نویسنده کسی است که درد دارد و کسی که درد دارد می تواند بنویسد.

پس:

سلام, من آمده ام تا بنویسم

■ بوی یاس تمام شد. همان بوی یاسی که حیاط را برداشته بود و به آسمان برده بود. دیگر چیزی نبود که ما را نگه دارد. از بالای آسمان به زمین افتادیم. شاید بخاطر قانون جاذبه؛ البته همان قانون جاذبه بود که ما را آن بالا نگه داشته بود. جاذبه‌ی نیوتنی و خورشید که نه؛ جاذبه‌ی مهتاب و ماه را می‌گویم. روی زمین افتادیم و اشک هایمان محکم روی زمین ریخت و شکست؛ دلمان. تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می شود، دل است! دل آدمیزاد. باید مثل انار چلاندش، تا شیره‌اش در بیاید.. حکما شیره‌اش هم مطبوع است.. [ص ۲۴۹]

■ به خیالت اگر انگشتر به دستت کنی و از صبح تا شام معتکفِ مسجد شوی و زیر لب کانه قل قل سماور ذکر بگویی، چیزی می شوی؟ به هوا پَری مگسی باشی، بر آب روی خسی باشی، بی‌جا گفته که دل بدست آر، تا کسی باشی… حکما باید دل از دست داد. نه که به دست آورد. دل از دست داده، کس باشد یا ناکس، باکش نیست. علی فتاح! به حَجَری که جدت، حاج فتاح بوسیده، اگر خود حجر نگین انگشتری‌ات شود و خم ذوالفقار رکابش، هیچ نشده‌ای، هیچ نکرده‌ای، از خود جمب نخورده‌ای.. در بیاور این انگشترها را.. [ص ۴۷۲]

حکما آدم اگر حکمت خیلی چیزها را بداند راحت تر تحمل می کند !!!

حالا که بیشتر فکر می کنم می بینم بد نیست اگر درویش مصطفا حداقل خشت طرف را نشان آدم بدهد جوری که بتوانی اسمش را بخوانی به شرط این که این وسط ها باب جونی نباشدکه توی کار آدم موش بدواند و خشت آدم را با فاصله ازخشت طرف بگذارد!

"فتاح خیلی زود افسرده شد نمی دانست چرا اما دوست داشت همه ی کوره راخراب کند..... شاید می خواست انتقام مرگ پسرش را از کوره بگیرد . خشم وجودش را آکنده بود خم شد و خشت جلوی پایش را برداشت می خواست محکم به زمین بزندش که نوشته ی رویش را دید . علی
-یاعلی مددی
خشت را بوسید و آرام روی زمین گذاشت اما نه کنار خشت بغلی کمی آن طرف تر...."

این کمی یعنی چه قدر؟
من حساب کرده ام اگر فرض کنیم باب جون خشت علی را به فاصله ی ۲۰ سانتی متر هم دورتر ازخشت مهتاب گذاشته باشد ۵۵ سال بین آن ها فاصله داده از ۱۳۱۲ شمسی تا ۱۳۶۷ شمسی ! اگر خدای نکرده -زبانم لال- باب جون ما بین خشت های ما فقط ۲سانت هم فاصله بدهد تناسب که ببندیم می شود : ۵ سال و نیم اگر ۳سانتی متر فاصله بدهد می شود ۸ سال و چند ماه اگر ۴سانت.... انگار ارقام دارند نجومی می شوند!!! بهتر است خوشبین باشیم  و فکر کنیم باب جون بین خشت های ما بیشتر از ۲سانت فاصله نمی اندازد!!!

 راستی حاسبوا قبل از این که  خیلی دیر بشود = تحاسبوا...........

*برای درک این پست رجوع کنید به کتاب من او ی امیرخانی ! اصلا کل کتاب را بخوانید ضرر نمی کنید!!

امیرخانی در شاهکارش نوشته است تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم­تر می شود، دل است.

پس چرا این دل من وقتی لرزید، به جای محکم­تر شدن به چینی بند زده شده­ای بدل گشت که هر تکه­اش را با خون دل از روی زمین جمع کردم؟

...دروغ را می‌گفتم. خدا نیافریده کاری را که دروغ تویش راه نداشته باشد. البته نه این که نیافریده...آفریده٬ولی کم. مثلاً گریه. گریه٬ زیاد دیده‌ام. از گریه‌ی نوزاد تا گریه‌ی بعد از مرگ متوفا. هر گریه‌ای یک جور است. ولی همه‌ی گریه‌ها از یک نظر مثل هم هستند. گریه‌ی دروغی نداریم. نمی‌شود کسی دروغی گریه کند. از نوزاد بگیر تا آدم‌بزرگ. این درست که هر گریه یک جور است٬ اما گریه‌ی دروغی هیچ جوری نمی‌شود.

من ِاو/رضا امیرخانی

 * و من این حرف‌هایش را هیچ قبول ندارم. گریه‌ی دروغی دیده‌ام٬ زیاد.

