=================================== 
۱۰۹۲
روزنوشته‌های مریم رمضانی: قیدار
http://zramezani.com/%D9%82%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B1/
...-دی۹۶

همین اول کاری چنان گربه را دم ِحجله می‌کشد که آدم خودش را جمع و جور کند و خیال برش ندارد که یک روز می‌روم و قیدارخان را پیدا می‌کنم و مهمانش می‌شوم. خیال برش ندارد که یک جایی توی پایتخت قیدارخانی هست و شهلاجانی و لنگرپاسِیّدی که سیاه و سفید‌ها را پناه می‌دهد. توی جاده که می‌رود چشم به کامیون ها ندوزد که ببیند روی کدامشان نوشته «بیمهٔ جوْن».

همین اولِ کاری آبِ پاکی را می‌ریزد روی دستت که همان بلایی که موقع ارمیاخواندن سرت آمده، این بار برای قیدارخواندن به سرت نیاید. انگار نویسنده حیرت و سرگشتگی و بهتت را برای ارمیا دیده و این بار دلش به حالت سوخته.

باری
تو که این نوشتهٔ اول کتاب را باور نمی‌کنی. هنوز آن گوشهٔ ذهنت دلت پرمی‌زند برای دیدن قیدار. می‌گویی اگر یک روز به مردنت مانده باشد دلت می‌خواهد قبل از جان دادن یک نظر ببینی این فرزندِ اسماعیل نبی را.
به خاطرت می‌سپاری که اگر روزی
در خیابان بودی و راه می‌رفتی و گرفتار پنطی و نامرد شدی، امیدت ناامید شد، بعد یک‌هو پیش پایت پیکانی یا بنزی ترمز زد و مردی چارشانه با موهای جوگندمی پیاده شد…
تا اگر روزی در بیابان بنزین تمام کردی و امیدت ناامید شد، بعد جیپِ شه‌بازی یا هامر اچ‌دویی ایستاد و از سمت شاگرد، زنی شلنگ و چارلیتری داد دستت تا از باک‌ش بنزین بکشی …
تا اگر روزی در گوشهٔ این عالم مردی دیدی که دوان دوان یا لنگ‌لنگان از دوردست می‌آمد…
تمام قد از جا بلند شوی و دست به سینه بگذاری … تا در افق دور شود … با گام‌هایی که هرکدام به قاعدهٔ یک آسمان است …

کتاب را زمین نگذاشته می‌دانی اگر سال‌ها از خواندنش بگذرد و حتی اگر قصهٔ قیدارخان و شهلاجان و گاراژ و لنگرِپاسِیّد را فراموش کنی اما این وعظِ سیدگلپا را از یاد نمی‌بری که می‌گفت:
– در قرآن، اسم بعضی پیام‌بران آمده است؛ اسم بعضی غیرپیام‌بران هم، چه صالح و چه صالَح آمده است… این صلحا عاشقِ حضرتِ باری هستند…

=================================== 
۱۰۹۱
روزنامه‌ی مردم‌سالاری: جهان پهلوان
http://www.mardomsalari.net/4506/page/16
احسان کیایی-دی۹۶
ضا امیرخانی، نویسنده معاصر در آخرین اثر داستانی‌اش بار دیگر به گذشته‌ای نزدیک رجوع کرده است. رمان «قیدار» که سال 1391 از سوی نشر افق به بازار عرضه شد، در بخش داستانی بیست‌ویکمین دوره جایزه کتاب فصل نیز برگزیده شد. این اثر در 9 فصل به ارائه داستانی از یک پهلوان مردمی و بامعرفت می‌پردازد.  فضای داستانی این کتاب بی‌شباهت به دیگر رمان ماندگارش «من او» نیست. از قضا علی فتاح، شخصیت اول «من او» از دوستان قهرمان این کتاب است. سید گلپای «قیدار» نیز تا حدی نزدیک به درویش مصطفی در «من او»ست.  فصل اول به دلیل کاربرد اصطلاحات خاص زورخانه‌ای، گاراژی و جنوب‌شهری تهران مقداری برای خواننده غریب می‌نماید. 
شاید برخی خوانندگان جوان که آشنایی پیشین با این واژگان ندارند، حتی در هجای آنها نیز به مشکل برخوردند! به خصوص با رسم‌الخط خاص امیرخانی. 
ولی طی فصول بعدی جذابیت‌های شخصیت‌های داستان به مرور رخ می‌نماید. تجربه‌های متفاوت قیدار در محیط‌های گوناگون درون و بیرون شهر، منازل متفاوت دیگر شخصیت‌ها و روایت‌های گوناگون مسافران گاراژ در کنار تصویرپردازی جالب نویسنده از ویژگی‌های مکانیکی و فنی اتومبیل‌های قدیمی و برداشت او از فتوت‌نامه‌های اهل زورخانه از جمله جاذبه‌های داستانی است که با قلم گیرای امیرخانی ترسیم شده است. چهره قهرمانی قیدار به عنوان شخصیت اول رمان، یادآور مرام جهان‌پهلوان تختی است. دستگیری از مستمندان، پاکدامنی، ارادت به روحانیت مردمی از مؤلفه‌هایی است که این شباهت را در ذهن تکرار می‌کند. گاراژ قیدار چنان یک کمون انسانی، گویی اعضایش را از طوفان‌های اجتماعی به درون یک پناهگاه مطمئن می‌کشاند.
 این جزیره کوچک، به سبب تنوع هویتی ساکنانش، بدل به یک شبکه انسانی و فراایدئولوژیک گردید تا آنان را نه فقط از خطرات بیرونی که حتی از خطرات درونی و نفسانی نیز مصون نگاه دارد. در روزگار کنونی که تضادهای سیاسی(استبداد و دموکراسی) اقتصادی(سوسیالیسم و لیبرالیسم) و اجتماعی(سنت و مدرنیته) به طور متقاطع، اقشار جامعه را به جزیره‌های دور از هم تبعید کرده؛ قیدار روایت تفاوت‌هایی است که در سایه تضاد اصلی گم می‌شود: مردی و نامردی. این‌گونه می‌شود که این قهرمان سنتی، روشنفکرانه درب خانه‌اش را به سوی همه باز کرده و از خوان نعمت سرمایه‌اش به همگان بخشیده و دست‌آخر نیز با وجود نیالودن دامانش به سیاست، در برابر ظلم سر خم نکرده. یک‌سو دستگاه سیدالشهدا است با همه اعوان و انصارش، با همه مریدان و دوستدارانش و سوی دیگر سیستم دولتی با همه حامیان و ریزه‌خوارانش. 
یک‌سو قیدار و سوی دیگر شاهرخ‌قرتی. یک‌سو سیدی مردمی و سوی دیگر شیخی مزدور. یک‌سو طریقت باطن و سوی دیگر شریعت ظاهر. امیرخانی خودش در توصیف کلید فهم این رمان از عبارت معروف زیارت عاشورا وام گرفت:«انّی سلم لمن سالمکم و حربٌ لمن حاربکم» که تعبیر دیگری است از آیه کریمه «اشدّا علی الکفار و رُحما بینهم». در این شبکه انسانی که جای گرفتی، نظر عنایت الهی است که باوسطه و بی‌واسطه بر تو نازل می‌شود. 
استقلال از قدرت و بروز و ظهور قهرمان در متن مردم، همان چیزی است که از مرحوم تختی در تصور عمومی بر جای مانده است و این‌جاست که قهرمانی به پهلوانی بدل می‌شود. در روزگاری که پیگیری منافع شخصی در پرتو دست‌یابی به مطلوبیت‌های معیشتی و اقتصادی در تاروپود جامعه تزریق شده، «قیدار» اثری است برای تذکر آیین جوانمردی بر ما مُردگان متحرک.  تذکر یک‌رنگی و صداقت در فضایی که هر روزه به هزار چهره خود را می‌آراییم. در روزگاری که ورزش قهرمانی نیز در کسب مدال‌های گوناگون خلاصه شده، احیای مرام گمشده پهلوانی، نیاز امروز ماست.
=================================== 
۱۰۹۰
خبرگزاری دانشجو

