رضا امیر خانی در رمان "ارمیا" می نویسد:
«بدترین قشرهای اجتماعی، درمورد مسائل اجتماعی، فئودالها و بورژواها هستند. زاویه دیدشان از مسائل اجتماعی از بدترین جهت است. درایران البته بعد از انقلاب، این دو دسته با هم مخلوط شده بودند. انقلاب طبقه فئودال را بورژوا می کند. جنگ طبقه بورژوا را فئودال می کند. در ایران بلافاصله بعد از انقلاب جنگ شده بود!
زمین دار مجبور است اموال غیر منقولش را حین جنبشهای انقلابی به اموال قابل نقل و انتقال تبدیل کند[....] محتکر مجبور است در فشار اقتصادی جنگ که دوره رونق کارش است، سرریز اقتصادی معاملاتش را[...] به چیزی دور از دسترس مثل زمین تبدیل کند.
در ایران بلافاصله بعد از انقلاب جنگ شده بود و این دو طایفه بدجوری هم خورده بودند...شاید تعریف بورژوا و فئودال همین باشد: کسی که فقط از زاویه دید خودش به مسائل اجتماعی نگاه می کند...»

اما این نوع نگاه امروز در بین تمام اقشار از طبقات مختلف(فقیر و غنی و...) و اصناف مختلف(راننده تاکسی و استاد دانشگاه و...) وجود دارد. ^۱ یعنی از دریچه تنگ اقتصاد به تحلیل مسائل سیاسی و اجتماعی و .. می پردازند.

چند بار از پدر کمک گرفتم ولی چون ایشون توی بطن جنگ نبودن و بیشتر به عنوان دوران سریازی جبهه رفته بودن جوابی واسه ی پرسش های من نداشتند.

من تا حدودی توی کتاب" ارمیا" سوالهای خودمو پیدا کردم و خیلی این کتاب به من کمک کرد چون همه چیز به طوری واقعی و به دور از تعصبات نویسنده گفته شده بود همه چیز واقعی واقعی و ذهن ارمیا و خواسته های یک جوان 19 ساله ( که الان منم 19 سالمه و خیلی تونستم ارمیا رو درک کنم هرچند که هیچی از اوون روز ها نمی دونم).

گفتم جمعه شد از دل پرپر بنويسم يا ارمياي عاشق. به قول دكتر اكبري آدم بايد عاشق باشه. من عاشق نيستم. پس كمي تنفس به مهدي فاطمه ميدم اين جمعه و از ارمياي پرپر مي‌نويسم. مهدي فاطمه امروز بايد كلي وبلاگ چك كنه. يك چك كمتر زندگي راحت تر. با اون شر و بر هايي كه ما مي‌نويسيم.

۱. "ارميا" اولين فرزند اميرخاني در حوزه داستان نويسي است. فرزندي كه الان ۱۳ ساله شده‌است و هم سن قاسم بن الحسن. دوست دارم اميرخاني يك روضه ارميايي براي قاسم بن الحسن بنويسد. "ارميا" كتابي بود كه بسياري را جرئت چاپش نبود. شايد به خاطر موضوع جسورانه‌اش با توجه به آن دوران. شايد هم به خاطر ۲۲ سال بودن اميرخاني و گمنام بودن و مسئله هميشگي "چه كسي است ناشر؟" 

۲. "ارميا" موضوع بخشي از زندگي  ارميا است. يك بچه باهوش و درسخوان، يك زندگي مرفه و شايدهم بي‌درد. ارمياي دانشجو در دانشگاه صنعتي بوعلي( عمراً نفهميديم منظور از دانشگاه صنعتي بوعلي اشاره به كدام دانشگاه شريف و بزرگوار دارد. ) دانشجوي عمران و پدر پولدار. اما ارميا راه ديگري را برگزيد. رفتن به جبهه در اولين سال دانشگاه در آخرين سال جنگ كه جنگ هم دانشگاه است.

