بسم الله الرحمن الرحيم
دوست و برادر عزيزم جناب آقاي رضا اميرخاني

سلام و درود بر شما!
وظيفه خود مي‌دانم كه به احترام رمان قيدار، ‌تمام قد از جا برخيزم و به شما به خاطر خلق اين رمان خواندني و شكوهمند تبريك بگويم.
اغراق نيست اگر بگويم كه جاي اين رمان، در ادبيات داستاني امروز خالي بوده است و قيدار با اقتدار و افتخار اين جاي خالي را پر كرده است.
رماني كه در خشكسالي و برهوت ادب و جوانمردي و مروت، خبر از چشمه سار زلال عيّاري و فتوّت بياورد و با محمل پرداختن به صنف و طيفي ناشناخته و نپرداخته ، به احياي ارزشهاي مشرف به انقراض بپردازد.
رمان قيدار احياگر فرهنگ و آدابي است كه در ذات مردم ما به دليل ريشه هاي اسلامي و ايراني وجود داشته و تهاجمات بيروني و تسامحات دروني ، بر آن غبار غفلت و نسيان نشانده.
رمان قيدار، اثري ماندگار در ساحت ادبيات معنوي ، ديني، اسلامي و به تعبير دقيق تر، ‌شيعي و عاشورايي است. چرا كه مشي و منش فتوت و جوانمردي را در نسبت با مبداً و منشاً آن كه خلق و خوي مصطفوي و شيوه و مرام مرتضوي و تشيع عاشورايي و كربلايي است ، تعريف و تصوير مي كند.
خلق رمان قيدار، خدمت به زبان و ادب پارسي است، چه از لحاظ مكتوب و ماندگار كردن بخشي از ادبيات شفاهي و چه از حيث ابداع عبارات و افزودن تركيبات تازه به گنجينه مكتوب فرهنگ و ادب اين سرزمين.
رمان قيدار از حيث زبان ، اثري محكم و استوار است. آن دست و پنجه اي كه نويسنده در آثار پيشين با اسب سركش زبان ، نرم كرده ، ‌در قيدار از آن مركبي رام و راهوار ساخته ، آنچنان كه در مسيرهاي سنگلاخ و گردنه هاي هولناك ، ‌با همان آرامش و طمانينه راه مي سپرد كه در بستر نرم و هموار .
رمان قيدار به لحاظ شخصيت پردازي كاري تحسين برانگيز و در خور توجه است . در ساخت و پرداخت شخصيت ، رمان قيدار را مي توان به تابلويي تشبيه كرد كه شخصيت قيدار همانند ماه در نقطه طلايي آن نشسته و شخصيت هاي ديگر ، هر كدام به ميزان دوري و نزديكي و نيز تعريف و ارتباط و جايگاهشان نسبت به آن ، در سايه روشن قرار گرفته اند و طيفي از روشن ترين خاكستري تا تيره ترين آن راتشكيل داده اند . و طرفه اين كه اين ماه نيز خود ، نور مطلق نيست ، منير نيست ،‌ مستنير است ، كره اي است كه نورش را از خورشيد «سيدگلپا» مي گيرد و در چرخش و نسبت و قرارگاهش با خورشيد «سيد گلپا» به سمت روشني يا تيرگي ميل مي كند و نورش كاهش و افزايش مي يابد .
و البته و هنوز من اين تعبير را مسامحه آميز مي شمرم و بر اين باورم كه تقسيم شخصيت ها به سفيد و سياه و خاكستري در رمان به دوراني بر مي گردد كه در هنر سينما هم فيلم ها همه سياه و سفيد بودند و تصاوير در اوج تنوع ، به خاكستري مي رسيدند . امروز كه هنر سينما به اين تنوع رنگ دست يافته است ، رمان نبايد محصور اين دو رنگ بماند و نويسنده نبايد از شكستن قواعد ماضي و قاب هاي كهنه بهراسد .
در باب رمان قيدار هنوز حرفهاي بسيار مانده است كه در مجال اين مقال نمي گنجد. پس مابقي حرفها را تا فرصتي ديگر فرو مي گذارم و اين يادداشت را با يك توصيه ماندگار به پايان مي برم .
جناب اميرخاني عزيز ! از آنجا كه شما به مختصات و مناسبات اين روزگار واقفيد و قواعد بازي را به خوبي مي شناسيد ، قطعا منتظر تقدير و تحسين و اعطاي جايزه از سوي مجامع رسمي و جشنواره هاي موجود نيستيد . توصيه من اين است كه براي پذيرش و تحمل تيرهاي تهاجم و تخريب ، آماده و مهيا باشيد . شما با خلق رمان قيدار، عمارتي عظيم و شكوهمند ، استوار بنا كرده ايد . اين عمارت ،‌به همان ميزان كه در دل عابران فرهيخته و سلامت ،‌ ايجاد وجد و سرور و شعف خواهد كرد ، بغض و عداوت رهگذران نادان و ناتوان را برخواهد انگيخت و وجود ورشكسته گان به تقصير در حوزه ادب و هنر را از حقد و حسد و كينه سرشار خواهد كرد . تهاجم ها و تخريب ها و تكفيرهاي پس از خلق رمان «من او» را از ياد نبرده ايد و نبرده ايم . آنچه اكنون شما بايد باور كنيد اين است كه هم رمان قيدار به مراتب از رمان «من او» فاخرتر و قوي تر وتاثيرگذارتر است - و طبعا مستعد تهاجمات جدي تر و گسترده تر - و هم آن مهاجمان ، امروز از آن زمان قدرتمند و با نفوذترند و به ابزار و ادوات و امكانات رسمي و غير رسمي مجهزتر.
خلاصه اين كه مبادا اين تحركات سازمان دهي شده كه پيش از اين بوده و از اين پس هم خواهد بود شما را دچار خستگي و آزردگي سازد.
خداوند بر توفيق و قوت قلم شما كه همچون گذشته با اتكاء و اتكال به خداوند در مسير حضرتش پيش خواهد رفت بيفزايد.