http://snn.ir/fa/print/652794

=================================== 
1089

وخارزم: گپ و گفت نوروزی
http://kharazmi.ir/s-128554/3/%DA%AF%D9%BE_%D9%88_%DA%AF%D9%81%D8%AA_%D9%86%D9%88%D8%B1%D9%88%D8%B2%DB%8C_%C2%AB%D9%88%D8%AE%D8%A7%D8%B1%D8%B2%D9%85%C2%BB_%D8%A8%D8%A7_%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1_%D8%AD%D8%AC%D8%AA%E2%80%8C%D8%A7%D9%84%D9%87_%D8%B5%DB%8C%D8%AF%DB%8C%D8%8C_%D9%85%D8%AF%DB%8C%D8%B1%D8%B9%D8%A7%D9%85%D9%84_%DA%AF%D8%B1%D9%88%D9%87_%D8%B3%D8%B1%D9%85%D8%A7%DB%8C%D9%87%E2%80%8C%DA%AF%D8%B0%D8%A7%D8%B1%DB%8C_%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C%D8%9B_%D9%85%D9%86_%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C_%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%85
مصاحبه با جناب دکتر صیدی-اسفند95

کمی از آثار فرهنگی و هنری و کتاب‌های مورد علاقه‌تان بگویید. آن‌ها که در خاطرتان مانده است.

خیلی زیادند؛ «ژان کریستوف» خیلی روی من تاثیر گذاشت. «100 سال تنهایی» را خیلی خوشم آمد. «جنگ و صلح» را واقعا یک شاهکار می‌دانم. از رمان‌های ایرانی بخشی از «رازهای سرزمین من» رضا براهنی را خیلی دوست دارم. رمان «جای خالی سلوچ» دولت‌آبادی را بیشتر از «کلیدر» دوست دارم. «قیدار» رضا امیرخانی را به‌خاطر ارتباطی که با شخصیت اول رمان توانستم برقرار کنم، خیلی دوست دارم.

=================================== 

1088
تسنیم: نویسندگان را سیاسی کنیم،‌ چراغ ادبیات خاموش می‌شود/ مثل بایرامی‌،‌ دهقان‌ و امیرخانی‌شدن شاخ غول شکستن است

https://www.tasnimnews.com/fa/news/1395/12/03/1331407/%D9%86%D9%88%DB%8C%D8%B3%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C-%DA%A9%D9%86%DB%8C%D9%85-%DA%86%D8%B1%D8%A7%D8%BA-%D8%A7%D8%AF%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D8%AE%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B4-%D9%85%DB%8C-%D8%B4%D9%88%D8%AF-%D9%85%D8%AB%D9%84-%D8%A8%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D9%87%D9%82%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%B4%D8%AF%D9%86-%D8%B4%D8%A7%D8%AE-%D8%BA%D9%88%D9%84-%D8%B4%DA%A9%D8%B3%D8%AA%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA
مصاحبه با جناب سیدعلی شجاعی-اسفند95

 این اوصاف مثل بایرامی‌ها، دهقان‌ها و امیرخانی‌ها و شجاعی‌ها بودن واقعاً شاخ غول را شکستن است،‌ من در 12 سال ابتدای زندگی‌ام پدرم را تقریباً‌ نمی‌دیدم 
...

رضا امیرخانی می‌گفت، من آمریکا بودم که «من او» منتشر شد و کسی برای آن نقدی نوشت‌، با خود فکر کردم من به ایران که برگردم،‌ اعدام می‌شوم. به سبب برخی از این جریان‌سازی‌های به اشتباه که از درک نادرست افراد سرچشمه می‌گیرد‌، کار برخی نویسندگان به بیمارستان و ...کشیده می‌شود،‌ بعد چگونه انتظار داریم که این فرد به راحتی دوباره بنویسد و همه چیز را از یاد ببرد.
...
بُعد دیگر چرایی ظهور آثار متوسط در حجم بسیار به طبیعت باز می‌گردد‌، برای نمونه رضا امیرخانی در سال می‌تواند یک رمان بنویسد‌، بنابراین ما یک «قیدار»‌ داریم و 200 کار متوسط دیگر. از این وضعیت گریزی نیست،‌ چرا که ما در دوران گذار هستیم،‌ به عبارت بهتر ادبیات ایران به لحاظ فرم در حال گذار است،‌ این را بپذیریم که قالب‌های مدرن ادبیات برای ما نبوده است‌،
=================================== 

