بعد از یک غیبت چند وقته دوباره اومدم . یه وقتایی دل و دماغ نوشتن برام نمی مونه . گرچه به دوستام و وبلاگاشون سر می زنم ولی چیزی نمی نویسم.با اینکه خیلی عاشق نوشتنم و از نوجوونیم حتی واسه روزنامه هم مطلب می نوشتم ولی دغدغه های این روزگار و مسائل شخصیم که یکیش هم آرزوهای رو زمین مونده ی منه باعث می شه نخوام به دلم سر بزنم تا بنویسم . یعنی برم و دوباره همه ی اینایی رو که می دونم تو دلم ببینم ....بگذریم کلاْ...

به دلیل همین مقدمه ای که گفتم من اصولاْ خوندن کتابهایی که از اون جنس آمال من توش باشه یا نویسنده اش تجربه هایی داشته باشه که منم عاشق داشتنش بودم ولی هنوز تقدیرم نیست رو خیلی دوست دارم . وقتی هم که گیرم بیاد تا تمومش نکنم خواب و خوراک ندارم !

یکی از اون نویسنده ها رضا امیرخانیه . ارمیاش رو وقتی دبیرستانی بودم به توصیه خواهرم خوندم. بعدترها (( من او )) (( داستان سیستان )) ((بیوتن)) ((نشت نشا ))((نفحات نفت)) و قبل از این آخری که دستمه و تمومش نکردم(( جانستان کابلستان)). محض ریا اینو نوشتم که شاید خود امیرخانی هم این نظرمو بخونه !!!

الان هم ((سرلوحه ها)) رو می خونم. راستش اینکه من از نوشته های امیرخانی خوشم می آد نه به خاطر قرابت ایدئولوژیکیه و نه نثر تحسین برانگیز و یه جاهایی بی تعارفش گرچه که هر دو برام خواستنیه و وقتی از اون چیزی می خونم مثل اینه که خودشو بی ریا بهت نشون داده بدون هیچ دغدغه ای . انگار همیشه خودشه . خود خودش . چیزی که تلاش می کنم باشم بدون هیچ اجرای نمایشی . تو یه جامعه که خیلی چیزا از خودت نیست و آموزش نا محسوس می بینی که خیلی جاها خودت نباشی . تبریک می گم آقای امیرخانی .فکر کنم باید خیلی خیلی شاکر باشید که خودتون هستید تقدیم به شما.

راستش خیلی وقتا دلم سفرهای دور و دراز می خواد ولی کو وسایلش کو امکاناتش و کو فرصتش. از جنبه تفریحیش نیست که می خوام برم سفر . به خاطر چشم و هم چشمی هم که این روزا زیاد شده

نمی خوام مسافرت رو .سفر سفر که میگم نه مسافرتهایی که برا تغییر مودمون میریم شمال و اصفهان و شیراز و ...نه. یه مسافرت طولانی به یه فرهنگ جدید می خوام. راستش تجربه اش رو دوست دارم . دلم نمی خواد وقتی می رم برم جاهای لوکس و خوش بگذرونم . می خوام برم یاد بگیرم . تجربه کنم . پس انداز کنم برا خودم . تو این دیدنها خیریتی هست حتماْ که پیامبر رحمت هم به مسافرت سفارش کرده اند. راستش در این خصوص وقتی نوشته های امیرخانی جلو چشممه بدجوری باهاش همذات پنداری می کنم .حسش به منم منتقل میشه . فکر می کنم منم اونجام . هوای جایی که او هست رو نفس می کشم.اینکه تو آمریکا بوده بیوتنش  رو لمس پذیر می کنه.تو داستان سیستانش همینطور. سرک کشیدناش. همه چی گفتناش.جانستان کابلستانش که جای خود داره . من سرکارم هم می بردمش تا تمومش کنم. لذتی وصف نشدنی بود برایم . دقیقاْ رنگ یک تجربه شخصی .

الانم که سرلوحه ها رو می خونم قضیه دیدارش با سیدحسن نصرالله و جرج جرداق خیلی واسم قشنگ بود.خوش به حالش با این تجربه هاش . راستش صحبتهای جرج جرداق رو که خوندم راجع به امام علی علیه السلام لرزید دلم گریه کردم واسه تموم غربتش از اون دوران تا حالا که هممون داعیه فهمیدگی داریم . هنوز همونجور غریبه حضرتش میان ما .... . اینکه جرداق گفته بود من به امور غیبی اعتقاد ندارم و اینکه پدرش سنگی رو که خودش روش حک کرده بود لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار رو بر سر در خونه شون نصب کرده بود و گفته امیرخانی که تاسف می خوریم بر اعتقاد به غیب خودمان !

خوش به حالت آقای امیرخانی برای همه تجربه هایی که نصیبت شده . ممنون که ما رو هم بی نصیب نمی گذاری . بابت تجربه هات که منو با خودت شریک کردی .می گن وصف العیش نصف العیش . ولی تو روزگاری که همین وصف العیش هم درست و حسابیش گیر نمی آد کتابات یه وصف العیش تمام و کماله. وصفی که شاید خیلی خیلی بیش از نصف باشه!!ممنونم.

دست علی یارتون