سعی میکنم عوض بشم. ولی سخته. عوض بشم نه برای این که شکل جامعه پسندی پیدا کنم

برای این که خودم از خودم راضی بشم.

دلم خوش است به پایان روزهای کسل و بی روح و بی تعلق اداری، هفته من با چهارشنبه ها شروع می شود، چهارشنبه هایی که عزم دیار می کنم.

اما حتی آرامم آنجا نیست، وسعت روحم آنجا تبدیل به یک مزرعه حصار کشیده می شود.

یاد گرفته ام اینجا را بیشتر تحمل کنم.

هنوز بعد سالها نفهمیده ام من به کجا تعلق دارم، من مال کجایم و کجای این دنیا مال من، شهر من، خانه من.

من بیوتنم، بی وطن.

عزیزی می گفت:خون شهید لیزه کافیه پایت طرفش بره اون وقته که چنان زمین می خوری که دیگه توان بلند شدن نداری.

به گزارش عصر امروز سرشار در مصاحبه مفصل خود با شماره سوم ماهنامه "فرهنگ عمومی" افزود:« مخملباف فردی کم‌اطلاع از مباحث فلسفی و متون داستانی و کلاسیک است که ورود چندانی به این حوزه‌ها نداشته و مسئولین در مورد نویسندگان توجه کنند به صرف اینکه کسی نماز می‌خواند یا ظاهر مذهبی دارد اکتفا نکنند. عده‌ای از اینها به دلیل فقر اطلاعات و عدم بینش درست مذهبی آثاری پدید می‌آورند که برای نسل جوان بدآموزی دارد.»

سرشار هم‌چنین در بخش‌های دیگری از مصاحبه خود ضمن نقد کتاب "طوفان دیگری در راه است" اثر سید مهدی شجاعی با اشاره تلویحی به رمان "بی‌وتن" نوشته رضا امیرخانی افزود: «نویسنده جوان دیگری اثری نوشته و به نوع دیگری روسپی شریف را مطرح می‌کند. این داستان در آمریکا رخ می‌دهد. قهرمان اصلی آن رزمنده‌ای است ایرانی که به آنجا می‌رود تا با دختر غیرمذهبی و غیرانقلابی ایرانی‌ ساکن آنجا که پیش‌تر در ایران او را دیده و به وی دلباخته است ازدواج کند. آنجا با یک دختر ایرانی رقاصه که د کافه‌ها استریپ‌تیز می‌کند آْشنا می‌شود و کمر به کمک او می‌بندد. این نویسنده هم به گونه‌ای چهره این زن فاسد را تصویر می‌کند که انسان فکر می‌کند با یک قدیسه مواجه است. در داستان به گونه‌ای ترجیع‌بند مدام تکرار می‌شود که "بنده‌شناس دیگری‌است". یعنی عملا حق نداریم امر به معروف و نهی از منکر کنیم. چون نمی‌دانیم به رغم فسق و فجورهای آشکار افرادی چون این زن بدکاره، چه کسی به بهشت یا جهنم می‌رود.»
========================================
685
کافه: حال خراب من دگر خراب‌تر نمی‌شود

اما چه شد که جعفری با اولین و تنها ترین اثرش مشهور شد؟

بر روی جلد این کتاب به افتخارات آن اشاره شده: 1.تقدیر شده در جایزه ی ادبی اصفهان    2. برگزیده ی نظرسنجی روزنامه اعتماد از منتقدان به عنوان بهترین رمان سال 86.جعفری لیبرال اندیش در یک رقابتی به برتری رسید که سوی دیگر آن رضا امیر خانی بود. بیوتن امیرخانی و کافه پیانو از دو طیف فکری جدا در مقابل هم قرار گرفته بودند تا در بین هیاهو های سیاسی خوانندگان و رسانه ها به رقابت بپردازند اما آخر سر این امیر خانی بود که راه سکوت را انتخاب کرد تا برخی ها بدون دغدغه کافه پیانو را سر کنند و فرهنگ و ادب را فدای سیاست نکنند.

امروز پس از مدت ها باز سر درد گرفته ام.نمی دانم سر دردم از درد سرهاست یا درد سرها زاییده سر دردم است.چند وقتی است که کتاب بیوتن امیرخانی را می خوانم.کتاب با مزه ای است.ساختار شکن است.من هم مثل همه اعضای دیگر کلوب بی مغز ها از هر چه ساختار شکنی است خوشم می آید.

وقتی در این کتاب می خوانی که چه کسانی با چه پرونده ها و سوابقی در تایید حرف هایشان از آیه های قرآن استفاده می کنند،دردت می آید. سرت گیج می رود حال تهوع می گیری.یادت می آید که خارج از بیوتن هم چه آدم های زیادی می شناسی که این گونه اند.