1087
اصفهان زیبا: نویسنده باید جریان‌ساز باشد
http://www.isfahanziba.ir/content/%D9%86%D9%88%D9%8A%D8%B3%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D9%8A%D8%AF-%D8%AC%D8%B1%D9%8A%D8%A7%D9%86%E2%80%8C%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%A8%D8%A7%D8%B4%D8%AF
گفت‌وگو با استاد سیدمهدی شجاعی-بهمن95

کار فرهنگی در شرایط فعلی به حرکت در خلاف جریان آب می‌ماند.شجاعی از میان نویسنده‌هایی كه خوب كار می‌كند به رضا امیر‌خانی اشاره می‌كند و می‌گوید: تواناترین داستان نویس از میان آنهایی كه من می شناسم است؛ از نسل دوم و سوم انقلاب است و یكی از شاهكارهای ادبی ماست. واقعا چقدر خوب است وقتی كه یک كار هنری خوب در می آید همه از آن تجلیل كنند. در كشور ما عمدتا با كارهای خوب با حسادت برخورد می شود. معتقدم ایشان در آینده به یكی از چهره‌های برجسته در عرصه ادبیات بدل خواهد شد؛ چه در داستان كوتاه و چه در داستان بلند.
=================================== 

1086
ویار تکلم: درباره رضا

https://takallom.blog.ir/post/%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%B1%D8%B6%D8%A7
...-شهریور95

اگر از من بخواهند یک لیست مثلا ده نفره از بهترین نویسنده‌ها را به انتخاب خودم سیاهه کنم، اسم‌های زیادی را مدنظر دارم. به گمان‌م بارها بنویسم، خط بزنم و اسامی را جابه جا کنم. حتی فکر کنم خروجی نهایی هم به طور صد در صد مطابق میل‌م نباشد. اما اگر از من بخواهند دوست داشتنی‌ترین نویسنده‌ها را سوا کنم بدون هیچ تردیدی نام رضا امیرخانی را در صدر آن با خودکار و خط خوش می‌نویسم!

رضا امیرخانی برای من فراتر از یک نام نویسنده است. چیزی شبیه به یک دوست. شبیه دوستی که در اولین برخودش با تو چنان صمیمی و راحت برخورد می‌کند که تو مجبوری وسط کار شماره تلفن‌ش را ازش بپرسی و حتی با اسم کوچک هم ذخیره‌اش کنی! در حالی که اصلا هم خبر نداری یکی از بزرگ‌ترین نویسنده های کشور است. همین قدر صاف و ساده و صمیمی و البته خودمانی. به یاد بیاورید حضورش در خندوانه را. رو به روی کمدینی استخوان خرد کرده. می‌توانست مثل خیلی از هم صنفان‌ش شق و رق به‌ایستد و کلمات قلنبه سلنبه تحویل دهد که بله من خیلی بلدم! اما در عمل چه کرد؟ پا به پای جوان شوخی کرد. خندید و خنداند و حتی آموزش داد. (صحنه ای که قرار بود با همسرش صحبت کند و چه زیبا فهماند زنده‌گی زناشویی مختصِ چارچوب خانه است و نباید همه جا آن را جار زد!). امیرخانی همه این ها هست و مذهبی هم هست! در دوره‌ای که همه از یک فرد مذهبی فقط حلقی حرف زدن و امر و نهی‌های‌ش را می‌شناسند، بودن شخصی با مشخصات و مختصات امیرخانی در جبهه مذهبی که هم می‌خندد، هم شوخی می‌کند، هم تفریح می‌کند، هم سفر می‌رود هم پرواز می‌کند! و هم های زیادی که دارد، غنیمتی ست که باید بیش‌تر قدرش را دانست. (بماند آن که خیلی‌ها حتی به خودی‌ها هم رحم نمی‌کنند و او را می‌زنند! شبیه استدلال مضحک چرا امیرخانی در جنگ شرکت نکرد؟)  با این وجود حتی اگر چند خط بالا را هم نادیده بگیریم، باز هم نمی‌توان امیرخانی را نادیده گرفت! نه خودش را و نه آثارش را! نه خودی که در نوزده ساله‌گی، سنی که خیلی هایمان در آن دنبال دل دادن و قلوه گرفتن های الکی هستیم، ارمیایی را می‌نویسد که هنوز هم خواندنی است و تعابیری دارد که برای سنی به اندازه او شگفت‌انگیز است. (به یاد بیاورید تعبیر خودکشی ماهی از بی‌آبی و برداشت‌ش از اتمام جنگ). نه خودی که در تاپ تن های دانش‎جوهای کشور نامبروان بود! نه خودی که اهل اختراع بود! نه خودی که در محضر علمای به نام درس پس داده بود و...و نه آثاری مثل منِ اوی‌ش را که خیلی هایمان عاشق شدن را مدیون‌ش هستیم. چه عاشق شخص‌شدن و چه عاشق کتاب‌خوانی! و هنوز که هنوز است بخواهیم برای عشق‌مان کتاب هدیه ببریم اولین اسمی که به ذهن‌مان میرسد، همین منِ او ست! نه آثاری مثل جان‌ستان کابل‌ستان را که دید ما را نسبت به افغان‌ستانی که فکر می‌کردیم همه اش جنگ و خونریزی و کشت و کشتار است تغییر داد و...با این حال باز هم اگر همه‌ی خط‌های بالا را نادیده بگیریم باز هم امیرخانی برای من دوست داشتنی است. به خاطر رواج جدانویسی و علتی که پشت آن است. و باز هم اگر همین خط آخر را هم نادیده بگیریم باز هم امیرخانی برای من دوست داشتنی است. چرا که او رضا امیرخانی است!

=================================== 

1085
گلستان 24: رضاامیرخانی هنوز برای من یک علامت سوال است

http://www.golestan24.com/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D9%81%D8%B1%D9%87%D9%86%DA%AF%DB%8C-6/31874-%D8%B1%D8%B6%D8%A7%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%87%D9%86%D9%88%D8%B2-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D9%86-%DB%8C%DA%A9-%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85%D8%AA-%D8%B3%D9%88%D8%A7%D9%84-%D8%A7%D8%B3%D8%AA
...-شهریور95

به قلم حسین پایین محلی، اختصاصی گلستان24 :

آشنایی با نویسندگان اعم از وطنی وخارجی گاهی کاملا اتفاقی است و گاهی بایک پیش زمینه ذهنی ...رخ میدهد.

