سال‌هاست از خودم می‌پرسم چرا تبلیغ فلان روزنامه نه چندان پرتیراژ درباره کتابی نه‌چندان مهم موثر واقع و سبب بالا رفتن تیراژ آن می‌شود، اما جایزه مهم و بسیار پرطمطراق مثلاً کتاب سال جمهوری اسلامی ایران هیج تاثیری در اشتهار و یا فروش  یک کتاب  ندارد؟

امروز پاسخ این سوال را می‌دانم. یعنی وقتی این چندروزه  اسامی داوران چند جشنواره معتبر و رسمی را  دیدم فهمیدم ماجرا از چه قرار است؟ وقتی بزرگواری  که شغل شریف و اصلی‌اش پرونده‌سازی برای این و آن است و در کارنامه  پربار هنری خود حتی یک داستان کوتاه متوسط هم ندارد داوری ادبیات داستانی فلان جشنواره را عهده‌دار می‌شود توقع بیش از این هم نمی‌توان داشت.

از کوزه همان برون تراود که در اوست. سطح سلیقه و درک و دریافت آن بزرگوار و امثال آن بزرگوار وقتی میزان و معیار قوت و ضعف آثار قرار بگیرد اوضاع بهتر از این نخواهد شد. البته همین که این قضاوت‌ها در  اقبال و یا عدم اقبال اهل فرهنگ تاثیری ندارند جای خوشحالی بسیار دارد و نشان می‌دهد که جماعت کتابخوان چشم و گوشش را تمام و کمال در اختیار اهل سیاست قرار نداده است.

در این نکته شکی نیست که برگزارکنندگان این گونه مراسم بیش از آنکه به فکر ستایش و تقدیر از فرهنگ و فرهنگیان باشند به فکر فضاسازی  فرهنگ‌اند و در تصورات خود این گونه می‌پندارند که با طرح آ‌ثاری که به گمان آنها با ذوق و سلیقه آنها سازگارتر است به تحکیم ارزش‌های اخلاقی و معرفتی مدد می‌رسانند.

در نیت خیر بعضی از این دوستان  تردید به خود راه نباید داد، اما آیا چنان که پیشتر نیز نوشته‌ام بهتر نیست نیت خیر به نتیجه خیر نیز ختم شود؟ آیا اگر گروهی با نیت خیر بام تا شام کاری انجام دادند که  نتیجه آن  خیر نبود نباید در اصل نیت شک کرد؟ آیا نیت خیر داشتن برای انجام هر کاری کافی است؟

خاله خرسه هم نیت خیر داشت، اما کوفتن سنگ بر سر آن بنده خدا هم کاری خیر بود؟ اصلاً چرا این دوستان  خیر ما  مدام از کیسه خلیفه خیرات می‌کنند؟ اگر واقعاً دلسوز هنر و فرهنگ و فضای اخلاقی و معرفتی جامعه‌اند یک بار هم از جیب خودشان هزینه بدهند.

اینکه نمی‌شود پول نفت را با خیال  راحت‌ خرج آثار نازل به اصطلاح فرهنگی و هنری کرد و منتش را هم سر دیگران گذاشت که ما نیت خیر داریم و می‌خواهیم اخلاق و معنویت را گسترش دهیم. آنهایی هم که پول را پرداخت می‌کنند یک بار از این دوستان نمی‌پرسند که: نتیجه این خاصه خرجی‌ها چیست؟ چرا هیچ‌کس به این همه هیاهو و تبلیغ وقعی نمی‌نهد؟ چرا حتی گاهی این تبلیغ‌ها نتیجه عکس می‌دهد؟ لابد نمی‌پرسند. می‌پرسند؟