۳. مشخصاً ارميا سه يا چهار سالي از خود اميرخاني بزرگتر است و رضا اميرخاني از همين رو احترام بزرگتر را نگه مي‌دارد. يعني در درون رمان چندان به ارميا حمله نمي‌كند. درست است رضا اميرخاني فقط روايت مي‌كند ولي ما كه خر نيستيم.

۴. مشخصاً ارميا هم قبل از جبهه رفتن بيشتر اهل ريش و تسبيح بود تا معشوق و دلبر. در كل داستان هم داستان از فيض حضور زن پاك است يا شايد هم از فيض حضور زن كثيف يا ناقص است تا ارميا ي ما دل و دين به يك نشانه نبازد كه بعداً در "بيوتن" مي‌فهميم كه ارميا چندان هم معصوم نيست. هر چند در همين "ارميا" هم ارميا نشانه‌هايي دارد از عادي بودن.

۵.ارميا قصه انساني است كه به نظر سيد، دوست من، "در بعضي جاها چندان عاقلانه تصميم نمي‌گيرد." ولي من فكر مي‌كنم اساساً همين كنش است كه داستان را داستان مي‌سازد. از اين جهت بر اميرخاني خرده نمي‌گيرم. اساساً نمي‌خواهم خرده بگيرم. هدف معرفي بود و نه نقد. آنهم يك معرفي مجمل و حتي مبهم نه واضح و روشن. همين كه بدانيد كه "ارميا" در باره كيست؟ اما اين كه بخواهيد بدانيد "ارميا" در باره‌ي چيست؟ بايد رمان دقيق بخوانيد.

۶. شوخي كردم. فعلاً در راند اول فقط معرفي آثار اميرخاني بر گرده‌ي اين نوشته است و بعد تكيه بر آن چيزي كه من از "ما و غرب" در آثار او يافتم استفاده مي‌كنم و تنها به بهره خود مي‌انديشم نه بررسي همه آثار اميرخاني از صدر تا ذيل كه نه حوصله‌اش را دارم و مهمتر از آن نه سوادش را.

۷.اين از "ارميا" كه بعد از انتشار جوايز مهمي گرفت. براي آگاهي از اين جوايز به سايت خود ارميا بروید. خب براي شروع، اميرخاني عالي شروع كرد.

یکی از داستانهایی که اخیرا خوندم کتاب "ارمیا"‌نوشته رضا امیرخانی بودالبته من قبل از خوندن این کتاب که جزو اولین کتابهای این نویسنده هست کتاب "بیوتن" رو خونده بودم,‌شخصیت اصلی داستان اون کتاب هم فردی هست به نام ارمیا که به نظر میرسه ادامه داستان "ارمیا" باشه داستان خیلی جذابی بود و خوندنش رو به دیگران هم توصیه می کنم. مخصوصا من حس می کردم آدمهایی مثل ارمیا رو تو مفید زیاد دیدم به همین خاطر هم شخصیتش برام قابل درک بود اما از شخصیت ارمیا تا نیمه های داستان خیلی خوشم میومد,‌ اما فکر می کنم آخر این داستان خیلی خوب تموم نشد رفتاری که اخرای داستان از ارمیا گزارش می شد عجیب بود و اصلا خط سیر داستان عوض شده بود و ماجرای دیگه ای داشت توش روایت می شد. یه نکته جالب دیگه برام شخصیت هایی بودن که توی داستان میومدن و میرفتن. سهراب,‌پدر و مادر ارمیا,‌دکتر حیدری و ... از جمله شخصیت هایی بودن که تو یه جای داستان می اومدن و می رفتن و تو چند جمله کوتاه می شد شناختشون
در کل کتاب خیلی خوبی بود گر چه معتقدم "بیوتن"‌جالبتر بود. بهتون خوندنش رو توصیه می کنم