رضاامیرخانی حقیقتا هنوز برای بنده یک علامت سوال است. امیرخانی از آن دسته نویسندگانی است که چه براثر اتفاق وچه با یک پیشینه قبلی به سراغش رفته باشی هرگز پشیمان نمیشوی.

امیرخانی درگوشه ای از ذهنت وشاید هم در وسط ذهنت وبرای برخی درکل ذهن! حضوردارد و یاخودش یا آثاری که از او خواندی حضوردارند وبه هرنحو تو را درگیر میکنند! درگیر امیرخانی! درگیر بیوتن! درگیر قیدار! درگیر جانستان٬ کابلستان! درگیرنفحات نفت....و دریک کلام درگیر!!!

چه درگیر جهان امیرخانی باشی چه درگیر برخی آثارش این راپذیرفته ای که اولا درگیرشدی وثانیا این درگیری ارزشمنداست! درگیری ذهنی و وجودی ازسنخ آثار وجهان امیرخانی هرگزقابل مقایسه بابرخی رمان های عاشقانه امثال فهیمه رحیمی ویا برخی داستان های شبه فلسفی نیست! این مشغولیت انسان را دریک جهانی قرارمیدهد که هم بازیگری وهم تماشاگر! مثل شاعری که وقتی شعرش رامیخواند هم خودش میشنود!

اولین بار کتاب بیوتن امیرخانی را خواندم وطبیعتا چیزی نوشتم وبعد بافاصله کتاب قیدار! چه نام کتاب! چه طرح کتاب! چه ساختار وفرم ومحتوای کتاب من راسخت مجذوب خود کرد به نحوی که ابتدا نتوانستم خوانشی انتقادی از کتاب دست پیداکنم واصلاچه لزومی به خوانش انتقادی!؟ مگرنه اینکه رمان حاصل جهان فردی انسان مدرن است!؟ این پرسش موازی پرسش قبلی می تواند مطرح شود وان اینکه آیا امیرخوانی رمان نویس است یا به جنس داستان ورمان باحال وهوای فرهنگ ایرانی و تاریخی خودمان دست پیداکرده؟این فعلابماند!

کتاب قیدار برگرفته شده از نام یکی از پیامبران بنی اسرائیل است. نوه حضرت ابراهیم و پسرحضرت اسماعیل که به نوعی جد پیامبراکرم محسوب میشوند. عنوان کتاب بسیارجذاب است. طرح روی کتاب هم ما رابه فضای ورزش پهلوانی میبرد وروزگاری که قبل از انقلاب منش پهلوانی و سلوک داش مشتی ها ازحریم ها دفاع میکردند و درنظر مردم مظهرحریت تلقی میشدند. داش مشتی هایی که به قول  خانم لمپل نویسنده وایران شناس مشهور درکتاب خودش به عنوان ساختار اجتماعی ایران درقرن نوزدهم ازآنان به نیکی یاد کرده.

فروش فوق العاده این کتاب درسال نود ویک  به عنوان رمان درکنار مجموعه شعر ضد فاضل نشان داد امیرخانی خانی وفاضل هریک در حوزه خود نه تنهابه سبک وسیاق دست پیداکردند بلکه در  ایران تبدیل به یک پدیده شدند که میتوان ازآن با نام این دوبزرگواریاد کرد. هردوی این دوبزرگوار خیلی ازطرفداران ومنتقدان علاقه مندی دارند که در دهه کنونی فضای شعر وداستان را حال وهوایی تازه بخشیدند

امیرخوانی سال ها درخارج ازکشور زندگی کرده اما پیوندش را همچنان باتاریخ وفرهنگ ایرانی اسلامی حفظ کرده ومثل برخی ها جو زده نشده. چه کسانیکه با مدتی زندگی درفرنگ چنان از فرنگ بگویند که انگار قرنها در فرنگ زندگی کردند ویا برخی غربزده  های وطنی که از خود غربی هاهم جلو زدند!

کتاب بیوتن امیرخانی نمونه بارز تجربه زندگی در زیست جهان امریکایی هاست که نقش اول یاشخصیت اول داستان بعداز مسافرت ازایران به امریکا با ارزشهای امریکایی مواجه میشود درحالیکه به مبانی خود پایبنداست نمی تواند این سبک از زندگی را باورکند وبه نوعی باچالش مواجه میشود. دراین نوشتار قصدمان توضیح درباب بیوتن نیست پس ازآن میگذریم وبه موضوع اصلی اشاره میکنیم:قیدار!

درقیدارهم نوعی مواجحه وجود دارد.بین دوتیپ اجتماعی.تیپ قدیمی سنتی داش مشتی که از همه چیز خود میگذرد ودراصطلاح امروزیها بامعرفت است وتیپ مدرنی که بی هویت است...که درسطوربعدبه آن اشاره خواهیم کرد.

درخیلی ازرمانها پای یک زن درمیان است وشاید بیجانباشد رمان رااصلازنانه بدانیم!ودراین رمان هم بیشک پای یک والبته چند زن درمیان است! اما آنچه این رمان را رمانی خواندنی کرد آن زن وزنان دیگرنبود!اینبار پای یک مرد درمیان است!بله!مرد!امیرخانی بانگارش قیدارشاید به نحوی درصدد بازتولید مفهوم مردانگی وغیرت انسان دهه پنجاه وشصت جامعه ایرانی بوده چراکه ویژگیهای قیدار با این تیپ انسانها هم خوانی دارد.

دریک طرف داستان باشخصیتی مواجه هستیم که لوتی است ودرطرف دیگربرعکس.درست مثل برخی فیلمهای هندی ویاهالیوودی!یکی قهرمان ویکی ضد قهرمان!(anti christ)والبته چنانچه اشاره شد پای یک زن نیز درمیان است

ودرکناراین زن پای خیلی چیزهای دیگرنیز درمیان است!پای حیثیت ومردانگی وازخود گذشتن!چراکه خیلی از اثبات کردنها تنها به نفی دیگری نیست!قهرمانهای اخلاقی ابتدا درنبردبانفس پیروزند وآنگاه با دشمن بیرونی مقابله میکنند واینجاست که گاهی مقابله بادشمن نیز بعضا به معنی حذف اونیست بلکه قهرمان ما چون پوریای ولی از خویش میگذرد تاهم خود وهم دیگری را دراصطلاح عاقبت بخیرکند.

