می دانی توی عالم آدمهای زیادی نیستند که آدم بتواند بگوید ، حرف که می زند انگار حرف دل مرا زده ، اما این امیرخانی عجیب حرف دل ما را می زند.

آن روزها که سرلوحه توی سایت لوح نوشته می شد ، همه ذوقم سر زدن به این سایت بود برای خواندن چندخطی که حالم را جا بیاورد.حالا هم که کتابش چاپ شده وهمه آن سرلوحه ها یکجا جمع شده لذت می برم از بازخوانی اینهمه نگاه تازه.

چند روز پیش به دوستی که اتفاقا هم دستی به قلم دارد وهم به قاعده ای حرف دل ما را می زند ، گفتم برو این کتاب سرلوحه را بخوان.

گفت : حرصم می گیرد که این امیرخانی با رابطه پشت هم کتاب چاپ می کند وبقیه بچه ها که از دست نوشته های گاه وبیگاه دارند لنگ جاپ یک جلد کتابشان مانده اند. (اللهم ارزقهم جمیعا).

اما حیف که دوست ما با آنهمه ادب دوستی وحس کنجکاوی ، درباره آدمی که می دانم حرفهای دل او را هم می زند بدون خواندن حتی یک سطر از نوشته هایش ، این طور حرف می زند.البته کاریش نمی شود کرد به قول خود امیرخانی که توی داستان سیستان گفته بود از وقتی انقلاب دانش پر شده دیگر اهالی روشن فکری خوش ندارند نگاهش کنند.نتیجه اش هم می شود سرایت بیماریشان به دوست عزیز ما که می دانم کتاب سرلوحه ها هدیه خوبی برایش می شود. 

بخشي از حرفاي شهيد مطهري رو پررنگ كردم، ديدين؟ اولين فكري كه با خوندنِ‌ش به ذهن‌م رسيد اين بود كه "بيا! باز از سر تعصب، با كسي كه شبهه داره مثل متهم رفتار شد" ولي ياد يه چيزي افتادم. اينو از يه مقاله از رضا اميرخاني آوردم. حسن ختام خوبيه:) فقط توضيح مي‌خواد كه فتواي مذكور، فتواي امام خميني درباره‌ي سلمان رشديه.

"هرگز نمي‌توانم به خود بقبولانم كه به دروغ بنويسم اين قصه را بدونِ تعصب خوانده‌ام و فقط آن را به لحاظِ داستاني سنجيده‌ام. ضمن اين كه به هيچ وجه از بيانِ اين جمله احساسِ افتخارآميزي و غرور آزادانديشانه‌اي ندارم. چه ظاهرِ زيبايي دارد اين جمله و چه باطنِ مجوفي. يعني چه كه بدونِ تعصب متني را خواندن؟ بدونِ داوري؟ اين كار را بلد نيستم. اين يعني اين كه تكه‌اي از خود را جدا كنم و بدونِ آن بخوانم و بدونِ آن بنويسم. ما با همه‌ي خودمان مي‌خوانيم و مي‌نويسيم...

