفته از دیدنش عاجز است."

داستان سيستان!