اما این مبارزه تنها بانفس اماره ورقیب بیرونی نیست بلکه درپهنه زندگی فردی واجتماعی لوتی ماجریان دارد وتامبارزه سیاسی و با طاغوت سریان دارد وقیدار شاه کلید داری است که به انحای گوناگون باید قفلهارابازکند وهم گره های کور را.

ذکراین نکته  شاید ضروری باشد که رسم الخط کتاب دربرخی جملات ونوشته ها کمی نامتعارف است چنانکه شخصیت اصلی با انسان شهرنشین ومدرن امروزی سرهمخوانی ندارد وبیش ازحد اخلاقی است!!!

شاید خواننده محترم تصورکند چرا به داستان اشارتی که باید نشده٬اما این کتاب حیف است که کوتاه وبریده بریده نقل شود....قیدارراباید خواند وزندگی کرد!ازجایی که پای قیداربه مبارزات سیاسی شروع می شود نگارنده کمی ذهنش به سمت شخصیتی چون طیب رضایی رفت وتصورکرد شاید بشود نوعی اشتراک بین قهرمان داستان ما وشهید طیب ایجاد کرداماازانجاکه نویسنده درابتدای داستان هرنوع مشابهتی رااتفاقی دانسته ازتقویت این انگاره فاصله گرفت.

امیرخانی دراین کتاب ماراباشخصیت هایی آشنامیکند که برخی تنهانام بزرگی دارند ومثل بادکنک بزرگ اند اما بزرگمرد نیستند وتنهارشد بادکنکی دارندوبرخی واقعابزرگ اند اما بی نام.برخی هم بزرگ اند وهم نام آشنا.وگاهی برای تعالی بیشترباید ازنام گذشت...واسیرنام نبود ونماند..‌.نه تنها بد نامی بداست بلکه گاهی  خوش نامی هم حجاب میشود پس باید بی نام شد(من کسی درناکسی دریافتم/پس کسی درناکسی درباختم!)اما...اما عده ای باز خوش نامی راچون ملامتیه وقلندریه دربدنامی میدیدند واین باز پایان راه نیست!..‌این نوشتاررابا پیام سیدگلپا به قیدار خاتمه میدهیم:-خوش نامی قدم اول است...ازخوش نامی به بد نامی رسیدن٬قدم بعدی بود...قدم آخر٬گم نامی است...طوباللغرباء! قیدار حرف سید راتکرارمی کند:-گنده نامی قدم اول است.‌‌..ازگنده نامی به گنده نامی رسیدن٬قدم بعدی بود...قدم آخرگم نامی است!‌

=================================== 

1084
معکوس ماهی-تیر95
http://makous-mahi.blogfa.com/post/576

من همیشه به تصمیم اول احترام می گذارم.
تصمیم اولی که به ذهنت می زند با همه جان گرفته می شود.
تصمیم دوم با عقل و تصمیم سوم با ترس.
از تصمیم اول که رد شدی، باقی ش مزه ای ندارد...

=================================== 

1083
روزنامه‌ی خراسان: هفت نکته درباره‌ی مهم‌ترین نویسنده‌ی دو دهه‌ی اخیر...

http://vista.ir/news/28385931/7-%D9%86%DA%A9%D8%AA%D9%87-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%85%D9%87%D9%85%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%86%D9%88%DB%8C%D8%B3%D9%86%D8%AF%D9%87-2-%D8%AF%D9%87%D9%87-%D8%A7%D8%AE%DB%8C%D8%B1%D8%8C-%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%88-%D8%A2%D8%AB%D8%A7%D8%B1%D8%B4
مهدی قزلی-اردیبهشت95
م: وقتی نویسنده می‌خواهد چیزی بنویسد، فرصت دارد که بنشیند و تمرکز کند و چیزی تولید کند که از خودش و دانسته‌ها و داشته‌ها و پیرامونش بزرگ‌تر باشد. گاهی نویسنده‌ها اثری تولید می‌کنند که به واسطه توانایی و فرصتی که داشته‌اند از خودشان بزرگ‌تر می‌شود. رضا امیرخانی این تفاوت را با بقیه پدیدآورندگان داشته که خودش از آثارش بزرگ‌تر بوده است و این را همه کسانی که به دوستی یا حتی نادوستی به او نزدیکند می دانند و تایید می کنند.
...
این متن عینا در سایت ارمیا کار شده است.
=================================== 

1082
http://mimsad.ir/1394/10/%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C

اولین بار بود رضا امیرخانی رو می دیدم؛ خیلی دوستش داشتم. بچه باحالی بود. مهم ترین چیزی هم که باعث شد دوستش داشته باشم، صداقتش بود؛ چیزی که بین ستاره های ما کمتر دیده میشه؛ چه ستاره های نویسنده ی اهل کتاب چه ستاره های بادکنکی سینما و تلویزیون!

برگرفته شده از mimsad.ir
=================================== 

1081
شهروند، فرهیختگان: گود و قیدار؛ برخورد اصلاح‌طلبانه و برخورد سنت‌گرایانه

=================================== 

1080
به اسم دوست‌داشتنی‌تر از هر دوستی: بی خبری از مصطفی مستور و رضا امیرخانی
http://hsnebr.blogfa.com/post/568/%D8%A8%DB%8C-%D8%AE%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D9%85%D8%B5%D8%B7%D9%81%DB%8C-%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%88%D8%B1-%D9%88-%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C
حسین ابراهیمی-آذر94

آقا بعد چندتا کار رضا امیرخانی همچون ارمیا و من او و از به و داستان سیستان و قیدار و بیوتن و جانستان و کابلستان و نشت نشا و سرلوحه‌ها و .... نه این که دیگه از رضا امیرخانی هیچ خبری نشد!

خیلی دلم می‌خواهد بدانم این دو نویسنده در این سن میانسالگی‌شان و در این دهه چهل و پنجاه زندگیشان چه گونه به زندگی می‌نگرند؟ آیا مستور در افکار فلسفیانه خودش غرق شده و رضا همچنان به دنبال قیدار قصه‌هایش می‌گردد؟ درباره دنیا چه فکر می‌کنند؟ خب این‌ها هم بالاخره افکاری است.