... آن‌ها اين‌سان گفتند كه امام خميني با شخصيتِ مذهبيِ خود و به عنوانِ يك مرجعِ ديني اين فتوا را داده است و نه به عنوانِ يك رهبر و مسوولِ حكومت. اين خطا از اين پندارِ نادرست ناشي شده است كه گمان مي‌كند، كليت‌ها را مي‌توان به اجزا تجزيه كرد. پس بلافاصله براي امام دو شخصيت قائل شدند، شخصيتي سياسي تحتِ عنوانِ رهبر، و شخصيتي ديني تحتِ عنوان مرجع. انگار كه اين دو شخصيت كاملا مستقل از هم‌اند و كردارهاي اين يكي، دخلي به رفتارهاي ديگري ندارد. اين همان جزئي‌نگري روش‌مندِ علمِ تجربيِ معاصر است كه بدبختانه به عرصه‌ي تفكر در علومِ انساني نيز سرايت كرده است.
اين جنس جداسازي و تجزيه به عواملِ اول، از همان سنخِ بدونِ تعصب متني را خواندن است. سنخي كه نه ممكن است و نه مطلوب. ممكن نيست كسي بتواند بدونِ هيچ تعصب، پيش‌داوري، پيش‌فرض، متني را بخواند. ممكن نيست كسي با جزئي از خود، جايي را ببيند. آدمي با كليتِ خود مي‌نگرد، مي‌خواند و... حتا نگاهِ ما به طبيعتِ اطراف، انتخابي است از كلِ طبيعت. نه يك نگاهِ صرفاً تصادفي. اين انتخاب برمي‌گردد به همه‌ي آن‌چه در خود اندوخته‌ايم؛ دين، محيطِ تربيتي، آموزه‌هاي دورانِ كودكي، تحصيل... تازه فرض كنيم كه چنين نگاهِ بدون پيش‌فرضي ممكن باشد، چه مطلوبيتي دارد اين نگاه؟ اين تنها كمك مي‌كند كه همه يك‌جور بنگرند. چه حسني در اين نگرش هست؟ نگرشِ گله‌وار كه فرديتِ هيچ‌كسي را در نظر نمي‌گيرد. اين همان گرفتاريِ سهم‌گيني است كه امروز در تب و تابِ گفت‌وگوي ميانِ تمدن‌ها، پديده‌ي جهاني شدن globaliziton و غيرِ آن داريم. مگر مي‌توان از تمدني تنها خوبي‌هايش را جدا كرد؟ كليتِ يك تمدن هيچ‌گاه قابلِ تجزيه به اجزاي كوچك‌تر نيست. گرفتنِ تكه‌اي از يك تمدن، لاجرم باعث اتصال به سايرِ پاره‌هاي آن خواهد شد. در مثل دقيقا ماننده‌ي آن است كه بگويي من با انگشتِ كوچكِ پاي فلاني رفاقت مي‌كنم. نمي‌تواني انگشتِ پا را بگيري و او را نگيري، نمي‌تواني انگشت پا را بگيري و در حريمِ او نروي. از همه مهم‌تر نمي‌تواني انگشتِ پا را ببري و با آن انگشتِ بريده رفاقت كني. ديگر زمانه‌ي شاعراني كه عاشقِ نقطه‌اي روي پيشانيِ دل‌بر مي‌شدند به سر آمده است..."

 ياعلي.

 توضيح: "..." ها توي حرفاي شهيد مطهري، يعني خلاصه‌شون كردم.

خوندن چار تا كتاب و نشستن سر يه سری كلاس و سمينار و ديدن دوره‌های X و Y و البته مهم‌تر از همه، پُر شدن كوله‌بار زندگی از يه سری تجربيات خوب و بد، اين حُسن رو برام داشته كه از نگرش صفر و يك يا سياه و سفيد كمی فاصله بگيرم. توی دنيای تئوری و وقتی تو گرمای تابستون، كنار حوض آب و روی تخت لَم داديم و هندوونه می‌خوريم و تخم‌های سياه‌ش رو هم فوت می‌كنيم وسط باغچه، همه‌مون رنگ خاكستری رو هم قبول داريم ولی امان از وقتی كه خسته و گرسنه و گرمازده از راه رسيديم و قراره حرف و عملی رو به عدالت بزنيم و اجرا كنيم، اونجاست كه چنان سريع شمشير از نيام می‌كشيم و آب نداده سر می‌بريم كه بيا و تماشا كن!