"من او" روایت عشق علی فتاح است، آخرین پسر بازمانده خاندان سرشناس فتاح و مهتاب، دختر نوکر خانه زاد این خانواده. عشقی که ما در خط سیر داستان می بینیم، عشقی است پاک ولی خام که در کوره زمان و با دست "درویش مصطفی" آبدیده می شود. زمانی که علی؛ مهتاب را فقط برای مهتاب می‌خواهد، نه هیچ چیز دیگر.   وقتی شرط محقق می‌شود؛ درویش مصطفی همانطور که سالها قبل قول داده بود خبر می‌دهد که فردا برای خواندن خطبه عقد می آید، ولی وصال مهتاب و علی در روی زمین صورت نمی‌گیرد. مهتاب به همراه خواهر علی در موشک‌باران عراقی‌ها شهید می‌شود. و علی هم بر اساس روایت "من عشق فعف ثم مات مات شهیدا".

داستان در محله خانی‌آباد شکل می‌گیرد که محل سکونت فتاح‌ها است. در این محله به جز فتاح‌ها تختی و نواب هم زندگی می‌کنند. قصه تمام آدم‌های داستان هم در کنار روایت اصلی بازگو می شود.

"من او" تلاشی است هنرمندانه برای نشان دادن برهه‌ای از تاریخ. نشان دادن فضای تهران قدیم، روزهای کشف حجاب و حتی شخصیت نواب.

امیر‌خانی برای باور‌پذیر شدن شخصیت‌هایش از همزاد سازی بهره برده است. ابوراصف آینه "نواب" است و قاجار آینه "قوام‌السلطنه".  موقعیت داستان هم از قضیه کشف حجاب ایجاد می‌شود. کشف حجاب است که مسیر زندگی مریم، خواهر علی را تغییر می‌دهد و سفر او را به فرانسه باعث می‌شود. همین نقطه ثقل، مسیر داستان را می کشاند به پاریس و ما بخش مهمی از قصه را در پاریس با علی و مهتاب و مریم دنبال می کنیم.

فضای داستان اصالتا فضای تهران قدیم است، که بسیار زیبا به تصویر کشیده شده است. از رسم خیابانها و معابر گرفته تا تکیه کلام ها و حرف و نقل‌ها. شخصیتهای داستان همگی خوب نقش گرفته‌اند ولی چند شخصیت اصلی، در ذهن خواننده بسیار تاثیر گذارند.

یکی شخصیت درویش مصطفی است. درویشی که جملات قصارش در تمام داستان آیینه و حکمت اتفاقاتی است که دارد می افتد و یا خواهد افتاد. درویشی که هنگام نماز پیش نماز مسجد قندی است؛ و در بقیه ساعات روز نانوای محل است و نان طیب می‌دهد دست خلق الله.

همچنین حاج فتاح بزرگ، پیرمردی مذهبی و بزرگ‌زاده. نمونه زیبایی از بزرگ یک خاندان سنتی و مذهبی ایرانی. قوت و قدرت روحیه و تفکرات این شخصیت در چند فصل ابتدای کتاب به وضوح قابل بررسی است یا شخصیت علی فتاح، پسرکی که نه عارف است نه جاهل، ولی حرکاتش و انتخاب‌هایش بر اساس عقلش است و فطرتش. اشتباه هم می‌کند و تاوانش را هم می‌دهد. در سیلاب روزگار پیچ و تاب می‌خورد و با آن پیش می‌رود. انتخاب می‌کند و حرکت می‌کند و باز انتخاب. یک آدم معمولی. نه آنقدر ماورایی است که دست خواننده به او نرسد و نه آنقدر زیر زمین و دست خورده که نیم نگاهی هم نیندازی به او. علی فتاح نمادی از خود ماست، خود تک تک ما.

یکی از جذابیت‌های "من او" رسم الخط ویژه آن است. ویژگی خاصی که در آثار موفق بعدی امیرخانی تکرار می شود. با این شیوه نگارش، خواننده ــ به عمد ــ به معانی دیگری هم از یک کلمه کاملا معمولی توجه می‌کند. انگار امیرخانی می‌خواهد ذهن خواننده‌اش را وادارد تا این کار را با کلمات روزمره‌اش بکند و به معانی عمیق تری برسد.

فصل بندی کتاب هم از ظرائفی است که نمی‌توان به راحتی از کنارش گذشت. من او در بیست و سه فصل نوشته شده است. در بیست و دو فصل اول، یک در میان فصول را از زبان سوم شخص (دانای کل) و بعد همان واقعه را از زبان علی فتاح می خوانیم تا فصل آخر که امیرخانی، فتاح را وارد دنیای ما می کند و آخرین داستان نقل می شود. "من عشق فعف ثم مات مات شهیدا "

به عقیده بسیاری از منتقدین و خوانندگان، این رمان زیبایی رمان ایرانی را به یاد داستان خوان‌های ایرانی می‌آورد به نحوی که بسیاری از خوانندگان از آن به عنوان بهترین رمان ایرانی یاد کرده اند. بازگشتن به ریشه‌های ایرانی و باورهای عمیق مردم که هیچ چیز نخواهد توانست آن را تغییر دهد، یکی از زیر بناهایی است که امیر خانی به حق بنای محکمی را روی آن بنا کرده است.

این کتاب جزء سه کتاب برگزیده منتقدان مطبوعات سال 1378 قرار گرفته و در جشنواره مهر از این کتاب تقدیر ویژه به عمل آمده است.