=================================== 

1079
مهربانو: بیمه‌ی جون
http://mehrbanoo345.blog.ir/post/26
مهربانو مجیدی-مهر94

خیلی وقت بود طالب خواندن قیدارِ رضا امیرخانی بودم، اما باید همه چیز دست به دست هم میداد تا خوانش این کتاب برای من دقیقا بیافتد دهه اول محرم. همین روزهایی که مدام با خودمان می‌اندیشیم که چقدر به اربابمان ایمان داریم، و مدام این سوال در ذهنمان است که اگر آن روزها بودیم این سوی میدان جنگ بودیم یا آن سو.

حالا باید قیدار را میخواندم.

 کاری به نوشته صفحه اول کتاب ندارم و دوست دارم باور کنم که تمام اتفاقات این کتاب واقعیست. دوست دارم باور کنم که روزی روزگاری قیداری وجود داشته که از اینکه حسین(ع) و ابوالفضل را ارباب خود بنامد شرم داشته و همین که غلام سیاه پوست امامش یعنی «جون»، او را به غلامی بپذیرد خوشحال است، همه زندگیش را بیمه‌ی جون کرده و چنان به این ارباب ایمان دارد که مو لای درز اعتقادش نمی‌رود.

دلم می خواهد باور کنم که نه فقط در آن روزگار که حالا هم هستند کسانی که مرامشان مرام قیداریست، مردی و مردانگی و اخلاق سرلوحه کارهایشان است، دنبال گمنامی اند و رسیدن به حق. هستند کسانی که در عین بی‌ریایی برای اربابشان عزاداری می‌کنند و تمام حواسشان جمع است که با چه مالی به عزادارن حسینی نذری می‌دهند. حواسشان هست که دل بنده‌ی خدا را نشکنند و حق را ناحق نکنند و میان عزاداریشان به احدی آزار نرسانند.

این‌ها خوش باوری نیست، می‌دانم حتما هستند چنین مردهایی، که اگر روزی خدا از ما ناامید شود و زمین از این دست قیدارها خالی شود بی شک همه مان زیر گند رذالت‌ها نابود می‌شویم.

=================================== 

1078
دیار میرزا:
http://diyarmirza.ir/tag/%D9%82%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C/
...-مرداد94
از «احترام به تصمیم اول» تا «ایستادن پای آدم تک خطا»; تو کار قیدار پشیمانی راه ندارد ادامه در : دیارمیرزا

=================================== 

1077
دربست: سیلی رفاقت

http://darbast.blog.ir/1394/05/%D8%B3%DB%8C%D9%84%DB%8C-%D8%B1%D9%81%D8%A7%D9%82%D8%AA
محمد دارینی-مرداد94

تاب که می خوانم و در اوج داستان فرو می روم سعی میکنم خودم را بگذارم جای یکی از شخصیت های داستان. به این فکر می کنم که اگر جای او بودم، در این شرایط چه کار می کردم.

تازه قیدار را تمام کرده ام. قیدار کسی است که توی آن شهر به آن بزرگی همه به سرش قسم می خورند توی مردی و مردانگی. وقتی در اوج داستان، توی آن کوچه ی تاریک، آن وقت شب، قیدار به رفیقش که سال های سال با هم زندگی کرده اند سیلی می زند چون دستش را روی زن بلند کرده است. صفدر ناراحت می شود. انتظار ندارد قیدار، رفیق چندین و چند ساله اش، به خاطر یک زن دست رویش بلند کند.

خودم را می گذارم جای صفدر. همراه رفیقم که همیشه حتی جزئی ترین مسائل زندگی ام را قبل از همه به او گفته ام در جایی مشغول صحبت هستیم. من حرف بدی می زنم. یا کار اشتباهی انجام می دهم. رفیقم دستش را بالا می آورد و...

این روزها آن قدر به این چیز ها فکر میکنم که روزی چند بار درد سیلی رفیق را روی گونه هایم احساس می کنم. راستش داستان قیدار و صفدر خیلی خوب وظیفه ام را گوش زد کرده است. وظیفه ای که در قبال رفیقم دارم و انتظاری که از او دارم. انتظار دارم وقتی کاری انجام می دهم که در شخصیتم نمی گنجد سیلی را قبل از همه از رفیقم بخورم.

این روز ها بدجور نیاز به رفاقتی دارم که سیلی اش را بخورم.

=================================== 

1076
آرزوهای نجیب: جیوه گی
http://g000li.blog.ir/1394/05/09/%D8%AC%DB%8C%D9%88%D9%87-%DA%AF%DB%8C
گلی-مرداد94

=================================== 

1075
خیابان ارغوان: خنده تلخ ):))
http://bihich.blog.ir/post/188
ماهان-تیر94
کاش میشد برای ساعات طولانی با رضا امیرخانی حرف زد... الان میخوام برای ساعات طولانی با رضا امیرخانی حرف بزنم... الان میخوام برای ساعات طولانی از رضا امیرخانی حرفای خوب بشنوم... از اون چیزایی که همه گمشون کردن اما من و رضا امیرخانی با اینهمه شباهت هنوز گمشون نکردیم...

ماهان (ف.چ)
=================================== 

1074
روزنگاری‌ها: قیدار
http://ipomoea.blogfa.com/tag/%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%AE%D8%A7%D9%86%DB%8C

مهرا-تیر94

=================================== 

1073
کتاب بازان: حق؟

http://ketabbazan.ir/1394/04/29/%D8%AD%D9%82
امین ادراکی-تیر94

کمی کمتر از یک ماه پیش محضرِ (!) یکی از اساتید دانشکده بودم که نمی دانم چرا و چگونه وسر چه بحثی یادش افتاد به رفیق فابریک و به قول خودش سلبریتی اش، رضای امیرخانی. می گفت "اون روز دیدمش؛ بهش گفتم آخه مردم رفیق سلبریتی دارند، ما هم رفیق سلبریتی!" گویا از هم کلاسی های قدیم و دوستان کنونی استاد ماست رضا خان.