  مقدمه‌ی بالا رو گفتم تا به اينجا برسم كه بگم نوشته‌ها و كتاب‌های رضا اميرخانی رو فارغ از ديد و نگرش سياسی‌ش دوست دارم كه اصلاً هم نمی‌دونم چه نگرشی داره و پارامترهای ادبی و سياسی و اجتماعی‌ش چی هست، كه قطعاً به من هم هيچ ارتباطی نداره. زياد ديدم و شنيدم كه بعضی‌ها به راحتی در رابطه با آدم‌ها نظر ميدن و قضاوت می‌كنند. اينكه مثلاً بيوتن اميرخانی، پارسال بدون طی پروسه قانونی و بنا به دستور وزير وقت ارشاد چاپ و توی نمايشگاه بين‌المللی كتاب تهران توزيع شد رو شايد خيلی‌ از ما شنيده باشيم كه اگر اين چنين بوده كار پسنديده‌ای نبوده ولی همين مورد هم نتونست مانع از اين بشه كه من بيوتن‌ش رو نخونم و ازش لذت نبرم و در رابطه‌اش هم ننويسم و كتاب رو معرفی‌ نكنم.

نوشته‌های اميرخانی رو دوست دارم. تا الان چند تا از كتاب‌هاش رو هم خوندم. با بيوتن بخاطر تجربه‌ای كه خودم از سفر به آمريكا داشتم رفيق صميمی شدم و مجدداً به اون كشور سفر كردم كما اينكه انتقاداتی هم بهش دارم. هر چند رسم‌الخط اميرخانی و اصرار به نوشتن نوع خاصی از كلمات رو نه می‌پسندم و نه دوست‌ش دارم ولی اين دليل نميشه كه نوشته‌های خوب‌ش رو نخونم. البته من اميرخانی رو از نزديك نديدم و نمی‌شناسم و تا الان هم هيچ برخوردی باهاش نداشتم ولی خب دوست دارم با ايشون آشنا بشم و در رابطه با يه سری مسايل، صحبت و از تجربيات‌ش استفاده كنم كه اگه خود ايشون اينجا رو بخونه و يا دوستی واسطه‌ی اين ديدار بشه، قطعاً ازش ممنون ميشم.

چند روزيه‌ای كه دارم سرلوحه‌ها يعنی آخرين كتاب چاپ شده‌ی اميرخانی رو می‌خونم. سرلوحه‌ها مجموع 45 یادداشت‌ پراکنده بين سال‌های 81 تا 84 هست كه در اون موقع اميرخانی بعنوان سرمقاله توی سايت اينترنتی لوح و بعنوان سردبير می‌نوشت. هميشه اينجور نوشته‌ها به دلم خيلی بيشتر از بقيه نوشته‌های مكتوب نشسته. نوشته‌هايی كه شايد نويسنده هيچ وقت با اين ذهنيت كه روزی چاپ خواهد شد نمی‌نويسه و بعداً قضا ميذاره يه جای قدر و اين نوشته‌ها چاپ ميشه و سر از كتابفروشی درمياره! يكی از اين مقاله‌ها با عنوان تعـدّد آقـا فوق‌العاده زيبا، جسورانه و وصف حالِ امروز جامعه، نوشته شده. قسمت‌هايی از اون مطلب رو عيناً كپی پست می‌كنم.

سالِ هشتاد بود به گمانم. يا هشتاد و يك. آن‌زمان‌ها آقا كم‌تر به خواب مردم مي‌آمد. براي همين وقتي در جلسه‌ي سياست‌گزاريِ... گفتند مي‌خواهيم راجع به هنرِ موعود حرف بزنيم، موعود را مقابلِ موجود گرفتم و عنانِ سخن‌راني را گرفتم و... كه يك‌هو جماعت نچ نچ كردند كه نه! بحث بر سرِ هنر است در زمانِ حكومتِ موعود... و منِ عوام پقي زدم زيرِ خنده كه كلي بخت يارمان است، اگر او كه مي‌آيد از دم تيغ نگذراندمان. اصلا از كجا معلوم كه در حكومتِ موعود من و تو باشيم و اگر باشيم از كجا معلوم كه طرفِ صالحان باشيم و اگر باشيم از كجا معلوم كه وظيفه‌مان فرهنگي باشد و اگر باشد از كجا معلوم كه سياست‌گزار... و آن زمان ديگر در آن جلسه راه‌مان ندادند، و اين براي من تا مدتي دست‌مايه‌ي مزاح بود اما بسياري از آن حضرات بعدتر مناصب فرهنگي و هنري را اشغال كردند...

