مادر یعنی وطن.طلا یعنی نفت.پدر یعنی دولت ... این ملک پدرانی داشته است که برای حکومت، نه طلای مادر بلکه خود مادر را نیز فروخته اند! در چنین خانواده ای تنها راه نجات، همت فرزندان است... از پدر کاری بر نمی آید.

بخش پایینی کتاب نفحات نفت نوشته رضا امیرخانی

 آنچه که می نویسم به قول رضا امیر خانی نه یک مقاله پِژوهشی  برای بالا بردن حقوق استادی است و نه یک یاداشت سیاسی برای گرم کردن تنور انتخاباتی، آنچه که می نویسم  صرفا  یک سوال و تلاشی است در پاسخ به شبهات و نه برای کسانی که اظهار فضلی باشد و نه برای  معمران، که اظهار وجودی باشد بلکه سخنی از سر درد که بدانند در این ملک گر زبان ها به سخن در نمی آیند نه آنکه نمی دانند و یا تصور نشود که  نمی فهمند. از سوی دیگر از شما چه پنهان ...

آن چه می نویسم به قول فرنگی ها "اسی" است، نه " آرتیکل" . در این گوشه از عالم به آن می گویند نوشته ای اخوینی . از زمره اخوانیات. چیزی که میان برادران نگاشته می شود پس باید برادرانه آن را خواند و البته شنید...

پس اخوانیات از شماره اول آغاز می شود و تا چند شماره ادامه پیدا خواهد کرد ... یقینا" آخری نخواهد بود.

از کتاب حرف می زنیم و کشور، تا برسیم به نفحات نفت، بخشی از کتاب را برایش می خوانم، بخشی که مربوط است به یک شرکت بزرگ ایرانی که برای فعالیت در دبی می خواهد یک شریک بی دردسر اهل امارات برای خودش دست و پا کند، برای همین یک جاشوی لنگ را از کنار ساحل بر می دارد و با هزار دلار برای سال اول سر و ته قضیه را هم می آورد. در دبی قانون این است که اگر کسی بخواهد با عنوان حقوقی و به صورت شرکت در دبی فعالیت اقتصادی کند باید شریکی اماراتی داشته باشد و این دوستان هم وطن ما با زرنگی یک کارگر را برای شرکت بر می گزینند تا ادعایی نداشته باشد و ... سرتان را درد نیاورم، جاشو سال اول هزار دلار می گیرد، سال دوم سه هزار تا، سال سوم ده هزار تا و ... این سالها پسرش بر اریکه شرکت ایرانی الاصل حکم می راند و الفاتحه.

بغض کرده بود و نگاهم می کرد و می گفت: سخت است حتی شنیدنش.