دانش آموز سمپادی ای که رشته ی مهندسی خوانده دانشگاه شریف و به کله اش زده کتاب بنویسد و ... . رضا امیرخانی فرد جالبی است. قبلا هم یادم هست سر معرفی "منِ او" این را گفته ام. لا به­ لای نوشته هایش از لوطی گری راننده های 18 چرخ و گاراژداران تهران هست، تا پاکورای بوشهر و سفر سیستان و خلاصه از هر چیزی که دلتان بخواهد چیزکی هست. وقتی توی "قیدار"  از گاراژهای تهران می نویسد انگار خودش 40 سال راننده­ ی 18 چرخ بوده؛ تازه 40، 50 سال پیش نه حالا!

"قیدار" داستان نسبتا ساده ای دارد؛ سیر داستان سر راست است و خیلی خواننده را بالا و پایین نمی برد. هرچند به قدر کافی جذاب هست که با لذت تا انتها خوانده شود، اما بعضی جاهایش آدم احساس می کند "حادثه" کم دارد. نثر داستان اما مطابق انتظار فوق العاده است! همان چیزی که دقیقا از امیرخانی انتظار میرفت. انتخاب کلمات، لحن، سبک روایت، تکیه کلام ها و .. همه و همه بسیار مناسب است. اما مجموعا می شود گفت که این نثر عالی، در خدمت داستانی معمولی قرار گرفته. مثلا شخصیت پردازی ها خیلی قوی نیست؛ کل داستان تقریبا حول قیدار، تا اندازه ای صفدر و کمی هم شهلا می گردد و بقیه فقط هستند ( و فقط هستند) که شخصیت قیدار بهتر دیده شود!

ویژگی برجسته ی قیدار اما داستان نیست؛ البته داستانش جذاب است اما داستان های جذاب تر زیاد نوشته شده. ویژگی مهم کتاب هایی مثل "قیدار" و "منِ او" این است که نویسنده با شناخت قابل قبولی که از فرهنگ و پیشینه ی فرهنگی مردم این کشور دارد، داستان وار اصول اخلاقی و فرهنگی همین مردم را پررنگ می کند. لا به لای "نشت نشا" خاطرم هست رضا امیرخانی گفته بود حتی علم تجربی را نمی شود از آن سر دنیا وارد کرد بدون احساس نیاز، بدون پشتوانه؛ علم ترجمه ای حاصل چندانی نخواهد داشت و چه قدر به "حق" گفته بود این مسئله را. راجع به اخلاق و فرهنگ گمان می کنم مسئله جدی تر و واضح تر است. مثلا نمی توانیم اصول جامعه شناسی و اخلاق را (برای این جامعه) از گیدنز بیاموزیم. اخلاق را از همان قیدار و راننده های گاراژش بهتر می شود یاد گرفت. از همان سید گلپا. عقب تر اگر برویم از گلستان سعدی بهتر می شود درس اخلاق یاد گرفت. بازگشت جامعه به اصول اخلاقی احتمالا فقط با بازگشت­مان به اصل حاصل می شود. این نیازی که جامعه ما (فکر می کنم) این روزها خیلی احساس می کند، بازگفتن همین اصول است، با یک زبان جدید، با یک فضای جدید. این نیاز را فردی مثل امیرخانی به نیکی فهمیده و تلاش بسیار قابل ستایشی در راستای آن انجام داده. اما گمان می کنم هنوز با ایده آل بسیار فاصله داریم. لا به لای همین قیدار خیلی کم می شود حرف جدیدی پیدا کرد که قبلی ها نگفته باشند مثلا. یا حتی فرم جدیدی برای ارائه. درک راننده گاراژ لوطی و بامرام 60 سال قبل، هنوز هم برای جوان و نوجوان امروز احتمالا مشکل است. دغدغه هایشان هم احتمالا متفاوت است. البته تلاش ستودنی ایست، اما تا ایده آل فاصله دارد!

پی نوشت: اگر قیدار را خواندیم کمی هم سعی کنیم مثل قیدار با مرام باشیم. مرام خوب چیزیه! حق؟ حق...

التماس دعا...

=================================== 

1072
teaOphen: کلاه‌قرمزی، تجدد، تصوف
http://teaofen.blogfa.com/post/149
احمد-تیر94

=================================== 

1071

آروم باش: لطف کن و به اتفاقی که افتاده فکر نکن

http://nineteen-years.blog.ir/post/107
...-تیر94

=================================== 

1070

بی کمپلکس: کریم...

http://b-complex.blog.ir/post/211

ف.ص.-تیر94

=================================== 

1069
مشکات 82: از قیدار تا نفرین زمین
http://meshkateman.blogfa.com/post/124
...-فروردین94

=================================== 

1068
جوان همدان: گفت وگو با سید میثم موسویان؛نویسنده همدانی/ رفاه طلبی با مطالعه سازگار نیست

http://javanhamedan.ir/index.php/component/k2/item/804-2015-06-30-10-03-36
مصاحبه با جناب سیدمیثم موسویان-تیر94
...
ابتدا نظر آقاي خامنهاي درباره رمان جنگ و صلح را خواندم. خيلي جالب بود! بعد کارهاي اميرخاني را خواندم. از آنها هم خيلي خوشم آمد.البته يادم ميايد از قبل، مثلاً سر کلاس کتاب جغرافيا، رمان ژولورن را زير کتاب جغرافيا ميگذاشتم و رمان ميخواندم. 
...
به کتاب و متن توجهي ندارند و به شخص نويسنده نگاه ميکنند. در کل وضعيت چاپ حال خوبي ندارد. افراد زيادي همچون رضا اميرخاني نسبت به اين مسئله منتقد هستند.
...