آقايي كه برايش تابلو بزني وسطِ خيابانِ ولي‌عصر (عج) كه "آقا خيلي مخلصيم" و بعد هم برايش نقشه‌ي راه بكشي و پاريس و لندن را قرمز كني و مثلا ورشو و پراگ را زرد و توضيح بدهي كه طبقِ احاديث قرمزها دشمني مي‌كنند و زردها... حكما شب‌ها هم به خواب مردمان مي‌آيد و از فلان كانديدا حمايت مي‌كند و بعدتر يحتمل در انتخابِ وزرا هم نظر مي‌دهد و از آن‌جايي كه مجلسِ را تاييد كرده است پس از طرحِ تثبيتِ قيمتِ بنزين هم دفاع مي‌كند و...

يك جنسِ ديگر از امامِ زمان‌ها هستند كه كارِ سياسي مي‌كنند. يعني وقتي حتا با عقلِ ناقص هم مي‌توان فهميد كه مثلا ره‌بر چرا از اظهارِ نظرِ مستقيم خودداري مي‌كند، و مي‌شود فهميد كه اين عدمِ اظهارِ نظرِ مستقيم چه‌قدر براي حفظِ اعتقاداتِ مردم مفيد است، اين جنسِ امامِ زمان از فلان كانديدا حمايت مي‌كند و...

و دانش‌جويانِ پزشكي كه در روزبه كارآموزي گذرانده باشند، خوب مي‌دانند كه در جامعه‌ي مذهبيِ ما يك بخش از روزبه را متوهمانِ ارتباط با آقا اشغال كرده‌اند...

من هیچ وقت به خاتمی رای نداده‌ام که حالا احساس غبن کنم، اما به گمانِ من، او فقط یک راه پیشِ رو دارد. حالا که راهی به جز باخت وجود ندارد، دستِ کم اخلاقِ باختن داشته باشیم.

مغبون است، مغبون است، مغبون است... هرکس ((سرلوحه ها))ی رضا امیرخانی را نخواند.

در ادامه افاضاتشان(!) فرموده اند:
مشکل روابط  کهنه مرید ومرادی است، در جلسات. این جلسات نویسنده پرورش نمیدهند، بل مرید پرورش میدهند.... نویسنده واقعی به عنوان یک وظیفه صنفی همیشه به دنبال مخاطب است ، اما استاد جلسه به عوض مخاطب به دنبال مرید است.

این سخنان زننده درست بعد از فصلی از کتاب آمده که خواننده کلی با نویسنده حال کرده است و احتمالاً به گناه هم افتاده است. یعنی ضد حال بعد از حال. من نمدانم نویسنده چگونه به خود اجازه داده چنین بی احترامی را به بسیاری از کسانی که خودشان فکر میکنند دارند کار درستی میکنند روا دارد.
من کمی کمتر از هزار یک دلیل بر رد ادعای این آقا ( بی ثمری نشست های ادبی) دارم ولی اصلاً مورد بحثم این نیست. بحث در این است که چرا آقایی به خود اجازه میدهد چنین گستاخی به کسانی روا بدارد که خودم تا به حال با چند نفرشان سر و کار داشته ام و اخلاق فرو تنانه بیشترشان درس اخلاقی متحرک بوده .

بابا بندگان خدا را اگر بگویی بنویس مرید احتمالاً با میم دسته دار بنویسند و حالا شما این گونه سخن میرانید.