دلم واسش تنگ شده. دلم واسش تنگ شده. دلم واسش تنگ شده. یعنی میشه یه روز من و اون باشیم؟ بدون کلی اما و اگر و به شرطی که؟ میشه یه روز دستهای اون به دست من گرما ببخشه؟میشه ؟میشه یه روز منو دوست داشته باشه  و هیچ مانعی بین ما نباشه؟ آرزوهای کوچک برآورده می شوند پری افسانه ها؟

...پیرمرد خندیدوگفت:راستی نوشیدنی هم داریم.آب سیب یاپرتقال؟
ارمیا:نوشیدنی برای من؟نوشیدنی!من نصفه دیگر جام زهر رامیخواهم.
نوشیدنی خوبیست.امام هم از آن خورده تبرک است

چند وقت پیش معنی ارمیا را در یک کتاب نام ها نگاه کردم. معنی قشنگی داشت اما یادم نمی آید.

ارمیا را دفعه ی اول شاید برای این خواندم که از کتاب های انتشارات سمپاد بود و هرروز آن را در کتاب خانه ای در ورودی مدرسه می دیدم.

سال اول راهنمایی بودم. 14 فصل آن را خواندم.

اگر رک باشم چیزی سر در نیاوردم. آن موقع خیلی بچه بودم.

هیچ شوقی برای خواندن کاملش نداشتم. اما بعدها آن را خریدم و خواندم.

نمی دانم چرا، شاید چون کلاً دوست نداشتم کتابی را نیمه کاره بگذارم...

من بچه ی نسلی هستم که همه سال های جنگ را به خوبی حس کرده اند. در آن حضور داشته اند و از آرمان هایشان دفاع کرده اند...

همان موقع ها ارمیا را به یکی از بستگان که مدت ها در جبهه بود دادم تا بخواند... و شاید برای اولین بار، بعد از خواندن آن کتاب یک جوری با من برخورد کرد که دیگر بچه نیستم.

دلم می خواست کتاب دیگری از این نویسنده پیدا کنم و به او بدهم. اینطور شد که با منِ او آشنا شدم.

آشنایی با از به را مطلقاً به یاد نمی آورم اما خیلی خیلی دوستش دارم.

رمان در خصوص دانشجوییه که در اواخر جنگ از یک خانواده نسبتا مرفه به جبهه اعزام میشه و اونجا با فردی از بچه های پایین شهر آشنا میشه و بشدت تحت تاثیر اون قرار میگیره و اتفاقا بر اثر انفجار یک خمپاره جلوی چشمش این عزیزترین دوستش رو از دست  میده ودر اثراین  حادثه دچار تحولات روحی زیادی میشه و بدنبال این ماجرا جنگ هم به اتمام میرسه و اون به شهر برمیگرده و حالا تحمل فضای تهران و محیط شهر براش خیلی دشوار میشه.ماجراهایی براش اتفاق میفته و نهایتا داستان با فوت امام تمام میشه.

داستان از جنبه پرداختن به فضای زندگی رزمنده ها بعد از بازگشت به شهر کمی شبیه فیلم آژانس شیشه ایی هستش.داستان در پایان بطرز بسیار سست و بدی به پایان میرسه و برخلاف جذابیتهای شروع داستان در آخر کار خواننده رو ناراضی از کتاب بیرون میکشه.

از جهاتی این داستان برام جالب بود مثل اینکه ماجراهای داستان دقیقا در زمانی اتفاق میفته که من هم به جبهه رفته بودم و از لحاظ فضا برام بسیار دلچسب بود و همینطور مدت زمانی که ارمیا در جبهه میگذرونه و یا اتفاقهایی که بعد از مراجعتش به دانشگاه رخ میده.فقط تفاوت اندکش این بود که من کلاس سوم نظری و ۱۶ ساله بودم ولی راوی داستان دانشجو و نوزده ساله ست.به هر حال خاطرات تلخ و شیرینی رو برام زنده کرد مثل شهادت پسر عموم (که هم سن من بود) بعد از قطعنامه در حوالی خرمشهر که راوی هم ماجراهایی رو از اون نبرد تعریف میکنه.