=================================== 

1067

ایبنا: حضور ادبیات دفاع مقدس در عرصه جهانی/ نمایشگاه کتاب فرانکفورت به روایت نویسنده «یکشنبه آخر»
http://sahebkhabar.ir/news/5767389/%D8%AD%D8%B6%D9%88%D8%B1-%D8%A7%D8%AF%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D8%AF%D9%81%D8%A7%D8%B9-%D9%85%D9%82%D8%AF%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D8%B9%D8%B1%D8%B5%D9%87-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4%DA%AF%D8%A7%D9%87-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%DA%A9%D9%81%D9%88%D8%B1%D8%AA
...-خرداد94

من قبل از رفتن به جلسه‌ی سرای اهل قلم درباره‌ی نمایشگاه سال قبل اطلاعاتی از طریق اینترنت به‌دست آوردم و تنها مطلب به درد بخور ، نوشته‌ی رضا امیرخانی از نحوه‌ی حضور ایرانی‌ها در نمایشگاه بود. البته یادداشتی انتقادی و تلنگری به مسئولین ارشاد بود. رضا امیرخانی نویسنده‌ی خوش‌ذوق ایرانی، سال گذشته در نمایشگاه فرانکفورت شرکت داشت، و درباره‌ی حضور ایران در این نمایشگاه چنین گفته بود: «در فرانکفورت ما دقیقاً مثل بچه‌هایی هستیم که دعوت شده‌ایم به یک استادیوم که در آن کریکت‌بازی می‌کنند. اما اصلاً تفاوت کریکت و کبدی را نمی‌دانیم. در بهترین حالت لباس ورزشی را پوشیده‌ایم و تنها کمی ورجه ورجه می‌کنیم و البته برمی‌گردیم و گزارش می‌دهیم. همه‌ی اینها در حالی است که ما اصلاً نمی‌دانیم بازی کریکت چیست و چه قوانینی بر آن حاکم است و فقط لباسش را پوشیده‌ایم.» 
=================================== 

1066
الف: ناکامی «جاده قدیم»، «شمعدونی» و «در حاشیه» در سیکل بسته تلویزیون
http://alef.ir/vdcefn8wnjh8fzi.b9bj.html?275175
...-خرداد94
رضا امیرخانی، نویسنده مشهور ادبیات ایرانی حرف جالبی می‌زد. می‌گفت مشکل اصلی صدا و سیمای امروز این است که فیلمسازان و تهیه‌کنندگان صدا و سیما، خودشان از محصولات این رسانه استفاده می‌کنند و این باعث می‌شود که با کپی برداری برنامه‌سازان از ایده‌های مطرح در این مجموعه سیکلی بسته به وجود آید که روز به روز منجر به تضعیف رسانه ملی شود.

=================================== 

1065
دست‌نوشته‌های خودم: قیدار

قیدار ، نام رمانی است که توسط رضا امیر خانی نوشته شده و نشر افق آن را منتشر کرده است. یکی از کتابهای خوب امیرخانی که مانند بقیه کتابها، صفحات ابتدایی را باید سخت خواند تا در صفحات بعدی لذت برد. تقریبا همه داستانهای امیرخانی همین منوال و شکل هستند و باید زمانی رو صرف درک اصطلاحات و … بکنید. در کل کتاب بسیار خواندنی و جذابی بود. من بی وقفه و در طی ۴ روز خوندمش و به شما هم توصیه میکنم. البته کتاب رو خیلی وقت پیش از حمید گرفتم و سال ۹۳ هم خوندمش.

در قرآن اسم بعضی پیامبران آمده است؛ اسم بعضی غیر پیامبران هم، چه صالح و طالح آمده است… صلحا عاشق حضرت باری هستند… اما حضرت حق، بعضی را خودش هم عاشق است… عاشقی خدا توفیر دارد با عاشقی ما… خدا عاشقی است که حتا دوست ندارد اسم معشوقش را کسی بداند… به او می‌گوید، رجل! همین… مرد!… همین…
می‌فرماید و جاء من اقصی المدینه رجل یسعیء…. اسم‌ش چیست؟ نمی دانیم… رجل است…معشوق حضرت حق است… اسم معشوق را که جار نمی‌زند… حضرت حق، عاشق کسی اگر شد، پنهانش می‌کند…

ماجرا مربوط به مرد بامعرفت و جوانمردی است که گاراژ بسیار بزرگی دارد ولی بیشتر از شهرت ثروت ، شهرت اخلاق و معرفت دارد. ماجرا از ازدواج او شروع می شود که خود درش نشانه های عمیقی از معرفت است. نکات عجیب و غریبی در کتاب در نشان دادن معرفت قیدار دیده می شود.

درِ خانه اش به قاعده‌ی رد شدن یک آدم مظلوم همیشه باز است

با اندکی تامل مشخص می شود که قیدار یک شخصیت آرمانی پهلوانی است که به عنوان نماد و الگویی مناسب برای جامعه معرفی می شود. قیدار شخصیت دوست داشتی است که هر چقدر که از داستان پیش میرویم ، بیشتر به او علاقه مند می شویم. قیدار خاصیت جاذبه و دافعه هم دارد و جاذبه و دافعه او شاکله داستان را شکل می دهد. اگر چه داستان هر چه رو به آخر میرود ، تم سیاسی اش بیشتر می شود ولی چیزی از علاقه من به او کم نشد …

گُنده نامی قدم اول است…از گُنده نامی به گَنده نامی رسیدن ، قدم بعدی …قدمِ آخر ، گُم نامی است!

در آخر با خودم گفتم : ای کاش در جامعه مان قیدار هایی داشتیم … شاید هم داریم و همچو قیدار خودمان ،  آشکار نیستند …. توصیه من این است که هر وقت از بی معرفتی ها و نامردیهای این روزهای روزگار ما خسته شدید ، سری به این کتاب بزنید…سخت نگیرید … فقط لذت ببرید …

=================================== 

1064

کنتور برق: خواندن
http://kontorbargh.parsiblog.com/Posts/109/
داش مسعود-فروردین94

من به تنهایی ، همه ی الفبا را زیر و رو کردم ، حتی همین اواخر، دهخدا و معین را دوره کردم، از قابوس نامه و سفرنامه و گنج نامه گرفته تا همین قیدار ِ رضای امیر خانی و بخوانیم و بنویسیم ِ خواهر کوچکم، 

من همه ی واژه ها و حروفشان را دیدم ، 

=================================== 

1063
کتاب‌خانه عمومی هاشمیه: قیدار
http://hashemiepl.blogfa.com/post/158
عمو کتابدار-فروردین94
...

=================================== 

1062
نقاب‌باز:امان از این موجودِ خواب و آرام گیر
http://neghabbaz.blogfa.com/post/98
...-فروردین94
بعد از قیدار کدام داستان را شروع میکنی ؟ ناهار را پلو می خوری یا فست فود ؟ در کارگاه ، فیلمنامه ات را تند می خوانی یا آرام ؟ .....

=================================== 

1061
روزنامه اعتماد صفحه‌ی آخر:
http://www.etemaad.ir/Default.aspx?NPN_Id=134&pageno=16
...-اردیبهشت94