سخنان این کتاب  آدم را یاد نامه اخیر سر مربی تیم ملی می اندازد:
...لذا به همين منظور به اين آقايان كوتوله و سياه‌كار (كل‌يوم) كه حتي فاقد مدرك تحصيلي براي گروهبان قندلي شدن بوده، اما لقب ژنرال را يدك مي‌كشند اعلام مي‌دارم تا از گل دقيقه‌ي‌ 90 سايپا....
اين مطالب شامل همه‌ گنده‌ باقالي‌هايي كه به عنوان نوچه در كنار اين آدم كوتوله هستند نيز مي‌شود.

اینها زمزمه های فحش آلود بنده بود قبل از یافتن سپیده. اما بعدش... گویا نشر سپیده اولین جایی هست که کتاب های امیرخانی رو معروف می کنه، یعنی همین منِ او فلان فلان شده! که کم کمش 20سال از عمر با عزتم کم کرد رو همینا توزیع کردن.یعنی فرق هست بین ناشر و پخش کننده! سپیده پخاش!(اسم فاعل از پخشیدن) بوده ولی طلفکی مظلوم واقع شده...نمی دونم چرا همیشه مجذوب ساده گی و گم نامی به ترین ها می شم.حالا هم عاشق سپیده شدم!!

خلاصه کلام اینکه سه ماه پیش گوشی رو برداشتم و از حضرت رب الکتاب عابس قدسی  اعلی الله مقامه خواهش کردم یک نسخه "بیوتن"  (دوست دارم "بیوتن"  را Biuten تلفظ کنم نه Bivatan  !) برام بفرسته به انضمام کتاب مستطاب "دا"که:  "هرکس اورا یکی نسخه نبودی تا ابد سرشکسته بماندی ، لاجرم "  

جناب عابس فرمودند که "دا" موجود است اما "بیوتن"  در راه. من هم مجبور به صبر شدم و چند بار دیگر هم پیگیری کردم تا بلاخره دیروز تصمیم گرفتم خودم شخصا به کتاب آفتاب حضرت عابس تشریف ببرم و...

هر کسی که قصد کتاب آفتاب داشته باشه باید از پرترافیک ترین محله های این شهر رد بشه و خودشو برسونه به محله شهید خوراکیان (بخوانید پشت باغ نادری) . ازبین پیرمردهای انگشترفروش و جوونترهای همه چیز فروش و از مقابل قهوه خونه اموال مسروقه  رد بشه تابرسه به  گنجینه کتاب و طبقه پایینی ، حجره مولانا عابس قدسی.

از اقبال مساعد عابس خان در منزل تشریف داشتند و اخوی گرامی ایشون (یاسر نه، اون یکی) با خوشرویی و کلی کلمات قلمبه سلمبه که معلوم نبود مدحن یا ضم از بنده استقبال کردند ... قبلنتر از عابس شنیده بودم راجع به علاقه وافر این پسر به کتاب و کتابخوانی و البته کتاب فروشی اما شنیدن کی بود مانند دیدن.

بعد از کمی احوالپرسی با یک پز فرهنگی تقاضای یک جلد "بیوتن"  و یک جلد هم "دا" کردم که کتاب فروش مهربون و کاملا فرهنگی قصه ما شروع کرد به تبلیغ کتاب "سرلوحه ها" ی رضا امیر خانی – از سر تقدیر و اتفاقی ناشر و مرکز پخشش هم همین کتاب آفتاب خودمونه- که آی چه نشسته ای که "سرلوحه ها" اینچنینه ، اینجوریه و اونجوریه و فلان جاش و سانسور کردن و این مطلبش حذف شده و هنوز یک ماه نشده به چاپ دوم رسیده و قس علی هذا . من که کلا تحت تاثیر تبلیغات قرارنمی گیرم خیلی تو این زمینه ها ادعام میشه و اصلا هم علاقه ای به خوندن مقاله اون هم از نوع تاریخ گذشتش ندارم چه برسه به مقاله های امیر خانی که کلی قلنبه سلنبه ادبی و املاییداره ، این بار یواش یواش پام سست شدو کم آوردم و گفتم: ها جهنم یکی هم به مابده.

این اتفاقات مال دیروز بود . امروز صبح بعد از نماز آخرین صفحه "سرلوحه ها" رو تموم کردم. سی چهل تا سرمقاله بیات (81 تا84) اما تاثیر گذار و جذاب . (خصوصا بخشهای امکنه و اجتماعیات) شما هم اگه گذرتون به یک کتاب فروشی از نوع فرهنگی ! افتاد قبل ازموندن تو رودروایسی تبلیغات و چرب زبونی فروشنده محترم خودتون یک "سرلوحه ها" بخرید و البته بخونید که:

هرکس را یکی سرلوحه نخواندی ، تا ابد سرشکسته بماندی لاجرم!

 ========================================

گروه ادب: كتاب «سرلوحه‌ها» نوشته رضا اميرخانی ـ دربرگيرنده مقالات دينی و اجتماعی اين نويسنده ـ يك هفته پس از چاپ ناياب شد.

به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران «ايكنا»، كتاب سرلوحه‌ها كه مجموعه جديدترين يادداشت‌های «رضا اميرخانی» در فاصله سال‌های 1381 تا 1384 است، در بازار كتاب تهران ناياب شد.

شركت پخش گسترش كه مسئوليت توزيع اين كتاب را در تهران به عهده دارد اين خبر را تنها يك هفته پس از انتشار اين كتاب اعلام كرد. «سرلوحه‌ها» كه با شمارگان 3000 نسخه توسط نشر سپيده‌باوران (وابسته به مؤسسه كتاب آفتاب) در مشهد و در 280 صفحه منتشر شده است، يادداشت‌های نموداری از اوضاع جامعه در خلال سال‌های 1381 تا 1384 از نگاه يك داستان‌نويس است.

به بهانه ي عزم چاپ سرلوحه هايش:

سال 85 بود كه ناصر ارمني را خواندم . يك شبه و با اشتياق تمام . نويسنده اش را نمي شناختم اما عاشق سبك نوشتنش شدم و از هر كسي پرس و جو كردم تا ببينم او را مي شناسد يا نه!روي زندگي ام وجهتش تاثيري گذاشت كه مديونش هستم .كم كم فهميدم كتاب هاي ديگري هم دارد و سرلوحه هايي در سايت لوح.

بر خودم لازم ديدم كه كتاب هايش را بخوانم و سرلوحه هايش را. كتاب هايش كه طول مي كشيد اما سرلوحه هايش سريع الوصول تر بود. سر لوحه ها را خواندم.

***

سال دوم ما كلاس زبان فارسي مان در همان كلاس ادبيات ادغام مي شد و مي ماند يك زنگ خالي . زنگ خالي دكتر صبوري شد مال ناصر ارمني و رضا امير خاني. مديونش شدم.

***

يك هفته قبل از كربلا رفتنم بود كه سر لوحه ها را تمام كردم . جالب تر از همه اش كه كاربردي ترين شان هم بود سرلوحه هاي مربوط به كربلايش بود.

رفتم كربلا و ديدم كه همه اش دارد براي من هم اتفاق مي افتد حتا بعضي خاطره هايش مثلا ماجراي عتبه بوسي يا كفتر باز حرم حضرت عباس او كه براي من در حرم اميرالمومنين رخ داد . اين شد كه مديونش شدم.

***

افتتاحيه ي امسال مدرسه بود . هنگِ هنگ بودم . نمي دانستم چه بخوانم كه هم تبريك اول مهر باشد و هم تسليت شهادت مولا و هم ...

سري زدم به سر لوحه ها . خاطرات امير خاني را با خاطرات خودم مخلوط كردم و چيزي در آوردم كه شكر خدا خوب هم در آمد.

اين بار هم مديونش شدم. خدا حفظش كند! همين!

به نام خدا. کتاب جدید رضا میر خانی با نام سر لوحه ها چاپ شد، اما در مشهد!!! چرا؟
خود امیر خانی می گه:« ممیزی ادبیات داستانی در تهران به وسیله یک باند محفلی اداره می‌شود که متأسفانه ضد روابط‌!‌شان بر ضوابط می‌چربد. بنابراین فعلاً تا اطلاع ثانوی برای انتشار کتاب‌هایم مجبورم بر دل دشمن به هر حیله رهی بزنم! امیدوارم حالا که معاونت فرهنگی ارشاد مستقیماً به ضرابخانه بهار آزادی متصل شده است، چند سکه‌ای هم در پایان کار نثار زحمت‌کشان ممیزی در ادبیات داستانی (با درج نام و رسم شکل) بکند تا فردا روز ترکمانی نعل وارونه نزند!»
این هم گلی دیگر از بوستان فرهنگِ ما...این کتاب 280 صفحه ای توسط انتشارات سپیده باوران مشهد (کتاب آفتاب) منتشر شده است که شامل 45 سرمقاله ای که وی در زمان سردبیری سایت لوح نوشته بود می شود. من هنوز کتاب را نخواندم. بعد بیشتر توضیح میدهم.

رضا امیرخانی (نویسنده) درباره این که چرا کتاب «سرلوحه‌ها» را در مشهد منتشر کرده،‌ گفته است: «تهران مجوز ندادند، از ارشاد مشهد گرفتم.»

لذا پیشنهاد می‌کنیم قالیباف کمک کند تا طی یک طرح جهادی، مشهد به عنوان پایتخت انتخاب شود، بلکه الباقی قضایا هم حل شود.

 سرلوحه‌ها مجموعه یادداشت‌های پراکنده وی طی سال‌های 1381 تا 1384 است. این 45 یادداشت، سرمقاله‌های هفتگی سایت اینترنتی لوح در زمان سردبیری امیرخانی هستند که از میان 80 سرمقاله دیگر انتخاب شده‌اند. رضا امیرخانی در پاسخ به پرسش خبر مبنی بر علت انتشار کتاب در مشهد، چنین گفت: «ممیزی ادبیات داستانی در تهران به وسیله یک باند محفلی اداره می‌شود که متأسفانه ضد روابط‌!‌شان بر ضوابط می‌چربد. بنابراین فعلاً تا اطلاع ثانوی برای انتشار کتاب‌هایم مجبورم بر دل دشمن به هر حیله رهی بزنم! امیدوارم حالا که معاونت فرهنگی ارشاد مستقیماً به ضرابخانه بهار آزادی متصل شده است، چند سکه‌ای هم در پایان کار نثار زحمت‌کشان ممیزی در ادبیات داستانی (با درج نام و رسم شکل) بکند تا فردا روز ترکمانی نعل وارونه نزند!» امیرخانی در مقدمه این کتاب 280 صفحه‌ای که توسط انتشارات سپیده باوران مشهد (کتاب آفتاب) منتشر شده، آورده است: «این یادداشت‌ها الزاماً نه ادبی‌اند نه فرهنگی؛ نه خط موضوعی واحدی دارند، نه وابسته‌اند به یک جریان خاص آیین‌نامه‌ای؛ شاید این پرت و پلاها نموداری باشند از اوضاع جامعه در آن سا‌ل‌ها از نگاه یک داستان‌نویس.»

 سایت لوح در سال 1381 توسط رضا امیرخانی به عنوان پایگاهی برای نویسندگان متعهد تأسیس شد و امیرخانی تا سال 1384 سردبیری آن را برعهده داشت. این روزها امیرخانی مشغول نوشتن کتاب جدیدی است که به گفته خودش رمان نیست و قصد ندارد تا زمانی که نگارش آن به پایان نرسیده حرفی از آن بزند...